ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1035

จวินมู่เหนียนยังไม่ลืมตา เขาก็ได้กลิ่นสมุนไพรจางๆ ที่คุ้นเคย กลิ่นหอมนี้เป็นกลิ่นเฉพาะของซูจื่ออวี๋คนเดียว

จิตสำนึกของเขาพร่ามัวเล็กน้อย คิดว่าตัวเองนอนอยู่กับซูจื่ออวี๋ในจวนอ๋องฉิน

ร่างกายของนางนุ่มและอบอุ่นมากจนเขาไม่สามารถวางลงได้

จวินมู่เหนียนขยับหัวเบาๆ รู้สึกว่าสัมผัสนุ่มๆ ที่ข้างแก้มของเขาทำให้เขารู้สึกลุ่มหลง เขาหันหน้าไปจูบโดยไม่รู้ตัว จูบยังไม่ เขารู้สึกว่าสัมผัสนี้มันน่ารักมาก

ซูจื่ออวี๋ตื่นเพราะจวินมู่เหนียน เมื่อนางตื่นขึ้นมา ก็เห็นว่าจวินมู่เหนียนกำลังกินเต้าหู้ของนาง คนคนนี้เป็นอะไร ได้รับบาดเจ็บแล้วยังบ้าตัณหาอีก หรือว่าเขากำลังฝันอะไรอยู่หรือเปล่า?

ทันใดนั้นใบหน้าของซูจื่ออวี๋ก็แดงเรื่อ นางผลักจวินมู่เหนียนออกไปโดยไม่รู้ตัว แต่กลับกังวลว่าการเคลื่อนไหวนี้จะทำให้แขนและน่องของเขาบาดเจ็บ ดังนั้นจึงผลักเขาเบาๆ

จวินมู่เหนียนฟื้นขึ้นมา เขาค่อยๆ ลืมตา มองดูซูจื่ออวี๋ด้วยสายตาที่อ่อนโยน แล้วพูดว่า “นุ่มจัง”

สีหน้าของซูจื่ออวี๋แดงก่ำ แล้วดุว่า “พูดไร้สาระอะไร นี่เจ้าฟื้นแล้วใช่หรือไม่?”

จวินมู่เหนียนยกยิ้ม หลับตาแล้วซุกหัวลงบนหน้าอกของซูจื่ออวี๋ต่อไปแล้วพูดว่า “ข้ายังไม่ฟื้น”

ซูจื่ออวี๋ไม่มีอะไรจะพูดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ยื่นมือออกไปดันศีรษะของจวินมู่เหนียน จากนั้นก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วพูดว่า “เจ้าทำข้าตกใจแทบแย่”

จวินมู่เหนียนก็ถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “เจ้าเองก็ทำข้าตกใจเหมือนกัน”

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก แล้วทันใดนั้นก็กอดจวินมู่เหนียนเอาไว้ พูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นว่า “อย่าทำตัวโง่แบบนี้อีกนะ แม้ว่าข้าจะตาย ข้าก็อยากให้เจ้ามีชีวิตที่ดี”

มือเท้าของจวินมู่เหนียนยังไม่คล่องแคล่ว ดังนั้นเขาจึงพูดเบาๆ ว่า “ไม่ได้ ไม่มีใครขโมยหัวใจของข้าได้ ถ้าตาย ข้าจะใช้ชีวิตทั้งหมดมาชดเชยเจ้า”

จวินมู่เหนียนยกมือซ้ายขึ้น แล้วเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของซูจื่ออวี๋เบาๆ พร้อมพูดปลอบใจ “ใช่ เจ้าด่าถูกต้องแล้ว ข้าโง่เกินไป ถึงได้ยอมให้เจ้ากับโม่ซุนผู้ไม่รู้ทักษะการต่อสู้เดินทางออกไป”

ซูจื่ออวี๋หลั่งน้ำตา ชั่วขณะนั้นก็รู้สึกซาบซึ้งใจมากจนไม่รู้จะพูดอะไรดี

ซูจื่ออวี๋สะอื้นแล้วพูดว่า “คราวหน้าเจ้าอย่าโง่แบบนี้อีก ตายคนเดียว อย่างไรก็ดีกว่าตายสองคน”

จวินมู่เหนียนส่ายหัวเบาๆ แล้วพูดว่า “จะไม่มีครั้งต่อไป” เขาต้องปกป้องซูจื่ออวี๋ให้ดี ทันทีที่เขาเห็นนางตกลงไปจากหน้าผา หัวใจของเขาก็แตกสลาย ความรู้สึกเจ็บปวดนี้ เขาไม่อยากจะลองอีกครั้งแล้ว

ซูจื่ออวี๋หัวเราะทั้งน้ำตา เช็ดน้ำตาด้วยหลังมือก่อนจะเอ่ยว่า “ใช่ๆ รอดจากอันตรายมาได้ก็ต้องมีความสุขกับชีวิตหลังจากนี้ จะไม่มีครั้งต่อไปแน่นอน”

ซูจื่ออวี๋กดลงที่ชีพจรของจวินมู่เหนียน แล้วถอนหายใจ “ชีพจรของเจ้าเริ่มคงที่แล้ว แต่ข้าไม่ค่อยเก่งเรื่องรักษาอาการบาดเจ็บภายใน ข้าไม่รู้ว่ามันกระทบกระเทือนกับอวัยวะภายในหรือไม่ คงจะดีถ้าโม่ซุนอยู่ที่นี่ นอนก่อนเถอะ ข้าจะไปหาน้ำมาให้”