ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี นิยาย บท 88

แม้จิ่งโม่เยี่ยจะเคยมาที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งเขามักจะมาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง ซึ่งมันน่าตกใจมาก

นางจึงอดไม่ไหวเอ่ยว่า “ท่านอ๋อง วันหลังหากท่านจะมาก็ช่วยแจ้งข้าล่วงหน้าได้ไหมเพคะ?”

จิ่งโม่เยี่ยเหล่ตามองนาง “จากนั้นเจ้าก็จะได้ชิงหลบหน้าข้าสินะ?”

ทุกครั้งที่เฟิ่งชูอิ่งเห็นเขาทำสีหน้าแบบนั้น นางมักจะขนลุกในใจทุกที

นางรีบร้อนเอ่ย “ไม่ใช่เพคะ เพื่อที่ข้าจะได้เตรียมต้อนรับท่านอ๋องต่างหากล่ะ”

จิ่งโม่เยี่ยแสยะยิ้มเย็นชา ก่อนจะเดินเข้าไปหานาง

นางพลันนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อวานเขียนอะไรบนหน้าเขาไปบ้าง ตนเองรู้สึกเหมือนมีชนักติดหลังอยู่ จึงตั้งท่าหวาดระแวงเต็มที่

คิดไม่ถึงเลยว่าจิ่งโม่เยี่ยจะดีดเหรียญกษาปณ์ทองแดงเข้ามาสกัดจุดนางโดยตรง

นางพลันรู้สึกว่าร่างกายแข็งทื่อ ขยับเขยื้อนไม่ได้สักนิด

เฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!”

จิ่งโม่เยี่ยนั่งลงบนเตียงของนางแล้วถาม “ยังจำสิ่งที่เจ้าพูดเมื่อคืนวานได้หรือไม่?”

เฟิ่งชูอิ่งกล่าวอย่างประจบ “เมื่อคืนวานข้าพูดไปเยอะมากเลยเพคะ มิทราบท่านอ๋องหมายถึงประโยคไหน?”

จิ่งโม่เยี่ยเลิกคิ้วมองนาง จู่ๆ นางก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมา

ครู่ต่อมา เขาก็จับยกร่างของนางขึ้นมาแล้วโยนลงเตียง

เฟิ่งชูอิ่ง “!!!!!!”

นางมีคำอุทานว่า mmp[footnoteRef:1] ในใจ แต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดออกไปดีไหม [1: เป็นคำหยาบคาย แปลตรงตัวว่าแม่มึงขายตัว]

ไอ้เจ้าบุรุษใจแคบคนนี้!

นางกล่าวเสียงอ่อย “ท่านอ๋อง ไว้ชีวิตด้วยเพคะ!”

จิ่งโม่เยี่ยนั่งลงข้างๆ นาง “ไว้ชีวิต? แล้วเมื่อคืนวานตอนเจ้าวาดรูปพวกนั้นบนหน้าของข้า ทำไมไม่คิดเรื่องไว้ชีวิตบ้างล่ะ?”

ใบหน้าของเฟิ่งชูอิ่งจมลงไปในผ้านวม นางถูกสกัดจุดจนขยับไม่ได้ ทำได้เพียงพูดเสียงอู้อี้ “ท่านอ๋อง ข้าเป็นคนเดียวที่สามารถคลายคำสาปให้ท่านได้นะเพคะ!”

ตอนแรกนางคิดว่าจิ่งโม่เยี่ยจะต้องไม่ฆ่านางแน่ แต่นางลืมสนิทเลยว่าอีกฝ่ายเป็นคนบ้า!

จุดจบในนิยายของเขาคือการปลิดชีพตัวเอง!

หากหาเรื่องจนเขาหมดความอดทน เขาก็เป็นคนประเภทที่สละทิ้งได้แม้แต่ชีวิตตัวเอง

คมมีดเย็นเฉียบที่แปะอยู่ตรงหลังคอ นางนอนคว่ำหน้าทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของเขา แล้วก็มองไม่เห็นมีดด้านหลังด้วย ทำให้นางหวาดกลัวยิ่งกว่าเก่า

นางสะอื้นเบาๆ “ท่านอ๋อง ข้าสำนึกผิดแล้วเพคะ

“หลังจากนี้ข้าจะไม่หาเรื่องท่านอีกแล้ว หากท่านบอกให้ไปซ้ายข้าจะไม่ไปขวาเด็ดขาด!”

จิ่งโม่เยี่ยแค่นเสียงเย็นชาในลำคอ “ที่แท้เจ้าก็กลัวเป็นเหมือนกัน ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่กลัวฟ้ากลัวดินเสียอีก”

เขากล่าวจบก็เก็บมีด แล้วพลิกตัวนางกลับขึ้นมา ทว่าเขากลับชะงักไปเล็กน้อย เพราะว่าตอนนี้ตาของนางแดงก่ำเหมือนกระต่าย

เขาเคยเห็นนางแสร้งร้องไห้อยู่สองสามครั้ง ตอนนั้นแววตาของนางมักมีความเจ้าเล่ห์แอบแฝง