ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 978

“พรุ่งนี้พบกันในวัง”

ลู่เจียวเจียวมองดูเนื้อหาในบันทึกอย่างไม่อยากจะเชื่อ ใจเต้นมากจนควบคุมตนเองไม่อยู่

คาดไม่ถึงว่าคนลึกลับคนนี้กลับตกลง! ช่างเหนือความคาดหมายจริงๆ!

แต่ทว่าคนผู้นี้เลือกที่จะพบเจอในวังจริงๆ ดูท่าทางแล้วจะคุ้นเคยกับพระราชวังเป็นอย่างดี คนผู้นี้แท้จริงแล้วเป็นใครกันแน่?

เกิดการคาดเดาในใจเกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของคนลึกลับผู้มากยิ่งขึ้น ลู่เจียวเจียวก็ยิ่งสงสัยเกี่ยวกับตัวตนเบื้องหลังของบุคคลนี้มากขึ้น

พูดตามเหตุผล นางควรจะแจ้งให้คนของหนานหว่านเยียนทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่นางไม่ทำเช่นนั้น กลับเผยรอยยิ้มที่แปลกประหลาด จากนั้นนางก็ฉีกบันทึกออกและทำลายมัน

ทั้งหมดนี้ ลู่เจียวเจียวคิดว่าแผนของตนเองช่างสมบูรณ์แบบแยบยล

แต่ไม่รู้ว่าเบื้องหลังของนาง หมอหญิงช่างราวกับผี มองเห็นทุกสิ่งอย่าง ฉับพลันแววตาก็เย็นชาลง.....

ผ่านไปคืนหนึ่ง สายฝนอันเงียบงันก็ตกลงมาชุ่มฉ่ำสู่พื้นดิน พระราชวังอบอวลไปด้วยสิ่งบางอย่างคล้ายกลิ่นหอมสมุนไพร

อากาศหลังสายฝนหยุดลงดูเหมือนจะเย็นเล็กน้อยและมีลมพัด ทำให้ผู้คนต่างรู้สึกตัวหนาวสั่น

เวลาของการประชุมราชการเช้าใกล้เข้ามาแล้ว วันนี้หนานหว่านเยียนเปลี่ยนเป็นเสื้อยศเข้าเฝ้าสีเหลืองสดใส ลวดลายของเสื้อคลุมไหล่เป็นลายเมฆาซ้อนกันเป็นชั้นๆ แต่หาได้ปกปิดลำคอระหงและหุ่นอันสวยสดงดงามของนางไม่

ปลายแขนเสื้อทำด้วยกระดุมเมฆมงคลและปักลายดอกไอริสสีเข้มที่ด้านหน้า

บนศีรษะของนางไม่มีเครื่องประดับที่ยุ่งยากนัก แต่ปิ่นระย้าที่ปักไว้นั้นกลับดูแกว่งไกวอย่างมีชีวิตชีวา

เฟิงยางมองดูนาง อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ ในดวงตามีแววตาของความเศร้าใจ "องค์หญิง ท่านงดงามราวกับนางสวรรค์จริงๆ ทุกท่วงท่าของท่านมิมีหญิงสาวใดในโลกนี้เทียบได้ "

หนานหว่านเยียนดูเหมือนจะเห็นความเศร้าใจของเฟิงยาง บีบฝ่ามือของนางแน่น พร้อมกล่าวว่า "ไม่ต้องกังวลไป ข้าบอกเจ้าแล้ว ข้าจะให้เจ้าฟื้นคืนโดยเร็วที่สุด "

เฟิงยางผงะไปครู่หนึ่ง ราวกับว่านางไม่คาดคิดว่าถูกองค์หญิงเดาได้ และไม่รู้ว่าเหตุใดจึงหน้าแดง "องค์หญิงไม่จำเป็นต้องเป็นกังวล ในฐานะข้ารับใช้อย่างข้า เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว "

นางไม่เคยเสียใจ แต่บางครั้งเมื่อเผชิญหน้ากับหยุนเหิง นางมักจะรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก

ราวกับว่าชายหนุ่มรูปงามอย่างเขาควรคู่กับหญิงสาวที่มีความงดงามแบบเดียวกัน และนาง... ...

หนานหว่านเยียนเปลี่ยนเรื่องอย่างชาญฉลาด "แล้วเด็กน้อยทั้งสี่เรียบร้อยไหม"

เฟิงยางหยุดความคิดอื่นของนางทันที และพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม "อืม จวิ้นจู่และซื่อจือได้ส่งไปเข้าเรียนแล้ว "

หนานหว่านเยียนรู้สึกโล่งใจ จากนั้นนึกถึงบางสิ่งแล้วสีหน้าของนางมืดลงทันที "แล้วโม่เหยียนล่ะ เขาอยู่ที่นี่ไหม "

เฟิงหยางพยักหน้าเช่นเดิมพร้อมพูดว่า "มาแล้ว เขาอยู่กับหยุนเหิง กำลังรออยู่ข้างนอก"

โม่เหยียนอยู่ที่นี่หรอ

หนานหว่านเยียนประหลาดใจเล็กน้อย นางขมวดคิ้วแล้วเดินออกจากตำหนักสีเยว่พร้อมกับเฟิงยาง

นอกตำหนัก โม่เหนียนและหยุนเหิงอยู่ที่นั้นจริงๆ

หนานหว่านเยียนไม่เห็นสิ่งที่ผิดสังเกต โม่เหยียนยังคงเหมือนเดิม แต่งกายด้วยชุดสีดำ ดวงตาสวยงาม และใบหน้าที่เย็นชา

เมื่อเห็นหนานหว่านเยียน หยุนเหิงและโม่เหนียนผงะไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและกล่าวพร้อมกันว่า "ข้าน้อยถวายความเคารพองค์หญิงหมิงหวง "

“อืม ไปกันเถอะ” นางเดินไปข้างหน้า โม่เหยียนและหยุนเหิงก็ตามมาอย่างเงียบๆ