ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1012

เป็นไปตามคาด อวิ๋นลู่ซานตายแล้ว หนำซ้ำสภาพสยดสยองมาก เมื่อเทียบกับเสิ่นรั่วซงที่ถูกผ่าท้อง สภาพไม่ต่างกันเลย

ขณะนี้ร่างของเขาเปลือยเปล่า สองมือ สองขา หัวและอวัยวะเบื้องล่างถูกตัดจนหมด จากนั้นถูกวางไว้ตำแหน่งเดิม ทำให้มองแล้วศพของเขายังเป็นศพที่สมบูรณ์ แต่ความจริงมันถูกแยกร่างหมดแล้ว

หลังจากหายตะลึง จู่ๆอวิ๋นลู่ชิงพุ่งเข้าไปทันที แล้วร้องไห้เสียงดัง

“น้องรอง น้องรอง น้องรอง!”

เสิ่นรั่วเหมยตกใจจนหน้าขาวซีด แล้วชี้ไปที่ฉู่อวิ๋นหยางอย่างลนลาน

“เจ้า...เจ้า...เจ้าเป็นคนฆ่าเขา เจ้าเป็นคนฆ่าเขาใช่หรือไม่?”

สีหน้าของฉู่อวิ๋นหยางก็ไม่สู้ดีนัก เขาพูดอย่างโมโห

“เกี่ยวอะไรกับข้าล่ะ? ข้าเองก็มาที่นี่เพราะได้ยินเสียงร้องของเขา”

เสิ่นรั่วเหมยบีบเค้นต่อไป

“แล้วเหตุใดเจ้าจึงออกมากับเขาตามลำพัง?”

ฉู่อวิ๋นหยางเม้มปาก แล้วหันมองโม่ซุน จากนั้นทำท่าครุ่นคิดแล้วเอ่ยขึ้น

“เขาเป็นคนล่อข้าออกมาเอง เขาบอกว่ามีอีกเส้นทางที่สามารถลงเขาได้”

ฉู่อวิ๋นหยางไม่ได้โกหก เพียงแต่อวิ๋นลู่ซานไม่ได้ล่อเขาออกมา แต่บังคับเขาต่างหาก

เมื่อครู่ตอนที่ทุกคนเดินจากห้องเก็บของไปที่หอคุณธรรม อวิ๋นลู่ซานจงใจเข้าใกล้เขา แล้วกางฝ่ามือให้เขาดู

ฉู่อวิ๋นหยางเห็นกลางฝ่ามือมีตัวอักษรที่เขียนด้วยถ่านว่า เป๋ย

จึงรู้ว่าอวิ๋นลู่ซานรู้สถานะของเขาแล้ว

ต่อมาอวิ๋นลู่ซานหลอกล่อให้ฉู่อวิ๋นหยางไปยังที่ลับตาคน แล้วบอกว่าอยากสวามิภักดิ์ อวิ๋นลู่ซานหวังว่าต่อไปจะได้ร่วมงานกับฉู่อวิ๋นหยาง ให้ฉู่อวิ๋นหยางช่วยให้เขาได้ขึ้นเป็นเจ้าสำนักฉีหลินแทนอวิ๋นลู่ชิง แล้วรับใช้เป๋ยฉู่

เพื่อเป็นการตอบแทน อวิ๋นลู่ซานจะบอกเส้นทางอีกหนึ่งเส้นทางที่ออกจากสำนักได้

เดิมทีทั้งสองคนตกลงกันเรียบร้อยแล้ว แต่ตอนกลับ อวิ๋นลู่ซานปวดเบาจึงไปเข้าห้องสุขา

ในช่วงเวลาที่เข้าห้องสุขา เป็นช่วงที่อวิ๋นลู่ซานถูกสังหาร

ฉู่อวิ๋นหยางถอนหายใจ แล้วหันมองอวิ๋นลู่ชิง จากนั้นสอบถาม

“เจ้าสำนักอวิ๋น ตกลงมีเส้นทางลงเขาอีกเส้นหรือไม่?”

“เมฆาที่งดงามกระจายตัวง่ายเหมือนหลิวหลีที่เปราะบาง...หลิวหลี หรือว่าหลิวหลีกลับมาแล้วจริงๆ?”

เสิ่นรั่วเหมยเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน

“นายท่าน อย่าได้เชื่อเรื่องงมงายเช่นนี้เลยเจ้าค่ะ ท่านควรจะรีบจับตัวคนทั้งสองที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามากกว่า” เสิ่นรั่วเหมยหันมองฉู่อวิ๋นหยาง

อวิ๋นลู่ชิงลุกพรวด แล้วหันไปจ้องมองฉู่อวิ๋นหยางพร้อมเอ่ยถาม

“ตกลงท่านเป็นคนฆ่าน้องรองของข้าหรือไม่? ใช่ท่านหรือไม่?”

ฉู่อวิ๋นหยางรู้สึกว่าอวิ๋นลู่ชิงผิดปกติ จึงพูดอย่างโมโห

“อวิ๋นลู่ชิง เจ้าบ้าไปแล้วหรือ ข้าไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ เหตุใดจึงต้องฆ่าเขาด้วย?”

อวิ๋นลู่ชิงเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อฉู่อวิ๋นหยาง แล้วตะโกนต่อไปอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

“ไม่ใช่ท่านแล้วจะเป็นใครไปได้อีก เป็นใครล่ะ? ตั้งแต่แรก ก็มีเพียงท่านที่อยู่ตามลำพังนานที่สุด ใช่ท่านหรือไม่ ใช่ท่านหรือเปล่า”

ฉู่อวิ๋นหยางสะบัดอวิ๋นลู่ชิงออก แล้วพูดอย่างโมโห

“ข้าจะฆ่าเขาได้อย่างไร เจ้าลองมองดูพื้นที่เต็มไปด้วยเลือดนี่ หากข้าสังหารเขาจริง เหตุใดบนตัวข้าจึงสะอาดเช่นนี้? ข้าแยกจากพวกเจ้าในเวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูป ข้าไม่มีเวลาลงมือด้วยซ้ำ