ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 936

เฟิงยางกล่าว “อาการของเขาดูแย่มาก ใบหน้าแดงก่ำ แต่ริมฝีปากกลับเป็นสีม่วง น่าจะเป็นสัญญาณของการถูกพิษ”

ถูกพิษ?!

หนานหว่านเยียนรู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น “เกิดอะไรขึ้น?”

เฟิงยางกล่าวว่า “คุณชายโม่เหยียนบอกว่า หลังจากดื่มเหล้าแก้วที่คุณชายเฉิงให้เมื่อเช้านี้ ร่างกายก็รู้สึกอึดอัด เท่าที่บ่าวรู้ คุณชายเฉิงดูเหมือนจะขัดแย้งกับโม่เหยียนมาโดยตลอด น่าจะไปขัดแข้งขัดขาอะไรไว้”

“นอกจากนี้ บ่าวยังรู้สึกว่าวันนี้โม่เหยียนแปลกไปเล็กน้อย ทั้งๆ ที่ร่างกายไม่สบาย แต่ดูเหมือนจะกลัวท่านโกรธ ไม่กล้าเข้าใกล้ท่าน ขนาดถูกวางยาก็ไม่กล้าพูด ไม่กล้าแม้แต่จะมาหาท่าน”

“เมื่อครู่นี้บ่าวมองสีหน้าของโม่เหยียน ดูไม่ค่อยดีนักจริงๆ”

โม่เหยียนกลัวนางโกรธหรือ?

หนานหว่านเยียนแปลกใจ แต่แล้วก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ รู้สึกสับสนขึ้นมา

โม่เหยียนไม่กล้าเข้าใกล้นาง อาจเป็นเพราะเมื่อคืนนางซักถาม ถ้าเขาคือกู้โม่หาน จะต้องพยายามเข้าหานางอย่างเต็มที่ หากเขาไม่มาหลังจากเกิดเรื่อง ก็จะเป็นการพิสูจน์ให้นางเห็นว่า เขากับกู้โม่หานไม่ใช่คนคนเดียวกัน

หรือว่า นางเข้าใจโม่เหยียนผิดไปจริงๆ?

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วแน่นมาก จากนั้นก็มองไปที่เฟิงยาง “เข้าใจแล้ว เจ้าไปตามหมอหลวงมาให้เขา...หรือไม่ก็ช่างมันเถอะ เดี๋ยวข้าจะไปพบเขาเอง ส่วนเฉิงซูหย่วน…”

“แม้ว่าวันนี้เขาจะไม่ได้ทำอะไรเกินเลย แต่การก่อกวนภายในวังไม่ได้รับอนุญาต เจ้าไปตามหาเขาที่ตำหนักบรรทมเดี๋ยวนี้ ลงโทษตักเตือนเขานิดหน่อยก็พอ”

ก่อนที่ความจริงจะเปิดเผย นางไม่จำเป็นต้องอยู่ห่างจากเขามากขนาดนั้น ถึงอย่างไรก็เป็นแม่ทัพที่ดี ถ้านางยอมรับผิดล่ะ

“เจ้าค่ะ!” เฟิงยางได้รับคำสั่งให้ถอยไป หนานหว่านเยียนวางสมุดบัญชีลง แล้วลุกขึ้นไปหาโม่เหยียน

ในเวลานั้น ประตูห้องของโม่เหยียนยังคงปิดอย่างแน่นหนา ไม่มีใครตอบรับการเคาะประตู

หนานหว่านเยียนกังวลว่าจะมีอะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับเขา จึงผลักประตูเข้าไปทันที

ภายในห้องว่างเปล่า มองไม่เห็นร่องรอยของคน มีเพียงเสียงน้ำเบาๆ ดังแว่วมาจากด้านหลังฉากกันห้องที่อยู่ด้านข้าง

“โม่เหยียน?”

หนานวานเหยียนเดินเข้าไปข้างใน เมื่อเห็นทิวทัศน์ด้านหลังของฉากกันห้อง สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างฉันพลัน ดวงตาอดเบิกกว้างไม่ได้

เห็นเพียงโม่เหยียนกำลังอาบน้ำเย็นอยู่ แผ่นหลังที่แข็งแกร่งดูดีของชายคนนั้นปรากฏต่อสายตาของนาง

ไม่เกลี้ยงเกลาเหมือนคนอื่น บนแผ่นหลังของโม่เหยียน ปกคลุมไปด้วยบาดแผลที่สลับซับซ้อน เป็นรอยแผลที่คดเคี้ยวเรียวยาว…

บาดแผลมีหลายขนาด มีเส้นหนึ่งเกือบเชื่อมต่อแผ่นหลังของโม่เหยียนทั้งหมด

แต่ถึงกระนั้น ในฐานะแพทย์อย่างหนานหว่านเยียน มองปราดเดียวก็สามารถบอกได้ทันทีว่าอาการบาดเจ็บเหล่านี้ส่วนใหญ่เพิ่งเพิ่มเข้ามาได้ไม่นาน และมีที่ค่อนข้างเก่ากว่านั้นด้วย

นางอดขมวดคิ้วไม่ได้ ความสงสัยในใจยิ่งหนักอึ้ง

ที่มาที่ไปของโม่เหยียนมาจากไหน? มีบาดแผลมากมายบนร่างกาย มากยิ่งกว่ากู้โม่หานเสียอีก…

ในที่สุดโม่เหยียนก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวทางข้างหลัง เขาหันหน้าไปทันที พลันเหลือบเห็นเงาร่างของหนานหว่านเยียน จึงเอื้อมมือไปดึงเสื้อผ้าที่พาดอยู่บนฉากกันห้องออก พลางลุกพรวดขึ้นปกปิดแผ่นหลังของตัวเอง

เขาไม่หันกลับมา แต่พูดเสียงต่ำและแผ่วเบา “ข้าน้อยไม่รู้ว่าองค์หญิงมาถึงแล้ว เสียมารยาทนัก”

“องค์หญิงได้โปรดรอข้างนอกสักครู่ หลังจากข้าน้อยเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ จะออกมาพบท่าน”

“ตกลง” หนานหว่านเยียนเห็นดังนั้นก็เบนสายตาออก อารมณ์สงบลง พลางหันไปรอข้างนอก