ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1064

เหยียนฉงเหยินหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ตอบคำถามของหูจวิ้นเฟิง แม้ว่าเขาจะไม่ชอบเจ้ากรมกรมพระคลังมากนัก แต่เขาเกลียดคนจากจวนของท่านอ๋องฉินและจวนท่านอ๋องแปด

ดังนั้นเขาจึงถือว่าได้เลือกข้างแล้ว

......

หลังจากที่ทุกคนนั่งลงประจำที่ ซูจื่ออวี๋ก็ผลักรถเข็นของจวินมู่เหนียนเดินออกมาจากประตูอย่างช้าๆ

ทุกคนยืนขึ้นทำความเคารพ “ถวายพระพรท่านอ๋องฉิน ถวายพระพรพระชายาอ๋องฉิน”

จวินมู่เหนียนพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ไม่ต้องมากพิธี นั่งลงเถอะ”

ซูจื่ออวี๋ผลักจวินมู่เหนียนไปที่ตำแหน่งที่นั่งหลัก จวินมู่เหนียนกล่าวว่า “วันนี้เป็นงานฉลองวันเกิดของพระชายาข้า ดังนั้นจึงเป็นเพียงงานแบบครอบครัว ไม่ต้องพิธีรีตองอะไรมาก”

ทุกคนก็พูดพร้อมกัน “ขอบพระทัยท่านอ๋องฉิน!”

ซูจื่ออวี๋ยืนขึ้นมองไปที่ทุกคนแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ลำบากใต้เท้าทุกท่านให้รอนานแล้ว ไม่ขอปิดบังก็แล้วกัน แม้ว่าข้อน้อยจะเป็นสตรีแต่งงานแล้ว แต่ก็เป็นคนที่คอยตามคนที่มีบรรดาศักดิ์ อาหารในงานเลี้ยงวันนี้ ข้าใช้ความพยายามอย่างมาก หวังว่าทุกท่านจะชอบ”

หูจวิ้นเฟิงเจ้ากรมพระคลังกล่าวว่า “พระชายาอ๋องฉิน ช่วยให้พวกเขาปิดหน้าต่างกับประตูหน่อยได้หรือไม่ จุดเตาผิงด้วย ที่นี่มันหนาวเกินไปแล้ว”

ซูจื่ออวี๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้ยังไม่ได้ เพราะอาหารที่พวกเรากำลังรออยู่จะต้องกินท่ามกลางลมหนาว ถึงจะได้รสชาติที่เป็นเอกลักษณ์”

เหยียนฉงเหยินขมวดคิ้วกล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้นพระชายาก็ช่วยรีบเอาอาหารมาขึ้นโต๊ะเถอะ พวกเราจะได้รีบชิม เพื่อหลีกเลี่ยงความหนาวเย็นนี้”

ซูจื่ออวี๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม แล้วเอ่ยว่า “เอาล่ะ เด็กๆ เอาอาหารจานแรกมาขึ้นโต๊ะ”

ขณะที่บ่าวรับใช้กำลังยกจานเข้ามานั้น ซูจื่ออวี๋ก็เดินไปที่กลางห้องโถงแล้วพูดว่า “จานแรกนี้เรียกว่านกขมิ้นสองตัวร้องเพลงบนต้นหลิวมรกต!”

ทุกคนยืดคอมองไปที่อาหารบนโต๊ะ บนจานใหญ่ มีใบไม้สีเขียวเพียงใบเดียว และในใบไม้มีข้าวฟ่างสีเหลืองสดใสอยู่สองเม็ด

หูจวิ้นเฟิงไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเขาได้ จึงพูดด้วยความโกรธ “พระชายาอ๋องฉิน นี่เจ้าจงใจสร้างความอับอายให้กับเหล่าขุนนางใช่หรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ข้าไม่เข้าใจว่าอาลักษณ์หูพูดอะไร ดูจานที่อยู่บนโต๊ะของท่านอ๋องสิ ก็เป็นอาหารแบบเดียวกันไม่ใช่หรือ? ทำไมเจ้าคะ ท่านอ๋องกินได้ แต่ท่านกินไม่ได้หรือ? หรือว่าท่านสูงส่งกว่าท่านอ๋อง?”

หูจวิ้นเฟิงสำลักคำพูดของซูจื่ออวี๋ก่อนจะพูดว่า “ท่านอ๋องโปรดประทานอภัยให้ด้วย ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น”

จวินมู่เหนียนแสร้งทำเป็นพูดด้วยนำเสียงนิ่งสงบ “ไม่เป็นไร นั่งลงกินข้าวเถอะ”

มุมปากของทุกคนกระตุก กินข้าวหรือ? ของแบบนี้มันกินได้ด้วยหรือ?

ซูจื่ออวี๋เห็นว่าใบหน้าของทุกคนเริ่มแย่ลง ดังนั้นนางจึงยกยิ้มแล้วเอ่ยว่า “เด็กๆ อาหารจานต่อไปเอามาขึ้นโต๊ะได้เลย เอาจานที่สามและสี่รวมกันมาเลยทีเดียวนะ”

บ่าวรับใช้รีบ ขณะที่ซูจื่ออวี๋เดินไปมาในห้องโถงและพูดขณะที่เขาเดิน “จานที่สามนี้เรียกว่านอกหน้าต่างเขาหิมะลิบลิบไซร้ เก็บมาจากหิมะแรกของปีนี้ มันบริสุทธิ์ เมื่อเข้าปากไปแล้วจะรู้สึกความหวาน”