ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1034

ซูจื่ออวี๋สูดอากาศเย็นๆ เข้าไป นางจำหน้ากากนี้ได้ นี่คือจวินมู่เหนียน!

ซูจื่ออวี๋รีบถอดหน้ากากออก ก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาของจวินมู่เหนียน แต่ในตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลานั้นซีดเผือดและริมฝีปากก็ม่วงคล้ำแล้ว

หัวใจของซูจื่ออวี๋แน่นขนัด และภาพที่ไม่เป็นชิ้นเป็นอันก็ปรากฏขึ้นในใจของนาง นางตกลงมาจากหน้าผาพร้อมกับอวิ๋นลู่ชิง แต่นางก็ฝังเข็มเงินไปที่ร่างของอวิ๋นลู่ชิงด้วย

อวิ๋นลู่ชิงจึงปล่อยนางโดยไม่รู้ตัว และจวินมู่เหนียนก็เข้ามากอดนางไว้

จวินมู่เหนียนได้ดึงเถาวัลย์แห้งบนหน้าผาของช่วงฤดูใบไม้ร่วงเพื่อช่วยนาง เลยทำให้ความเร็วลดลงไปมาก

หลังจากนึกถึงเรื่องนี้แล้ว จมูกของซูจื่ออวี๋ก็รู้สึกแสบขึ้นมา รีบยื่นมือออกไปตรวจชีพจรของจวินมู่เหนียน ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากยืนยันว่าเขายังมีชีพจรอยู่ จากนั้นก็เรียกว่า “ท่านอ๋อง ท่านอ๋องตื่นเจ้าค่ะ ท่านตื่นเถอะ!”

จวินมู่เหนียนก็ยังไม่ได้สติ

ซูจื่ออวี๋เห็นว่ามือขวาของจวินมู่เหนียนมีเลือดไหลที่เกิดจากการดึงเถาวัลย์

อีกทั้งเขายังใช้ร่างกายเพื่อปกป้องนางตอนที่ร่วงลงมา ดังนั้นตอนนี้จวินมู่เหนียนจึงมีบาดแผลอยู่บนตัวนับไม่ถ้วน และขาท่อนล่างที่กระดูกหน้าแข้ง และแขนขวาก็ยังหักในระดับที่ต่างกัน

ซูจื่ออวี๋น้ำตาไหลลงมา แต่นางก็ไม่สนใจความเสียใจและเศร้า นางต้องช่วยชีวิตคนก่อน

สิ่งแรกที่ต้องทำคือรักษาความอบอุ่น

ซูจื่ออวี๋มองไปรอบๆ เห็นว่าสวรรค์ยังมีความเมตตา หากจากพวกเขาไม่ไกลมีถ้ำที่หันหลังให้ลมอยู่แห่งหนึ่ง ถ้ำนั้นตื้นและเล็กมาก แต่ก็เพียงพอสำหรับคนสองคนจะผ่านพ้นค่ำคืนที่เต็มไปด้วยหิมะที่ยากลำบากนี้ไปได้

ซูจื่ออวี๋ลากจวินมู่เหนียนเข้าไปในถ้ำ จากนั้นก็ออกไปเก็บฟืนแห้ง และจุดไฟอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่อุณหภูมิในถ้ำอุ่นขึ้นเล็กน้อย ซูจื่ออวี๋ก็เริ่มรักษาอาการบาดเจ็บของเขา

จมูกของซูจื่ออวี๋ก็แสบขึ้นมา นางอดไม่ได้ที่จะร้องไห้อีกครั้ง “คนโง่! ใครขอให้เจ้ากระโดดลงมา? มีสตรีมากมายในโลกนี้ เหตุใดเจ้าไม่ไปหาผู้อื่น เหตุใดต้องมาติดอยู่กับข้า? ข้า ข้าไม่เคยบอกว่าข้าชอบเจ้าเลยนะ”

จวินมู่เหนียนยังคงพึมพำต่อไป “หนาว...หนาวมาก...”

ซูจื่ออวี๋มองดูกองไฟก็พบว่าเปลวไฟมีขนาดเล็กมากแล้ว นางเช็ดน้ำตาแล้วรีบไปเติมฟืน จากนั้นนางก็ถอดเสื้อผ้าออกมาคลุมเท้าของจวินมู่เหนียน แล้วคลุมร่างกายส่วนบนของเขา จากนั้นก็กอดเขาไว้

แต่ถึงอย่างนั้น จวินมู่เหนียนก็ยังคงหนาวจนตัวสั่น

ซูจื่ออวี๋ใช้สองมือลูบแก้มและแขนของจวินมู่เหนียน พยายามทำให้เขาอุ่นให้ได้มากที่สุด บางครั้งก็จะใช้แก้มแนบกับหน้าผากของเขา เพื่อยืนยันอุณหภูมิร่างกายของเขาในขณะนั้น

บางทีจวินมู่เหนียนอาจมีพื้นฐานร่างกายที่ดี หลังจากดิ้นอยู่ทั้งคืน ในที่สุดจวินมู่เหนียนหายไข้ แล้วค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา