ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1051

เมื่อเห็นเสวี่ยชิงหานหยุด ฉู่อวิ๋นฉิงจึงรีบเอ่ยถาม

“แม่นางเสวี่ย พี่ชายข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

เสวี่ยชิงหานเอ่ยขึ้น

“แม้กระบี่นั้นจะไม่ถูกจุดสำคัญ แต่ทำให้เส้นเลือดของเขาบาดเจ็บ อีกอย่างพวกเจ้าเสียเวลามากเกินไป ทำให้เขาเสียเลือดไปมาก ตอนนี้จึงอ่อนแอยิ่งนัก”

ฉู่อวิ๋นฉิงขอบตาแดงก่ำ รีบเอ่ยอย่างร้อนใจ

“แล้วพี่ใหญ่...จะมีอันตรายหรือไม่?”

เสวี่ยชิงหานเอ่ยขึ้น

“ตอนนี้ยังไม่มีอันตรายถึงชีวิต แต่พวกเจ้าจะออกเดินทางไม่ได้ชั่วคราว เขาจำเป็นต้องพักรักษาตัวให้ดี เจ้าเฝ้าเขาให้ดี ข้าจะออกไปดูว่าในหมู่บ้านมีร้านขายยาหรือไม่ จะได้ซื้อสมุนไพรมาให้เขากิน”

ฉู่อวิ๋นฉิงพยักหน้า แล้วเอ่ยขึ้น

“โชคดีที่ได้พบเจ้า ไม่อย่างนั้นข้ากับพี่ชายคงถูกคนของจวนอ๋องฉินจับตัวไปตั้งแต่ตอนอยู่ที่เชิงเขา”

เสวี่ยชิงหานส่ายหน้า

“ไม่เป็นไร เดิมทีสำนักราชาโอสถก็ทำงานให้เป๋ยฉู่อยู่แล้ว ข้าจะรีบไปรีบกลับ”

หลังจากเสวี่ยชิงหานจากไป ฉู่อวิ๋นฉิงถอนหายใจ แล้วนั่งอยู่อีกด้าน การปล้นเบี้ยหวัดของพวกนางในครั้งนี้ เนื้อไม่ได้กินหนังไม่ได้รองเอากระดูกมาแขวนคอจริงๆ องครักษ์ทั้งหมดของเป๋ยฉู่ถูกสังหาร ตอนนี้เหลือเพียงพวกนางสองพี่น้องไม่มีใครปกป้อง และไม่มีทรัพย์สินติดตัว ไม่รู้ว่าจะกลับไปถึงเป๋ยฉู่อย่างราบรื่นได้หรือไม่

ฉู่อวิ๋นฉิงคิดไปคิดมาจนผลอยพลับไปบนโต๊ะ จนกระทั่งได้ยินเสียงที่ดังขึ้นข้างนอกจางถึงได้ตกใจตื่น

“ท่านอ๋องแปด ฟ้ามืดแล้ว อย่างไรคืนนี้ค้างแรมที่หมู่บ้านฝูฉวีเถอะ” คนที่พูดขึ้นเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง เขาเรียกอีกฝ่ายว่าท่านอ๋องแปด หรือจวินมู่เยว่จะมาถึงแล้ว?

หัวใจฉู่อวิ๋นฉิงกระตุกวาบ รีบเดินไปที่หน้าต่างแล้วลอบมองออกไป

เป็นไปตามคาด คนที่อยู่ข้างนอกคือจวินมู่เยว่ และคนที่พูดกับเขาคือองครักษ์เซวียนชางของจวนอ๋องฉิน

จวินมู่เยว่เอ่ยขึ้น

“ไม่ได้ พี่เจ็ดบอกไว้แล้ว ต้องเร่งเดินทาง เวลาผ่านเมืองหรือหมู่บ้าน ให้จัดซื้อสิ่งของเท่านั้น ห้ามรบกวนชาวบ้าน พวกเรารีบออกเดินทางต่อเถอะ ออกจากหมู่บ้านฝูฉวีแล้วค่อยตั้งกระโจมค้างแรม”

เซวียนชางพยักหน้า แล้วเอ่ยต่อไป

“ท่านอ๋องแปดพูดถูก แต่ว่า...”

กลัวอะไรก็เจอสิ่งนั้นจริงๆ ในตอนที่ฉู่อวิ๋นฉิงร้อนใจจนทำอะไรไม่ถูก หน้าประตูมีเสียงเคาะประตูขององครักษ์ดังขึ้น

ก๊อกก๊อกก๊อก! ก๊อกก๊อกก๊อก!

เสียงเคาะประตูรัวมาก ชายชราที่นอนอยู่ในห้องฝั่งตะวันออกจึงลุกไปเปิดประตู เมื่อเห็นว่าเป็นคนของทางการ ชายชราก็ประหม่าขึ้นมา พร้อมเอ่ยถาม

“นี่...นายท่านดึกป่านนี้มีธุระใดหรือ?”

องครักษ์จวนอ๋องฉินเกรงอกเกรงใจไม่น้อย

“ปู่ ท่านอย่ากลัว พวกเราแค่อยากจะมาถาม ว่าวันนี้มีคนแปลกหน้าเข้ามาในหมู่บ้านหรือไม่?”

ฉู่อวิ๋นฉิงที่อยู่ห้องฝั่งตะวันตกร้อนใจมาก จนหัวใจแทบจะหลุดออกมา เรียกได้ว่าขึ้นมาถึงคอหอยนางแล้ว

นางจับกระบี่ไว้แน่น แล้วชี้ไปทางประตูห้อง ไม่ว่าอย่างไร นางจะไม่ยอมให้เสด็จพี่ถูกคนของอ๋องฉินจับตัวไปเด็ดขาด

กระนั้นสิ่งที่ทำให้ฉู่อวิ๋นฉิงประหลาดใจคือ ผู้เฒ่าคนนั้นกลับบอกว่า

“ไม่รู้สิ คนแก่อย่างข้าอายุมากแล้ว เดินเหินไม่สะดวก เลยไม่ได้ออกไปไหนเลย ในหมู่บ้านมีคนนอกเข้ามาหรือไม่ ข้าไม่รู้จริงๆ ถ้าอย่างไรนายท่านลองไปสอบถามที่ผู้ใหญ่บ้างดูสิ”