ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1052

องครักษ์พยักหน้า

“ได้ เช่นนั้นคงไม่รบกวนปู่แล้ว”

แกรก

ฉู่อวิ๋นฉิงได้ยินเสียงปิดประตูลงกลอน พลันโล่งอกทันที นางวางกระบี่ลง แล้วอดเป็นห่วงเสวี่ยชิงหานไม่ได้

เสวี่ยชิงหานออกไปตอนโพล้เพล้ แต่ตอนนี้เป็นเวลาสองยามแล้ว ทำไมนางยังไม่กลับมาอีก? หรือว่าเกิดเรื่องใดขึ้น?

ในขณะที่ฉู่อวิ๋นฉิงเป็นกังวล ประตูห้องถูกถีบออกโดยไม่ทันตั้งตัว

ฉู่อวิ๋นฉิงคิดจะไปหยิบกระบี่ แต่กลับปวดข้อมือ เพราะถูกคนจับข้อมือไว้แน่น

นางซัดฝ่ามือป้องกันตัวทันที แต่กลับถูกคนผู้นั้นดึงตัวไป คนผู้นั้นวรยุทธ์ไม่ธรรมดา เพียงไม่กี่ทีสองมือของนางถูกจับไพล่หลัง แล้วตัวนางถูกโอบกอดเอาไว้

竟然如此无礼？！

ไร้มารยาทเพียงนี้เชียวหรือ? !

ฉู่อวิ๋นฉิงกำลังจะต่อต้าน พลันได้ยินคนตรงหน้าเอ่ยขึ้น

“ข้าเอง” เสียงของจวินมู่เยว่หรือ?

ฉู่อวิ๋นฉิงแข็งค้างไปทั้งตัว

จวินมู่เยว่เห็นนางไม่ดิ้นรนอีกต่อไป จึงได้คลายมือที่จับนางออก แล้วนำตะบันไฟออกมา เพื่อจุดตะเกียงภายในห้อง

ตะเกียงมือสลัว แต่ไม่เป็นอุปสรรคให้ทั้งสองมองเห็นอีกฝ่ายอย่างชัดเจน

ฉู่อวิ๋นฉิงถอยไปด้านหลังด้วยความประหม่าทีละก้าว จนกระทั่งถอยไปที่ข้างเตียง ถึงได้กางสองแขนออก

“อย่า...อย่าจับตัวพี่ข้าไปได้หรือไม่?”

จวินมู่เยว่น้ำเสียงเย็นเยือก

“พวกเจ้าหนีไม่พ้นหรอก จากที่นี่ไปเป๋ยฉู่หนทางยาวไกล แผนที่อุโมงค์ของพวกเจ้าพวกข้าค้นพบแล้ว อยากหนีโดยทางลัดจึงเป็นไปไม่ได้เลย”

ฉู่อวิ๋นฉิงสูดหายใจเข้า ต่อมาขอบตาแดงก่ำ

“จวินมู่เยว่ ถือว่าข้าขอร้องเจ้าได้หรือไม่ ปล่อยพี่ชายข้าไปเถอะ หากเจ้าโกรธ แล้วต้องจับใครสักคน เจ้าจับข้าไป ข้ากลับไปกับเจ้าได้หรือไม่? ข้าเป็นตัวประกันของพวกเจ้าดีหรือไม่? เป๋ยฉู่ไม่มีองค์รัชทายาทไม่ได้”

“ข้าไม่คิดว่าจะมีสิ่งใดมีค่าไปกว่าชีวิตขององค์รัชทายาทแห่งเป๋ยฉู่”

ฉู่อวิ๋นฉิงกัดฟัน แล้วทำใจแข็ง นางยื่นมือไปปลดผ้าผูกเอวของตัวเอง

จวินมู่เยว่เห็นดังนั้นชะงักไปทันที ไม่รู้ว่าฉู่อวิ๋นฉิงต้องการทำสิ่งใด?

ยังไม่ทันที่เขาจะตั้งสติ ฉู่อวิ๋นฉิงปลดเปลื้องตัวเองจนเหลือแต่เสื้อชั้นใน

หัวใจจวินมู่เยว่กระตุกวาบ รีบเข้าไปจับมือที่คิดจะถอดเสื้อต่อไปของนางเอาไว้ แล้วพูดอย่างโมโห

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร? เจ้าเห็นข้าจวินมู่เยว่เป็นคนยังไง? เจ้านึกว่าข้าแค่อยากได้ร่างกายของเจ้าหรือ? ฉู่อวิ๋นฉิง เจ้าดูถูกข้าเกินไปแล้ว!”

ฉู่อวิ๋นฉิงน้ำตานองหน้า แล้วเอ่ยอย่างวิงวอน

“ข้าสู้เจ้าไม่ได้ พวกเราสองพี่น้องอ่อนแอไร้กำลัง และหนีการตามล่าของทหารตงโจวไม่ได้ ตอนนี้นอกจากตัวขา ข้าไม่มีสิ่งใดมาแลกเปลี่ยนกับเจ้า จวินมู่เยว่ ข้าขอร้องล่ะ ปล่อยพี่ชายข้าไปเถอะ เจ้าต้องการสิ่งใดข้าจะให้เจ้าทั้งหมด ร่างกายของข้า ตัวข้า ล้วนอยู่ที่นี่ได้”

จวินมู่เยว่สะบัดข้อมือของนางออก ในใจคล้ายมีก้อนหินก้อนใหญ่ทับถมจนอึดอัด เขากัดฟันเอ่ยขึ้น

“ร่างกายของเจ้า ตัวของเจ้าล้วนอยู่ที่นี่ได้ มีเพียงหัวใจของเจ้า ที่อยู่เป๋ยฉู่ตลอดกาลใช่หรือไม่?”