ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 937

การเคลื่อนไหวของโม่เหยียนหยุดนิ่งลงอย่างกะทันหัน เขาเพียงแค่จับนางไว้ แต่ไม่ได้ทำอะไรนอกเหนือไปจากนี้

ทันใดนั้นบรรยากาศในห้องก็คลุมเครือน่าขนลุก ระยะห่างระหว่างทั้งสองอยู่ใกล้กันมากจนหนานหว่านเยียนสามารถได้ยินเสียงหัวใจของโม่เหยียนที่เต้นแรงได้ในขณะนี้อย่างชัดเจน

แต่เมื่อมองแวบเดียว นางสามารถมองเห็นการต่อสู้และการยับยั้งชั่งใจที่ไม่มีที่สิ้นสุดในดวงตาของโม่เหยียน เช่นเดียวกับความปรารถนาที่ลึกซึ้ง

นางเข้าใจในทันที ในใจโม่เหยียนไม่ยินดี แต่บางทีอาจเป็นเพราะเขาอดทนกับยามานานเกินไป เมื่อบังเอิญได้พบกับนาง จึงวู่วามเช่นนี้

“ใจเย็นๆ ปล่อยมือ”

เขาบังคับจิตใจ ปล่อยมือของนาง เสียงแหบแห้งและมืดมนเหมือนเหล้าองุ่นเก่า

“ข้าน้อยเสียมารยาทขององค์หญิง องค์หญิงได้โปรดลงโทษด้วย!”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วแน่น ดวงตาของเขาร้อนผ่าว นางไม่ได้มองมากนัก แต่กดน้ำเสียงลง “ข้ารู้ว่าเจ้าถูกวางยา จะไม่ลงโทษเจ้า เจ้าถอยออกไปอีกหน่อย ข้าจะช่วยล้างพิษให้เจ้า?”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนของหนานหว่านเยียนดูเหมือนจะกระทบใจของโม่เหยียน ทันใดนั้นดวงตาดำขลับของเขาก็สั่นไหว เหมือนจะมืดลงเล็กน้อย พลางพูดด้วยเสียงแหบห้าวว่า “ตกลง”

เขายันตัวเองขึ้นและถอยออกมาเล็กน้อย หนานหว่านเยียนฉวยโอกาสหลบหนี ชักเข็มเงินออกมาแล้วแทงไปที่ร่างของโม่เหยียน

จุดฝังเข็มถูกเจาะด้วยเข็มเงิน ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายทันที โม่เหยียนอดร้องอู้อี้ออกมาไม่ได้ เหงื่อเย็นเยียบไหลลงมาจากหน้าผาก

หนานหว่านเยียนเฝ้ามองเขานั่งเฉยๆ เข็มเงินในมือถูกแทงเข้าที่จุดฝังเข็มของเขาอย่างต่อเนื่อง แต่ในใจเอาแต่คิดว่า ถ้าคนที่อยู่ตรงหน้านางตอนนี้คือกู้โม่หานจริงๆ นางจะมีเหตุผลขนาดนี้เชียวหรือ?

กู้โม่หานต้องการอะไร ตลอดมาเขาเป็นคนที่หยิ่งยโสและเผด็จการ ไม่ยอมอดทน…

“เดี๋ยวข้าจะออกใบสั่งยาให้เจ้า เจ้าดื่มสักสองครั้งก็น่าจะฟื้นตัวแล้ว”

เหงื่อนเย็นเยียบไหลลงจากหน้าผากของโม่เหยียน “ขอบพระทัยองค์หญิง”

“อีกสามวันต่อจากนี้ เจ้าต้องตามข้าไปพบคนคนหนึ่งด้วยกัน”

ว่าแล้ว หนานหว่านเยียนก็หลุบตามลงเงียบๆ เพื่อสังเกตปฏิกิริยาของโม่เหยียน

โม่เหยียนกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ พลางตอบรับอย่างเชื่อฟัง “พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”