ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 976

ของขวัญ?

จู่ๆ โม่เหยียนก็สำลักออกมา ใบหน้าเล็กๆของอันอันและน่าวน่าวเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ยื่นมือเล็กๆสั้นๆไปตบหน้าอกเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล "คุณชายโม่เหยียน ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

"ไม่เป็นไร ข้าเผลอสำลักเข้า" โม่เหยียนมองไปที่เด็กน้อยทั้งสองที่เป็นห่วง หัวใจของเขาอ่อนยวบยาบ แต่ว่าของขวัญที่เขาให้หยุนเหิงจัดเตรียมนั้นแท้จริงแล้วอยู่ในมือของเด็กน้อยทั้งสองแล้ว

ใบหน้าที่หล่อเหลาไร้ที่ติของเขายิ้มออกมา และลูบหัวของเด็กน้อยทั้งสอง "ซื่อจือทั้งสอง ของขวัญของพวกท่านยังอยู่นอกวัง ข้าจะมอบให้พวกท่านภายหลัง ได้ไหม?"

อันอันและน่าวน่าวแน่นอนว่าไม่มีปัญหา น่าวน่าวเพียงถามไปเรื่อยเท่านั้น และยังแบ่งปันของขวัญที่ท่านพ่อซื้อให้กับโม่เหยียนอย่างมีความสุข

หลังจากผ่านไปนาน ในช่องเวลาที่น่าวน่าวพูดจนปากแห้งและหยุดพูดไปดื่มน้ำ โม่เหยียนจึงมีโอกาสที่จะพูด "แล้วพวกท่าน ชอบท่านพ่อใหญ่คนนั้นไหม"

อันอันและน่าวน่าวพูดพร้อมกันโดยไม่ต้องคิด “ชอบ!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ รอยยิ้มที่พึงพอใจปรากฏขึ้นในดวงตาของโม่เหยียนโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ชอบก็ดีแล้ว เชื่อว่าเขาก็ชอบซื่อจือทั้งสองเช่นกัน”

อย่างไรก็ตาม สีหน้าของโม่เหยียนทำให้สองพี่น้องนึกว่าเขาคงเสียใจ

สองพี่น้องถือความคิดที่ว่า "ตักน้ำใส่ถ้วยให้เท่ากัน" อันอันตบหลังของโม่เหยียนเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย และปลอบเขาเบาๆ "คุณชายโม่เหยียน ท่านอย่าท้อนะ"

(ตักน้ำใส่ถ้วยให้เท่ากัน อุปมาว่าถ้าชอบใครรักใครก็ปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน ไม่เอียนเองไปด้านใดด้านหนึ่ง)

"แม้ว่าพวกข้าจะมีท่านพ่อใหญ่แล้ว แต่ข้ากับน้องชายก็ยัง ชอบท่านมาก!"

น่าวน่าวยังมองไปที่โม่เหยียนอย่างกระตือรือร้น "ข้าและพี่ชายจะชอบคุณชายโม่เหยียนตลอดไป!"

โม่เหยียนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี มันมาถึงขนาดนี้ได้อย่างไร เขาลุกขึ้นและพูดเบาๆ กับเด็กน้อยทั้งสองว่า "โม่เหยียนก็ชอบซื่อจือทั้งสองเช่นกัน นี่ก็ดึกแล้ว ถึงเวลากลับไปทานอาหารแล้ว"

“ถ้าหากซื่อจือทั้งสองไม่รังเกียจ วันนี้โม่เหยียนจะไปทานอาหารเย็นที่ตำหนักสี่เยว่ดีไหม?”

ในอดีตสองพี่น้องจะไม่ปฏิเสธ และพวกเขาก็สนิทกับโม่เหยียนมาก แต่ตอนนี้เมื่อพวกเขาได้ยินว่า โม่เหยียนกำลังจะไปทานอาหารเย็นที่ตำหนักสี่เยว่ พวกเขาก็รีบคว้าตัวไว้ ใบหน้าเล็กๆทั้งสองแสดงถึงความรู้สึกผิด "ไม่ ไม่ต้องไปแล้ว"

“วันนี้ข้าและพี่ชายจะทานอาหารที่นี่”

"ต่อไปนี้คุณชายโม่เหยียน อย่าไปที่นั่นบ่อยเกินไปจะดีกว่า ทานอาหารเย็นก็ยังมีพี่สาวอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่นะ!"

สีหน้าของโม่เหยียนนิ่งไปกะทันหัน ดูเหลือเชื่อเป็นอย่างมาก

เห็นได้ชัดว่าเด็กน้อยทั้งสองชอบเขามาก วันนี้เกิดอะไรขึ้น?

เมื่อมองไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ที่เหมือนกันของทั้งสอง เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า "ทำไม? เป็นไปได้ไหมว่าซื่อจือทั้งสองรังเกียจโม่เหยียน?"

อันอันและน่าวน่าวรีบส่ายหัวเหมือนเขย่าแล้วมีเสียงพูดพร้อมกันว่า "ไม่ใช่แน่นอน!"

อันอันชำเลืองมองน้องชาย จากนั้นบิดแขนเสื้อของเขา พูดอย่างอายๆ ว่า "คือ ท่านพ่อใหญ่พูดไว้!"

“เขาบอกพวกข้าว่าตั้งแต่นี้ไปห้ามคนอื่นเข้าใกล้ท่านแม่!”

เด็กน้อยทั้งสองพูดอย่าง "ตรงไปตรงมา" ราวกับสายฟ้าที่ฟาดลงมาที่โม่เหยียน

ทันใดนั้นเขาก็แสดงสีหน้าขมขื่น และรู้สึกหดหู่ใจยิ่งขึ้น เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ดูเหมือนเขาจะพูดอะไรไม่ได้ "ลูกกตัญญู" สองคนนี้ชั่งเชื่อฟังและกตัญญู พวกเขาจำคำพูดของเขาในใจได้จริงๆ ...

ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย โม่เหยียนมองดูเด็กที่ไร้เดียงสาและน่ารักสองคนต่อหน้าเขา และต้องนั่งลงอีกครั้งโดยแสร้งทำเป็นเสียใจเล็กน้อย

“เป็นอย่างนี้นี่เอง ในเมื่อซื่อจือไม่ต้องการให้โม่เหยียนไป ดังนั้นโม่เหยียนก็จะไม่ไป”