ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1004

ฉู่อวิ๋นชิงมองเสิ่นรั่วเหมย จากนั้นก็หันหน้ามองโม่ซุน แล้วเอ่ยว่า “หมอเทวดาโม่ ครั้งนี้...ลำบากเจ้าแล้ว”

โม่ซุนรีบพูดปลอบใจเขา “นายท่านอวิ๋น เกิดอะไรขึ้น? ใบหน้าของเจ้า... ดูไม่ดีเลย”

อวิ๋นลู่ชิงกัดฟันแล้วพูดว่า “สะพานแขวนของคฤหาสน์ถูกตัดขาด พวกเราตอนนี้ออกไปไม่ได้แล้ว!”

อะไรนะ!

ทุกคนถึงกับตกใจ!

ตอนนี้แม้แต่ซูจื่ออวี๋ก็ยังกังวล

เมื่อเห็นสีหน้าของทุกคนแย่ลง อวิ๋นลู่ชิงก็รีบพูดว่า “แต่อย่ากังวลไป สำนักฉีหลินของพวกเรามีเสบียงสำรองมากมาย พวกเราจะไม่อดตายในหนึ่งปีครึ่ง ถึงอย่างไรด้วยกำลังของพวกเรา การซ่อมสะพานแขวนคงต้องค่อยๆ คิดหาทางไปเรื่อยๆ”

อวิ๋นลู่ซานยังพูดเพื่อปลอบใจเขาด้วย “โชคดีที่เสิ่นรั่วซงและข้าได้นำผู้คุ้มกันมาด้วย เมื่อพวกเขาเห็นว่าสะพานแขวนพัง พวกเขาต้องหาคนมาซ่อมแน่นอน พวกเราต้องรอไปเรื่อยๆ”

ไม่มีใครตอบ มีเพียงซูจื่ออวี๋เท่านั้นที่พึมพำ “สถานการณ์ของสัตว์ที่ถูกขัง”

ทุกคนมองไปที่ซูจื่ออวี๋ ซูจื่ออวี๋ก็พูดว่า “ท่านหัวหน้าตระกูลอวิ๋น ข้าเกรงว่าเรื่องพวกนี้คงไม่ได้มองโลกในแง่ดีเหมือนท่าน ศัตรูได้วางแผนขังคนเอาไว้เหมือนสัตว์ที่ติดกับ ต้องการตัดหนทางรอดทั้งหมด ถ้าข้าเดาไม่ผิด น้ำในบ่อมีพิษ เกรงว่าเมล็ดพืชในคลังของท่านก็น่าจะมีปัญหาเช่นกัน”

หัวใจของอวิ๋นลู่ชิงเต้นรัว เขาก็รีบพูดว่า “น้องรอง เจ้ารีบไปดูที”

ในขณะที่อวิ๋นลู่ซานกำลังจะเดินออกไป เสิ่นรั่วเหมยก็เอ่ยว่า “เดี๋ยวก่อน นายท่าน อย่าไปคนเดียวดีกว่า ให้รั่วซงไปกับน้องรองด้วย”

อวิ๋นลู่ซานขมวดคิ้วมองไปที่เสิ่นรั่วเหมย และพูดอย่างเย็นชา “พี่สะใภ้ เจ้าไม่เชื่อข้าหรือ?”

เสิ่นรั่วเหมยพูดด้วยใบหน้าขมขื่น “โอ้ นี่มันเวลาไหน เจ้ายังพูดแบบนี้อีกหรือ? ข้าเป็นห่วงชีวิตของเจ้าต่างหาก!”

เมื่ออวิ๋นลู่ซานได้ยินอย่างนั้น ความโกรธส่วนใหญ่ก็หายไปจากใบหน้า แล้วก็พูดว่า “พี่ชาย ให้เสิ่นรั่วซงไปดูที่คลังเสบียงกับข้าเถอะ”

อวิ๋นลู่ชิงพยักหน้าแล้วพูดว่า “เอาล่ะ รั่วซง เจ้าไปกับน้องรองเถอะ!”

แต่ในห้องกลับไม่มีใครตอบรับ

“อ๊า! พี่ใหญ่!” อวิ๋นโม่ตกใจมากจนรีบเข้าไปกอดพี่ชายของนาง อวิ๋นหมิงตกใจมากจนอดถอยกลับไปไม่ได้

อวิ๋นเซียวยังคงสงบ เขานั่งยองๆ ลงบนพื้นเพื่อช่วยเหลือแม่ของเขา มีเพียงสีหน้าที่นิ่งขรึม

ส่วนอวิ๋นลู่ชิงและอวิ๋นลู่ซาน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาตกใจเกินกว่าจะได้สติกลับมา

โม่ซุนเห็นสภาพที่น่าสังเวชในห้อง อยากจะปลอบซูจื่ออวี๋ แต่พบว่าซูจื่ออวี๋เดินเข้าไปในห้องหูแล้ว

หัวใจของโม่ซุนเต้นรัว เขารีบตามไปและพูดว่า “เจ้า...”

ซูจื่ออวี๋ส่ายหัวอย่างสบายๆ “ข้าสบายดี”

แม้ว่าศพตรงหน้าจะน่าขยะแขยงมาก แต่ซูจื่ออวี๋ก็เห็นแบบนี้มานักต่อนัก

ถูกต้องแล้ว ตอนนี้เสิ่นรั่วซงกลายเป็นศพแล้ว