ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1060

ซูจื่ออวี๋รู้ทั้งรู้ว่าจวินมู่เหนียนตั้งใจ แต่นางก็ใจร้ายทำเป็นไม่สนใจเขาไม่ลง ถึงอย่างไรอาการบาดเจ็บของเขาก็ไม่สามารถเสแสร้งทำ

ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้นนั่ง หันไปมองจวินมู่เหนียนที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าน้อยเนื้อต่ำใจ และทันใดนั้นก็รู้สึกว่ากล้ามากขึ้น

ซูจื่ออวี๋กล่าวว่า “ท่านอ๋องน่าสนใจขนาดนี้เลยหรือ? ด้วยวรยุทธ์ของท่านที่สามารถบินข้ามกำแพงได้เช่นนั้น จะสะดุดพื้นเรียบๆ เช่นนี้หรือ เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าหรือไม่?”

จวินมู่เหนียนเม้มริมฝีปากแล้วกล่าวว่า “ไม่ว่าวิชาตัวเบาบินข้ามกำแพงได้เก่งขนาดไหน ข้าก็ไม่สามารถเข้าไปในใจของเจ้าได้”

เอ่อ...

ซูจื่ออวี๋ก็ตะลึงงันทันที แก้มที่เย็นจนแข็งก็เริ่มเป็นสีแดง เจ้าคนบ้านี้เหตุใดถึงชอบพูดเรื่องความรักนัก ไม่ต้องคิดคำอะไรเลยหรือ?

เมื่อเห็นสีหน้าของซูจื่ออวี๋เริ่มหายโกรธ จวินมู่เหนียนก็เริ่มพูดขึ้นมาว่า “อวี๋เอ๋อร์ เจ้าพูดถูก ในใจของข้ามีความสงสัย แต่ที่ข้าสงสัยไม่ใช่เจ้า แต่เป็นตำแหน่งของข้าในใจของเจ้า มันเท่ากับโม่ซุนหรือไม่ เจ้าสละชีวิตเพื่อช่วยเขา และเขาเองก็สละชีวิตเพื่อช่วยเจ้า ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านความลำบากมาด้วยกันมันทำให้ข้าอิจฉา เจ้าไม่รู้ว่าข้าเสียใจมากแค่ไหนที่ไม่ได้ตามเจ้าไปด้วย”

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก ในใจก็ซาบซึ้ง ชายคนนี้หึงถึงขั้นนี้เชียวหรือ

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เจ้าโง่ ข้าเป็นหมอ ถ้าข้าใครข้าก็ต้องรักคนนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นข้าไม่ใช่จะมีสามพระตำหนักหกหมู่เรือนหนุ่มงามสามพันคนแล้วหรือ?”

จวินมู่เหนียนก็โต้กลับแล้วกล่าวว่า “เจ้ากล้าหรือ!”

ซูจื่ออวี๋กลอกตาอย่างอดไม่ได้ “เจ้ามาแสร้งขี้ขลาดต่อหน้าข้า ดูเจ้าสิ ทำได้แค่ไม่กี่นาที ถ้าไม่ระวังท่านอ๋องบ้าอำนาจจะกลับมา”

มุมปากของจวินมู่เหนียนกระตุก อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าการแกล้งน่าสงสารของตนมันไม่เหมือนใช่หรือไม่?

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ ลงจากเตียงไปช่วยจวินมู่เหนียนให้ลุกขึ้น แล้วให้เขานั่งลงที่ข้างเตียงพร้อมกับพูดว่า “จำเอาไว้ หากเจ้ามีอะไรจะพูดก็พูดเถอะ ถ้ายังอารมณ์ขึ้นลงแบบนี้ ข้าจะไม่สนใจเจ้าแล้ว”

ใบหน้าของซูจื่ออวี๋แดงเรื่อราวกับมะเขือเทศ เจ้าหมอนี่จะพูดอะไรได้อีกล่ะ? เห็นอะไร? พูดถึงหน้าท้องของเขาหรือ? หรือไหล่กว้างและสะโพกแคบของเขา? หรือว่าเป็น...ส่วนที่องอาจผึ่งผายของเขา?”

ซูจื่ออวี๋รีบผลักจวินมู่เหนียนออกไป แล้วขึ้นไปนอนบนเตียงหันหลังให้กับเขา ก่อนจะตำหนิว่า “หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ข้าจะนอนแล้ว!”

จวินมู่เหนียนเห็นว่าหูของซูจื่ออวี๋แดงเรื่อเพราะเขินอาย แต่เขาก็อารมณ์ดีไม่น้อย เขาถอดเสื้อผ้าและกางเกงออกด้วยมือข้างเดียวอย่างยากลำบาก กอดซูจื่ออวี๋จากด้านหลังเบาๆ แล้วพูดด้วยเสียงแหบพร่า “เห็นแล้วก็ต้องรับผิดชอบ พระชายาห้ามพอได้เสียกันแล้วก็ทิ้งขว้าง”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มกล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่น “มีบุรุษที่ไหนจะบอกว่าพอได้เสียกันแล้วก็ทิ้งขว้าง? ในนิทานก็มีแต่สตรีคอยรบเร้าบุรุษเสมอหรือ?”

จวินมู่เหนียนเลิกคิ้วแล้วกล่าวว่า “คนธรรมดาพวกนั้นจะเทียบกับข้าได้อย่างไร ข้าชอบรบเร้าพระชายา อยากจะรบกวนพระชายา...จนต้องร้องขอให้หยุดเลยล่ะ”

“อ๊า!” ซูจื่ออวี๋กรีดร้อง เพราะมือเย็นๆ ของจวินมู่เหนียนเอื้อมเข้าไปในเสื้อผ้าของนางโดยไม่ทันได้ตั้งตัว