ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1020

เสิ่นรั่วเหมยกัดฟันแล้วเบือนหน้าหนี ไม่กล้าสบตากับอวิ๋นลู่ชิง

อวิ๋นลู่ชิงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เดินเข้าไปจับลำคอของเสิ่นรั่วเหมยเอาไว้ พร้อมเอ่ยอย่างโมโห

“เจ้ายังมีเรื่องปิดบังข้าอีกเท่าใด?”

สองมือเสิ่นรั่วเหมยจับข้อมืออวิ๋นลู่ชิงเอาไว้ แล้วเอ่ยอย่างยากเย็น

“นาย...นายท่าน ท่านฟังข้า...ฟังข้าอธิบายก่อน”

อวิ๋นเซียวเห็นแม่ตัวเองกำลังจะตาย จึงรีบซัดฝ่ามือใส่อวิ๋นลู่ชิง อวิ๋นลู่ชิงหลบหลีกการโจมตีของอวิ๋นเซียว จึงจำต้องปล่อยเสิ่นรั่วเหมย พ่อลูกสองคนจึงเกิดการต่อสู้กัน

แม้วรยุทธ์ของอวิ๋นเซียวจะใช้ได้ แต่ยากที่จะเทียบเคียงกับอวิ๋นลู่ชิง

หลังจากผ่านไปหลายกระบวนท่า เกิดเสียงดังปัง อวิ๋นเซียวถูกซัดจนตัวปลิวออกไป แล้วกระแทกเข้ากับผนัง

อวิ๋นลู่ชิงตะโกนเสียงดัง

“เจ้าลูกทรพี” ต่อมาเขาเตรียมใช้ท่าไม้ตายซัดใส่อวิ๋นเซียว

เสิ่นรั่วเหมยเห็นดังนั้นจึงรีบพุ่งเข้าไป แล้วดึงอวิ๋นเซียวออกมา ทำให้อวิ๋นลู่ชิงซัดไปเจอเพียงความว่างเปล่า

ซูจื่ออวี๋กับโม่ซุนขมวดคิ้วพร้อมกัน ที่แท้เสิ่นรั่วเหมยเป็นวรยุทธ์หรือ

โม่ซุนดึงตัวซูจื่ออวี๋ แล้วอ้อมไปอีกด้านหนึ่งของเตียงนอน เพื่อไปยืนรวมกันกับอวิ๋นหมิง เพื่อเว้นระยะห่างจากเสิ่นรั่วเหมยแม่ลูก

เห็นได้ชัดว่าโม่ซุนเกรงว่าเสิ่นรั่วเหมยจะลนลาน จนพาลทำร้ายซูจื่ออวี๋

หลังจากแม่ลูกสองคนหลบหลีกจากท่าไม้ตายของอวิ๋นลู่ชิง เสิ่นรั่วเหมยตะโกนเสียงดัง

“นายท่าน! เซียวเอ๋อร์ไม่ใช่ลูกของท่านหรือ? อวิ๋นม่อเป็นลูกสาวของท่าน แล้วเจียวเอ๋อร์ที่รันทดไม่ใช่ลูกสาวของท่านหรือ? เจียงเอ๋อร์นางแค่สิบขวบเท่านั้น”

อวิ๋นลู่ชิงน้ำตานองหน้าแล้วเอ่ยขึ้น

“แล้วม่อเอ๋อร์ล่ะ? ม่อเอ๋อร์นางอายุสิบสี่เท่านั้น เจ้าสารเลวนี่ เจ้าสารเลวนี่ทำสิ่งใดกับนางบ้าง ! เจ้าไม่เห็นหรือ?”

ใช่สิ ที่นี่เป็นห้องทรมานของพวกวิปลาส

อวิ๋นเซียวไม่พอใจ เขาเช็ดคราบเลือดตรงมุมปาก แล้วเอ่ยอย่างโมโห

“หมิงเอ๋อร์...นี่...นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”

อวิ๋นหมิงร้องไห้เสียงดัง

“เรื่องอะไรกันแน่หรือ เรื่องอะไรกันแน่ท่านจำไม่ได้แล้วหรือ? เมื่อสิบปีก่อนข้าเคยบอกท่านแล้วนี่ แต่ท่านไม่เชื่อข้า ในเมื่อไม่เชื่อ ข้าพูดไปจะมีประโยชน์อันใด?”

อวิ๋นลู่ชิงสีหน้ามึนงง เห็นได้ชัดว่าเขาจำเรื่องเมื่อสิบปีที่แล้วไม่ได้

สถานการณ์ตึงเครียดไม่น้อย ไม่มีใครพูดสิ่งใดอีก ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดแล้วหันมองอวิ๋นหมิง

“คุณชายใหญ่อวิ๋น ที่ผ่านมาเจ้าสำนักอวิ๋นไม่เชื่อท่านอาจจะเป็นเพราะหลักฐานไม่เพียงพอ แต่ตอนนี้ ห้องทรมานแห่งนี้ยืนยันได้ทุกสิ่ง ท่านสามารถบอกกล่าวเรื่องราวในตอนนั้นออกมาให้หมด เชื่อว่าเจ้าสำนักอวิ๋นต้องให้ความยุติธรรมกับท่านแน่นอน”

อวิ๋นหมิงคุกเข่าอยู่ข้างเตียง แล้วจับมืออวิ๋นม่อไว้แน่น เขาดูโศกเศร้าเจ็บปวดอย่างมาก

ต่อมาเขาถึงได้ค่อยๆเอ่ยขึ้น

“สิบปีก่อน ในเดือนที่ท่านแม่ได้เสียชีวิตไป ท่านพ่อพาเสิ่นรั่วเหมยขึ้นมาบนเขา จนกระทั่งพวกเขาสองแม่ลูกขึ้นมาถึงที่นี่ ข้าถึงได้รู้ว่า ที่แท้ท่านพ่อที่ข้าเคารพนับถือมาตลอด เลี้ยงหญิงชู้ไว้ข้างนอก ซ้ำยังมีลูกที่อายุเกือบจะครบห้าขวบแล้ว อายุมากกว่าม่อเอ๋อร์ตั้งหลายเดือน”