ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 977

"บางที ท่านสองคนอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันก็ได้! เมื่อถึงเวลานั้น ท่านสองคนได้เสี่ยงอันตรายและยอมเสียสละกัน! ท่านพ่อใหญ่ก็จะไม่รังเกียจท่าน!"

ไม่ว่าจะเป็นท่านพ่อใหญ่หรือคุณชายโม่เหยียน ทั้งสองก็อยู่ในใจของพวกเขา ทนไม่ได้ถ้าจะแยกจากใครไป

หากพวกท่านทั้งสองสามารถอยู่ร่วมกันได้ เชื่อว่าครอบครัวจะสามารถมีชีวิตที่มีความสุขยิ่งขึ้นอีก!

ว่ากันว่าคำพูดของเด็กไม่มีอ้อมค้อม คำพูดของสองพี่น้องที่จริงก็ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย แต่พวกเขาก็เต็มไปด้วยความไร้เดียงสา

โม่เหยียนสำลัก แต่เขารู้สึกมีความสุขมาก เขาใส่เนื้อและผักที่เตรียมไว้ลงในชามของสองพี่น้อง และตอบเด็กน้อยทั้งสองอย่างนุ่มนวลด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า "ได้สิ"

“ถ้าซื่อจือทั้งสองต้องการ โม่เหยียนจะไปพบเขาพร้อมพวกท่าน”

เมื่อเด็กน้อยทั้งสองได้ยินว่าโม่เหยียนเต็มใจ พวกเขาก็มีความสุขมาก พวกเขาก็ถูไถกับเขา "ได้!"

“จากนี้ไป พวกข้าจะเป็นครอบครัวใหญ่แล้ว!”

เมื่อถึงเวลานั้น พวกเขาจะให้โม่เหยียนและท่านพ่อใหญ่ทำอาหารอร่อยมากมายให้พวกเขา และปล่อยให้พวกท่านพาท่านแม่ออกไปเที่ยวเล่น!

บรรยากาศในห้องโถงช่างอบอุ่น และเป็นเรื่องยากที่โม่เหยียนจะผ่อนคลายและเพลิดเพลินกับช่วงเวลา "พ่อลูก" อย่างเงียบๆ...

ในตำหนักเงียบสงบ แต่จวนขององค์หญิงหงเหมิง มันเป็นฉากที่แตกต่างออกไป

หลังจากที่ลู่เจียวเจียวถูกหนานหว่านเยียน"ทิ้งกลับ"มาที่จวน จึงรีบเชิญหมอมาดูอาการพิษในร่างกายของนาง

ตอนนั้นหมอท่าทางร้อนใจ ลู่เจียวเจียวกลัวจนชีวิตนี้ก็คงไม่มีวันลืม

และหมอยังบอกอีกว่าพิษนี้ไม่มีทางรักษาได้

นางโกรธมาก จึงทุบข้าวของทั้งหมดในห้องที่สามารถทุบได้ ร่างกายที่ไม่สบายอยู่แล้วทำให้นางยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น ร่างกายก็ยิ่งเจ็บร้าวไปทั้งตัว

"หนานหว่านเยียน! เจ้าจะโหดร้ายกับข้าจริงหรือ?!"

เดิมทีลู่เจียวเจียวคิดว่าสิ่งที่หนานหว่านเยียนพูดเกี่ยวกับการวางยาพิษเป็นเพียงการสร้างความตื่นตระหนกให้กับนาง ใครจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง แต่ตอนนี้ นอกจากหนานหว่านเยียนแล้ว ไม่มีใครสามารถล้างพิษให้นางได้!

ยิ่งกว่านั้นโยวเอ่อถูกฆ่าโดยกู้โม่หาน และตอนนี้บ่าวที่เหลืออยู่ในจวนองค์หญิง แต่ละคนนั้นนางล้วนไม่ชอบ

ลู่เจียวเจียวโกรธมากจนไม่สามารถแม้แต่จะทานข้าวเย็นได้ มันรู้สึกอึดอัดที่จะนั่งอยู่ในห้อง

ในเวลานี้ มีเสียงเคาะประตู นางมองไปที่ประตูอย่างไม่สบอารมณ์ "ไสหัวเข้ามา!"

เห็นบ่าวหนึ่งเข้ามาในห้องอย่างตัวสั่น น้ำเสียงของนางนอบน้อม "บ่าวคืออาเจิน เคารพองค์หญิงหงเหมิง"

ขณะที่นางพูดนั้น อาเจินก็ยื่นบัตรเชิญอย่างรวดเร็ว "นี่มาจากพระราชวัง เชิญท่านดู"

“ส่งมาจากพระราชวัง?” ลู่เจียวเจียวเปิดมันอย่างสงสัย มองใกล้ ๆ และอดไม่ได้ที่จะตกใจ “กู้โม่หานจะเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าจักรพรรดินี?!”