ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1021

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้อวิ๋นหมิงหัวเราะอย่างขมขื่น เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังที่มีต่ออวิ๋นลู่ชิง

อวิ๋นหมิงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดต่อไป

“หลังจากเสิ่นรั่วเหมยขึ้นมาที่สำนักเพียงครึ่งเดือน ข้าก็ถูกพิษ ทว่าแม่นมที่ดูแลข้าได้ให้ข้ากินนมแพะเพื่ออ้วกออกมา ถึงได้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ ต่อมาไม่นานแม่นมถูกพบว่าตกลงไปตายที่เขาด้านหลัง”

อวิ๋นหมิงหันมองเสิ่นรั่วเหมย แล้วแค่นหัวเราะ

“เจ้าเป็นคนฆ่าใช่หรือไม่?”

เสิ่นรั่วเหมยเม้มปาก แต่ไม่ตอบรับ ท่าทางเช่นนี้ของนางในสายตาทุกคนคือการยอมรับทางอ้อม

อวิ๋นหมิงหัวเราะแล้วพูดต่อไป

“ตอนนั้นข้าเคยบอกเรื่องนี้แก่ท่านพ่อ ท่านพ่อสืบอยู่ครึ่งเดือน แต่ไม่พบสิ่งใดที่มีพิษเลย จึงปักใจว่าข้าไม่ยอมรับแม่เลี้ยงกับน้องอีกคน สั่งกักบริเวณข้าครึ่งเดือน ตั้งแต่ตอนนั้นข้าถึงได้รู้ว่า อะไรคือสิ่งที่เรียกว่าพอมีแม่เลี้ยงก็จะมีพ่อเลี้ยง”

อวิ๋นลู่ชิงขมวดคิ้วจนเป็นปม เรื่องในตอนนั้น ดูเหมือนเขาจะจำไม่ค่อยได้จริงๆ

อวิ๋นหมิงเห็นท่าทางมึนงงของเขา ถึงได้รู้ว่าที่แท้เรื่องความเป็นความตายของตัวเอง ไม่เคยอยู่ในใจของท่านพ่อเลย ไม่ว่าจะหนักหนาสาหัสอย่างไร ตั้งแต่ต้นจนจบ ท่านพ่อไม่เคยใส่ใจเลย

อวิ๋นหมิงหัวเราะอย่างเจ็บปวดแล้วเล่าต่อไป

“ต่อมา ข้าถูกพิษอยู่หลายครั้ง ไม่รู้ว่าคนวางยาจงใจให้ข้าทรมานหรือไม่ เพราะปริมาณพิษไม่ทำให้ถึงตาย เพียงทำให้ข้าปวดท้องเหมือนโดนมีดกรีด ดังนั้นทุกครั้งหากข้ามีเวลา จะดื่มนมแพะเพื่อให้อ้วกออกมา แต่น่าเสียดาย ตอนหลังแม้แต่นมแพะก็ไม่มีให้ดื่ม จึงได้แต่ดื่มน้ำเปล่า จากนั้นข้าไม่ค่อยกล้ากินอาหาร เพราะข้าไม่รู้ว่าเวลาไหนที่อาหารจะมียาพิษอยู่”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยถาม

“ดังนั้นภายในห้องของท่านจึงมีภาชนะที่ทำจากเงินเป็นจำนวนมาก เพื่อสะดวกแก่การทดสอบพิษหรือ?”

อวิ๋นหมิงพยักหน้า

“วิธีวางยาของเสิ่นรั่วเหมยแนบเนียน จนกระทั่งตอนนี้ ข้าก็ยังไม่เคยรู้เลยว่านางวางยาข้าหลายครั้งได้อย่างไร ดังนั้นข้าจึงได้แต่ระวังตัว ขอเพียงเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับนาง ข้าล้วนไม่กล้ากิน อาหารสามมื้อในแต่ละวันข้ากินแล้วจะรีบอ้วกออกมาทันที ต่อมานางเริ่มเห็นความผิดปกติของข้า จากนั้นจึงเริ่มควบคุมอาหารในเรือนของข้า นอกจากอาหารสามมื้อที่กินกับทุกคนแล้ว นางไม่ให้ข้ากินน้ำแม้แต่หยดเดียว เห็นได้ชัดว่านางอยากให้ข้าอดตาย”

อวิ๋นลู่ชิงถามด้วยความตกใจ

“เจ้าเป็นคนบอกเองว่ากินอะไรไม่ลงไม่ใช่หรือ?”

อวิ๋นหมิงแค่นหัวเราะ

อวิ๋นเซียวแค่นหัวเราะ

“ข้ามีอวิ๋นเจียวเป็นน้องสาวเพียงคนเดียว อวิ๋นม่อไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับข้าแม้แต่น้อย”

อวิ๋นลู่ชิงโกรธจนตัวสั่นเทิ้ม แล้วชี้ไปที่อวิ๋นหมิง จากนั้นเอ่ยถาม

“นี่จะเป็นไปได้อย่างไร เป็นไปได้อย่างไร! คุณชายใหญ่ของสำนักฉีหลิน กินไม่อิ่มงั้นหรือ? เหตุใดเจ้าจึงไม่เคยบอกพ่อมาก่อน”

อวิ๋นหมิงเงยหน้ามองอวิ๋นลู่ชิง แล้วเอ่ยถาม

“ท่านพ่อ ท่านยังจำวันเกิดของลูกได้หรือไม่?”

อวิ๋นลู่ชิงถูกถามจนชะงัก เห็นได้ชัดว่าเขาลืมไปนานแล้ว

อวิ๋นหมิงแค่นหัวเราะแล้วเอ่ยถามต่อไป

“แล้วท่านจำวันเกิดของม่อเอ๋อร์ได้หรือไม่? แล้วท่านยังจำวันเกิดหรือวันตายของท่านแม่ได้หรือไม่?”