ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1024

เสิ่นรั่วเหมยเห็นอวิ๋นเซียวตายแล้ว พลันบ้าคลั่งขึ้นมาทันที นางกอดศพของอวิ๋นเซียวพร้อมตะโกนเสียงดัง

“เซียวเอ๋อร์ เซียวเอ๋อร์ เซียวเอ๋อร์ของข้า”

อวิ๋นลู่ชิงเองก็ชะงักไปเช่นกัน เขานึกไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น แม้เมื่อครู่เขาจะโกรธการกระทำของอวิ๋นเซียว แต่ถึงอย่างไรอวิ๋นเซียวก็เป็นลูกชายของเขา

อวิ๋นลู่ชิงเดินไปที่ศพของอวิ๋นเซียว พร้อมสะอื้น

“เซียวเอ๋อร์...”

เสิ่นรั่วเหมยพูดอย่างโกรธเคือง

“เจ้าไสหัวไปเดี๋ยวนี้! อวิ๋นลู่ชิง เจ้าคนสารเลว เจ้าปล่อยให้อวิ๋นหมิงสังหารคนไปมากมายขนาดนี้ เจ้ารู้แต่แรกแล้วใช่ไหม รู้แต่แรกแล้วใช่หรือไม่?”

รู้แล้วหรือ? รู้อะไรกันล่ะ?

อวิ๋นลู่ชิงหันมองเสิ่นรั่วเหมยด้วยความประหลาดใจ ไม่รู้ว่านางกำลังพูดอะไรอยู่ อวิ๋นลู่ชิงจึงเอ่ยถาม

“เจ้า เจ้ากำลังพูดอะไรอยู่?”

อวิ๋นหมิงแค่นหัวเราะ

“นางกำลังถามท่านพ่อ ว่ารู้แต่แรกแล้วใช่หรือไม่ ว่าอวิ๋นเซียวกับอวิ๋นเจียวล้วนไม่ใช่ลูกของท่านพ่อ พวกเขาเป็นลูกของท่านอารอง ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า!”

อะไรนะ?

ซูจื่ออวี๋กับโม่ซุนหันไปมองหน้ากัน เรื่องฉาวโฉ่ของสำนักฉีหลินดูจะมีมากเกินไปแล้ว

อวิ๋นลู่ชิงหันมองอวิ๋นหมิงด้วยความตะลึง คล้ายอยากดูให้แน่ใจจากสีหน้าของอีกฝ่ายว่าโกหกหรือเปล่า

ส่วนเสิ่นรั่วเหมยกลับกอดร่างของอวิ๋นเซียวเอาไว้ พร้อมน้ำตาไหลพราก คล้ายแก่ขึ้นหลายสิบปีในชั่วพริบตา

ลูกชายและลูกสาวกับน้องชายที่พึ่งพากันมา ต่างทยอยจากไป แม้นางจะเป็นคนใจคอโหดเหี้ยม แต่ขณะนี้กลับไม่มีใจแก่งแย่งชิงดีอีกแล้ว

เสิ่นรั่วเหมยพึมพำ

“นายท่าน ข้าเคยโกหกท่าน แต่ข้าก็เคยรักท่านมากจริงๆ แล้วท่านล่ะ? สิบกว่าปีมานี้ ท่านเคยจริงใจกับข้าบ้างหรือไม่?”

แต่ว่า....คนที่สังหารอวิ๋นม่อ คืออวิ๋นเซียวจริงหรือ?

ในขณะที่ซูจื่ออวี๋สงสัย โม่ซุนได้ใช้ข้อศอกแตะนาง เพื่อให้นางมองไปที่อวิ๋นม่อ

ซูจื่ออวี๋มองไปตามสายตาของโม่ซุน พบว่าที่ฝ่ามือของอวิ๋นม่อมีตัวอักษรคำว่า ซ่าน เขียนไว้

ซูจื่ออวี๋สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ผู้ที่อยู่เบื้องหลังกำลังฆ่าคนตามลำดับจริงหรือ? หากเป็นเช่นนี้จริง ถ้างั้นบนตัวอวิ๋นเซียวกับเสิ่นรั่วไหมก็ควรจะมีตัวอักษรสิ

ซูจื่ออวี๋รีบเดินไปที่ศพของอวิ๋นเซียวกับเสิ่นรั่วเหมย นางเห็นแท่งหยกที่อวิ๋นเซียวเหยียบพลาดมีคำว่า หลิว

จากนั้นบนปิ่นปักผมที่เสิ่นรั่วเหมยใช้ฆ่าตัวตาย มีคำว่า หลี สลักเอาไว้

เมื่อเป็นเช่นนี้ ไช่อวิ๋นอี้ซ่านหลิวหลีชุ่ย ทั้งเจ็ดคำ(เมฆาที่งดงามกระจายตัวง่ายเหมือนหลิวหลีที่เปราะบาง) เหลือเพียงตัวสุดท้ายเท่านั้น

ฉู่อวิ๋นหยางที่ยืนอยู่ข้างกันกลืนน้ำลาย แล้วเอ่ยขึ้นอย่างประหม่า

“ยิ่งว่าเห็นผีเสียอีก คนผู้นี้รู้ได้อย่างไรว่าอวิ๋นเซียวจะเหยียบแท่งหยกแล้วหกล้มตาย? แล้วรู้ได้อย่างไรว่าเสิ่นรั่วเหมยจะใช้ปิ่นปักผมฆ่าตัวตาย?”