ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1030

“อวิ๋นชิง!” เมื่อเห็นว่าฉู่อวิ๋นชิงได้รับบาดเจ็บ จวินมู่เยว่ก็บินขึ้นไปทันที ขัดขวางกระบวนท่าต่อไปของอวิ๋นลู่ชิง แต่เนื่องจากเขาไม่มีอาวุธอยู่ในมือ เขาจึงเสียเปรียบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ฉู่อวิ๋นหยางที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส มองดูสถานการณ์ตรงหน้า สุดท้ายเขาก็แข็งใจเอาไว้ ขว้างดาบยาวในมือให้จวินมู่เยว่ แล้วตะโกนออกไปว่า “รับดาบ!”

จวินมู่เยว่รับดาบไปต่อสู้กับอวิ๋นลู่ชิงทันที

พวกเขาสองคนต่อสู้กันไปต่อสู้กันมา มีการเคลื่อนไหวหลายสิบครั้งภายในไม่กี่พริบตา

แม้ว่าอวิ๋นลู่ชิงจะธาตุไฟเข้าแทรกและสึกสับสนเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจวินมู่เยว่

อวิ๋นลู่ชิงเหลือบมองซูจื่ออวี๋ที่กำลังพยายามห้ามเลือดของโม่ซุน ก่อนจะบินไปทางโม่ซุนและซูจื่ออวี๋โดยไม่พูดอะไรสักคำ

จวินมู่เยว่รีบพุ่งเข้าไปขวางเขา อวิ๋นลู่ชิงเห็นเช่นนั้นก็ปล่อยอาวุธลับชิ้นที่สองออกจากแขนเสื้อ

จวินมู่เยว่ช้าไปหนึ่งก้าวเพราะเขาต้องหลบอาวุธลับ เป็นผลให้อวิ๋นลู่ชิง ก้าวไปข้างหน้าคว้าตัวโม่ซุนที่อยู่ตรงหน้า

ซูจื่ออวี๋เห็นเช่นนั้นก็ตะโกนว่า “โม่ซุน!”

อวิ๋นลู่ชิงคว้าแขนของโม่ซุน แล้วบินขึ้นไปบนหลังคา จากนั้นก็กระโดดไปที่หลังเขา

ซูจื่ออวี๋ตกใจมากวิ่งออกไปไล่ตามออกไปจากลาน จวินมู่เยว่เห็นดังนั้นก็ตามไป

เมื่อฉู่อวิ๋นชิงเห็นว่าจวินมู่เยว่จะไป นางก็อยากจะตามไปดู แต่ฉู่อวิ๋นหยางก็คว้าข้อมือของนางไว้

ฉู่อวิ๋นชิงกล่าวว่า “ท่านพี่ ให้ข้าไปช่วยเถอะ!”

ฉู่อวิ๋นหยางพูดอย่างกังวลว่า “ตอนนี้เจ้ายังมีอารมณ์จะไปยุ่งเรื่องของคนอื่นอีกหรือ? ตัวตนของเราถูกเปิดเผยแล้ว ซูจื่ออวี๋อยู่ที่นี่ จวินมู่เหนียนต้องมาถึงในไม่ช้านี้แน่ พวกเราต้องไปจากที่นี่ทันที!”

อวิ๋นลู่ชิงหยุดอย่างเร่งรีบ และเมื่อเกิดอุบัติเหตุ กรวดสองสามชิ้นก็ถูกเตะไปที่ก้นหน้าผา

อวิ๋นลู่ชิงจับคอของโม่ซุนแล้วมองไปที่จวินมู่เยว่กับซูจื่ออวี๋ที่กำลังไล่ตามเขามา อยู่ๆ เขาก็เอ่ยออกมาอย่างน่าหวาดกลัว “องค์รัชทายาทอยู่ที่ไหน? องค์รัชทายาทอยู่ที่ไหน? แย่แล้ว...แย่แล้วๆ! เมื่อครู่ข้าเพิ่งจะล่วงเกินองค์รัชทายาท องค์รัชทายาทจะต้องฆ่าข้าแน่ เขาต้องข้าข้าแน่ เขาจะฆ่าข้าแน่นอน!”

เห็นได้ชัดว่ารัชทายาทที่อวิ๋นลู่ชิงกล่าวถึงคือฉู่อวิ๋นหยาง

จวินมู่เยว่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไม่รู้จักคนตรงหน้านี้ด้วยซ้ำ เขาทำได้แค่มองซูจื่ออวี๋แล้วขอความช่วยเหลือทางสายตา

ซูจื่ออวี๋วิ่งเข้ามาจนหอบหายใจ หลังจากนั้นก็ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ เขาพูดว่า “หัวหน้าตระกูลอวิ๋น เจ้าอย่าทำอะไรโง่ๆ หากมีอะไรจะพูด พวกเราก็มาคุยกันดีๆ เถอะ เจ้าเข้ามานี่ดีหรือไม่?”

นางต้องปลอบใจอวิ๋นลู่ชิงก่อน ทั้งหมดเพื่อความปลอดภัยของชีวิตโม่ซุนมาเป็นอันดับแรก

อวิ๋นลู่ชิงก็ตะโกนออกไปด้วยความสับสน “ข้าถามว่าองค์รัชทายาทอยู่ที่ไหน ข้าอยากจะขอโทษ ข้าอยากขอร้องให้เขาปล่อยข้าไป ปล่อยหลิวหลี่ไป ปล่อยหมิงเอ๋อร์ไป ปล่อยม่อเอ๋อร์ไป ไม่ ไม่ใช่ๆ ไม่ใช่หลิวหลี่ แต่เป็นรั่วเหม่ย ปล่อยรั่วเหม่ยไป ปล่อยเซียวเอ๋อร์และเจียวเอ๋อร์ของข้าไป องค์รัชทายาทข้าไม่ได้อยากจะฆ่าเจ้าจริงๆ นะ!”