ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1061

เช้าวันรุ่งขึ้น

คืนก่อนเข้านอนเร็วมาก ซูจื่ออวี๋จึงตื่นขึ้นมาก่อนที่ฟ้าจะสาง

เมื่อนางตื่นขึ้นมา จวินมู่เหนียนก็ยังนอนอยู่ข้างๆ แล้วนางก็หนุนอยู่ข้างแขนของเขา มือของนางก็อยู่ที่เอวของจวินมู่เหนียน

พวกเขาทั้งสองนอนกอดกันด้วยร่างที่เปลือย ผิวของทั้งสองสัมผัสกัน มันดูโรแมนติกไม่น้อย

ซูจื่ออวี๋กัดริมฝีปาก นางยังนึกไม่ออกว่าตนถอดเสื้อผ้าออกหมดตั้งแต่เมื่อไหร่ โชคดีที่นางยังมีกางเกงไว้ปกปิดความน่าอับอายของนาง นางค่อยๆ ดึงแขนกลับอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็พลิกตัวหันหลังให้จวินมู่เหนียน เตรียมที่จะสวมเสื้อผ้า

แต่จวินมู่เหนียนก็หมุนตัวนางกลับมาอย่างงัวเงีย แขนข้างนั้นยังถูกพันด้วยผ้าพันแผล โอบกอดมาจากด้านหลังของซูจื่ออวี๋อย่างเป็นธรรมชาติ มือของเขากดลงบนลูกบอลนุ่มๆ น่ารักสองก้อนนั้น

ซูจื่ออวี๋ตัวแข็งทื่อ พยายามจะผลักเขาออกไป แต่ก็กลัวว่าถ้าขยับมากไปจะทำให้จวินมู่เหนียนตื่นขึ้นมา

ซูจื่ออวี๋เรียนวิชาแพทย์ ดังนั้นย่อมเข้าใจว่าไม่ควรยั่วโมโหผู้ชายตั้งแต่เช้า ดังนั้นจึงเพิ่มความระมัดระวังเป็นพิเศษ

นางบีบแขนของจวินมู่เหนียนด้วยมือทั้งสองข้าง พยายามดึงเขาออกจากตำแหน่งที่อ่อนไหวของนาง

แต่สิ่งที่ซูจื่ออวี๋คิดไม่ถึงเลยก็คือตอนที่นางจับแขนของจวินมู่เหนียนยกขึ้นกลางอากาศ จวินมู่เหนียนก็ตื่นขึ้นมาจริงๆ!

จวินมู่เหนียนยกตัวขึ้นแล้วก้มหน้ามองซูจื่ออวี๋ ซูจื่ออวี๋ก็หันไปมองจวินมู่เหนียนเล็กน้อย สายตาของพวกเขาที่สบกัน มันคือความกระอักกระอ่วนอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

จวินมู่เหนียนมองดูใบหน้าแดงระเรื่อของซูจื่ออวี๋ แล้วมองมือที่จับแขนของนาง จากนั้นก็หัวเราะเบาๆ “ที่แท้อวี๋เอ๋อร์ก็ชอบให้ข้าจับหรือ?”

ทันทีที่จวินมู่เหนียนพูดจบ ก็ชักมือของตัวเองกลับ แล้วคว้าส่วนที่นุ่มนวลที่ทำให้เขาหลงใหลอย่างไม่เกรงใจ

ซูจื่ออวี๋รีบผลักเขาออกไป ดึงผ้าห่มมาห่อตัวแล้วตำหนิว่า “สกปรก!”

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เจ้าจับมือข้าให้ยื่นไปไม่ใช่หรือ?”

ซูจื่ออวี๋เหลือบมองเตาอุ่น ไฟในเตาอุ่นนั้นได้ดับไปแล้ว คงเพราะอากาศหนาวในคืนนี้ตนถึงได้มุดเข้าไปในอ้อมกอดของจวินมู่เหนียน

แต่จะโทษนางไม่ได้ ใครใช้ให้จวินมู่เหนียนขี้โกงอยากจะถอดชุดของนางให้ได้

ซูจื่ออวี๋ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมศีรษะแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ “แต่งตัวแล้วออกไปก่อน อย่าจ้องข้า”

จวินมู่เหนียนรู้ว่าซูจื่ออวี๋ขี้อาย เขาจึงพูดอย่างอารมณ์ดีว่า “ข้าจะไปประชุมเช้าก่อน เจ้าเองก็อยู่ในจวนดีๆ ล่ะ คดีที่เจ้าอยากรู้ ข้าจะขอให้จ้าวจ่างซิ่งมารายงานเจ้าหลังเลิกประชุมแล้ว”

ซูจื่ออวี๋ได้ยินเสียงจับเสาเตียงของจวินมู่เหนียนแล้วลุกขึ้นมาจากเตียง และได้ยินเสียงใส่เสื้อผ้า จึงรีบหาเสื้อผ้ามาสวม จากนั้นก็ลุกขึ้นไปช่วยเขา ถึงอย่างไรจวินมู่เหนียนก็มีแค่ขาเดียวที่เดินได้ มันไม่สะดวกจริงๆ

จวินมู่เหนียนรู้สึกอบอุ่นใจเมื่อเห็นสีหน้าแดงเรื่อของซูจื่ออวี๋ ทั้งที่เขินอาย แต่ก็ยังเป็นห่วงเขา

อย่างที่คิดเอาไว้ ซูจื่ออวี๋ปฏิบัติต่อเขาแตกต่างออกไป เขารู้สึกเสียใจที่เกิดอาการหึงหวงเมื่อวานนี้