ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 980

เสียดายที่พี่สามกลับมาไม่ได้ในเวลานี้...

และลู่เจียวเจียวได้ยินว่าเหล่าองค์ชายทั้งหลายรักและเอาแต่ใจหนานหวานเยียนมากขนาดไหนจึงโมโหจนกัดฟัน และเกิดความอิจฉาในใจมาก

หนานหว่านเยียนคนนี้มีอะไรดีหนักหนา เหล่าพี่ชายจึงพากันปกป้อง แม้แต่กู้โม่หานก็ไม่ปล่อยนางไป!

แต่หยุนเหิงและโม่เหยียนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้อยู่ในใจ

โม่เหยียนขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน ดวงตาสีดำเข้มพลุ่งพล่าน และมองไปที่หยุนเหิง

หยุนเหิงกลับครำครวญในใจแทนกู้โม่หาน

พระเจ้า ฮ่องเต้ต้องการที่จะกอบกู้ใจของฮองเฮายากขนาดไหน! อย่าพูดว่าเรื่องแปลงโฉมเปลี่ยนรูปแล้ว แถมสถานที่อันตรายและยากที่รอดจากปากเหยี่ยวปากกา เขาก็คยไป

ฮ่องเต้ทรงคิดหนักมาก แล้วเขาจะทำผิดพลาดในจุดสำคัญเช่นนี้ได้อย่างไร?

เขาเอนตัวไปข้างหลังและมองดูเย่เชียนเฟิงและเฉิงชูหย่วนด้วยสีหน้าแปลก ๆ

เมื่อฮ่องเต้เผชิญหน้ากับคู่แข่งเหล่านี้ มันก็ไม่แน่หรอก...

เมื่อหนานหว่านเยียนได้ยินลู่เยี่ยนอันกล่าวถึงพี่สาม สายตาของนางก็รู้สึกผิดเล็กน้อย แต่นางก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย

ถึงยังไงเหล่าเสด็จพี่ชายก็ไม่ชอบกู้โม่หานจริงๆ แม้ว่านางจะกล่าวอะไรมากแค่ไหนก็คงไม่ช่วยอะไร

ตอนนี้ควรเงียบไว้ดีกว่า ปล่อยให้พี่สี่ระบาย แล้วเขาถึงจะกลับมามั่นคง

นางขมวดคิ้วเล็กน้อย จ้องไปที่แหวนในมือ ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อฟังการสนทนาของเหล่าองค์ชาย สีหน้าของเย่เชียนเฟิงก็เริ่มเคร่งขรึมมากขึ้นเรื่อยๆ

วันนี้เขาดูเงียบขรึมมาก แม้แต่หนานหว่านเยียน เขาก็ไม่ค่อยคุยกับนาง ไม่รู้ว่าเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับโม่เหยียนครั้งก่อน หรือเพราะกู้โม่หานที่กำลังจะมาถึง

เฉิงซูหย่วนมองไปรอบๆเรื่อยเปื่อย และบังเอิญไปพบกับลู่เซิงเซิง

ทั้งสองมองหน้ากันครู่หนึ่ง แต่กลับปะทะกันด้วยความเย็นชา...

เขาไม่พูดอะไรแล้วรีบหันหน้าหนี ค่อย ๆ ดันเย่เชียนเฟิงที่อยู่ข้างๆด้วยข้อศอก เขากระซิบว่า คุณชายเย่ มาคุยกันหน่อย"

เย่เชียนเฟิงเหลือบมองเขา "คุยอะไรหรือ?"

เฉิงซูหย่วนกล่าวอย่างหนักแน่น "แน่นอนว่าคือกู้โม่หานคนนั้นไง"

"ข้ารู้ แม้ว่าตอนนี้ทั้งเจ้าและข้าไม่ชอบโม่เหยียน คนคนนี้แปลกๆ ยังหลอกองค์หญิงหมิงหวง แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือกู้โม่หาน ถึงยังไง เขาเคยเป็นสามีตามกฎหมายขององค์หญิงหมิงหวง และยังเป็นฮ่องเต้แห่งซีเย่ด้วย "

เสียงเงียบไป การแสดงออกของเย่เชียนเฟิงก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

ตอนนี้กู้โม่หานไล่ตามเป็นระยะทางหลายพันไมล์มายังแคว้นต้าเซี่ย เขาไม่ใช่คนเลือดเย็น ตรงกันข้าม คนที่ดื้อรั้นและควบคุมยากเช่นนี้เป็นศัตรูที่ต่อกรด้วยยากที่สุด

เขาจะไม่ดูถูกศัตรูเหมือนอย่างเฉิงซูหย่วน กลับวางกู้โม่หานไว้ในตำแหน่งที่สำคัญที่สุด เพื่อระมัดระวังและตื่นตัว

เมื่อคิดอย่างนี้ เย่เชียนเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะมองเฉิงซูหย่วนอย่างเย็นชา และมุมริมฝีปากของเขาก็โค้งงอด้วยความดูถูก “จับมือกันเหรอ?”

“คุณชายเฉิงคงคิดมากเกินไป คนหน้าไว้หลังหลอกอย่างเจ้า เมื่อก่อนไม่ใช่อยากเป็นหนึ่งเดียวกับโม่เหยียน จะลอบแทงด้านหลังข้าหรือ? "

“ถ้าข้าตกลงร่วมมือกับเจ้า อย่างนี้จะกลายเป็นแกะในปากเสือไม่ใช่หรือ?”

คำพูดเหล่านี้ทิ่มแทงไปที่เฉิงซูหย่วน ใบหน้าของเขามีความกระดากอายอยู่ครู่หนึ่ง และเขาก็ตระหนักได้อย่างรวดเร็ว ยิ้มและกล่าว “พูดอย่างนั้นไม่ได้หรอก ศัตรูของศัตรูก็คือเพื่อน”

“แต่ตอนนี้ซูหย่วนเข้าใจแล้ว เมื่อพูดถึงความรัก จริงๆไม่มีศัตรูที่ถาวรหรอก พวกข้ามาเอาชนะกู้โม่หานด้วยกันก่อน จากนั้นก็รับมือโม่เหยียนด้วยกัน สุดท้ายก็จะแข่งขันกันอย่างยุติธรรมไม่ได้หรือ? "

เขาไม่เชื่อว่าวันนี้เขาจะเกลี้ยกล่อมเย่เชียนเฟิงไม่ได้!

ม่านตาสีน้ำตาลอ่อนของเย่เชียนเฟิงค่อยๆ มืดลง และเขาก็ลูบขากรรไกรล่างด้วยสีหน้าจริงจัง

โม่เหยียนและกู้โม่หานช่างล้วนเป็นคู่แข่งที่รับมือยากจริงๆ...

แต่ก่อนที่เขาจะตอบกลับ เสียงก็ดังมาจากประตูอีกครั้ง "ฮ่องเต้แห่งซีเหย่เสด็จมา—"