ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1025

ไม่มีใครตอบคำถามของฉู่อวิ๋นหยางได้ ในใจของทุกคนกระวนกระวายไม่ต่างกัน

โม่ซุนครุ่นคิดแล้วเอ่ยขึ้น

“พวกเราออกไปจากที่นี่ก่อนค่อยว่ากัน ที่แห่งนี้...น่าอึดอัดเหลือเกิน”

ซูจื่ออวี๋กับฉู่อวิ๋นหยางต่างพยักหน้า ส่วนอวิ๋นลู่ชิงยืนอยู่ที่เดิมอย่างเฉยชา คล้ายสะเทือนใจมากจนไม่มีปฏิกิริยาใด

กลับเป็นอวิ๋นหมิงที่ค่อยๆลุกขึ้นยืน เขาก้มหน้าแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

“ก่อนจากไป มาเลือกกันก่อนดีกว่า ท่านพ่อ...”

เลือกหรือ? เลือกอะไร?

ทุกคนหันมองอวิ๋นหมิง เห็นเพียงเขาเดินเข้าไปหามีดสั้นที่ตกอยู่บนพื้นอย่างใจเย็น

เขาค่อยๆหยิบมีดสั้นขึ้นมา แล้วเดินเข้าไปหาอวิ๋นลู่ชิง

อวิ๋นลู่ชิงหันมองอวิ๋นหมิง แล้วขมวดคิ้ว

“หมิงเอ๋อร์ นี่เจ้ากำลัง...”

อวิ๋นหมิงเงยหน้ามองอวิ๋นลู่ชิง แล้วหัวเราะขมขื่น

“ไช่อวิ๋นอี้ซ่านหลิวหลีชุ่ย (เมฆาที่งดงามกระจายตัวง่ายเหมือนหลิวหลีที่เปราะบาง)” ยังเหลืออักษรตัวสุดท้ายอีกหนึ่งตัว ท่านพ่อ ท่านเป็นผู้อาวุโส ท่านเลือกก่อนสิ ว่าตัวอักษร ชุ่ย เป็นของท่านหรือว่าของข้า...”

อวิ๋นลู่ชิงมองอวิ๋นหมิงด้วยความตะลึง แล้วพูดอย่างโมโห

“เจ้ากำลังทำอะไร ยังไม่พบตัวคนร้าย เหตุใดพวกเราต้องฆ่าตัวตาย?”

โม่ซุนเอ่ยปากเกลี้ยกล่อม

“ใช่สิ คุณชายใหญ่อวิ๋น อย่าทำเรื่องโง่ๆเด็ดขาด”

อวิ๋นหมิงหัวเราะเสียงเย็น

“ใครว่ายังหาตัวคนร้ายไม่เจอ คนร้ายอยู่ที่นี่อย่างไรล่ะ?”

ทุกคนมองอวิ๋นหมิงด้วยความตะลึง อวิ๋นลู่ชิงเอ่ยด้วยความตกใจ

“หมิงเอ๋อร์ เจ้า....เจ้าเป็นคนทำทุกอย่างหรือ?”

อวิ๋นหมิงทำหน้ามึนงงและโกรธเคือง

“ข้าหรือ? จะเป็นข้าไปได้อย่างไร? เรื่องมันเกิดขึ้นจนถึงตอนนี้ ท่านพ่อยังไม่เข้าใจอีกหรือ? ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ท่านเป็นคนทำต่างหากเล่า!”

ซูจื่ออวี๋หันมองอวิ๋นลู่ชิง นางเองก็อยากรู้ว่า เมื่อเผชิญหน้ากับการเลือกที่มาจากสัญชาตญาณ เขาจะเลือกอย่างไร

เห็นเพียงอวิ๋นลู่ชิงน้ำตาไหลพราก ทันใดนั้นเขายกมีดสั้นขึ้นไปจ่อที่คอตัวเอง เตรียมจะปาดคอ

อวิ๋นหมิงเห็นดังนั้นจึงรีบพุ่งเข้าไป แล้วจับมือของอวิ๋นลู่ชิงเอาไว้ พร้อมร้องไห้เสียงดัง

“ท่านพ่อ อย่า!”

อวิ๋นหมิงแย่งมีดสั้นมาจากมือของอวิ๋นลู่ชิง แล้วคุกเข่าลงแทบเท้าเขา

“ท่านพ่อ ข้าทำเอง ทั้งหมดข้าเป็นคนทำเอง ท่านฆ่าข้าเสียเถอะ...”

อะไรนะ? ทุกอย่างนี้อวิ๋นหมิงเป็นคนทำหรือ?

ซูจื่ออวี๋เอ่ยอย่างสงสัย

“จะเป็นไปได้อย่างไร นอกจากเสิ่นรั่วเหมยกับอวิ๋นเซียว ตอนที่คนอื่นตาย เจ้าไม่มีเวลาฆ่าคนแม้แต่น้อย”

โม่ซุนเองก็เอ่ยขึ้น

“ถูกต้อง โดยเฉพาะตอนที่อวิ๋นลู่ซานกับเสิ่นรั่วซงตาย เจ้าอยู่กับพวกเราตลอด จะเอาเวลาที่ไหนไปฆ่าคน?”