ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 107

ซูจื่ออวี๋กินอาหารเย็นในเรือนของนางพลางฟังรายงานของชิวขุยเกี่ยวกับสถานการณ์ในจวนไปด้วย

“คุณหนู ซื่อจี้ถูกยกให้เป็นอนุแล้วเจ้าค่ะ พอฮูหยินกลับมาก็โกรธมาก เดิมทีฮูหยินแกล้งทำเป็นป่วย แต่ตอนนี้กลับเป็นลมไปจริงๆ แล้ว หมอหวัง หมอลี่ แม้แต่หมอหลวงเว่ยในวังหลวงก็ยังมา บอกว่าฮูหยินโกรธมากจนกระทบกระเทือนต่อจิตใจ นางโกรธมากเกินไป จำเป็นต้องพักผ่อน เมื่อนายท่านได้ยินว่าฮูหยินต้องพักผ่อน ท่านเดาว่าอย่างไร?”

ซูจื่ออวี๋มองไปที่ชิวขุยด้วยใบหน้ามีความสุข ก็อดคิดตลกๆ ไม่ได้ สาวน้อยคนนี้สะใจกับความโชคร้ายของคนอื่นกลับรู้จักปิดซ่อนเอาไว้สักนิด

ซูจื่ออวี๋เห็นด้วยแล้วเปิดปากเอ่ยถามว่า “เป็นอย่างไร?”

ชิวขุยพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นายท่านก็กำลังจะส่งฮูหยินไปที่บ้านสวน ฮ่าๆๆ! ถ้าฮูหยินไปละก็ ชีวิตในวันหน้าของคุณหนูก็จะดีขึ้นมากนะเจ้าคะ”

ซูจื่ออวี๋ยังคงยิ้มและกินข้าวต่อ ถ้าฮูหยินซูยอมจากไปง่ายๆ แบบนั้นก็คงไม่ใช่ฮูหยินซูแล้ว

ทุกอย่างอยู่ในแผนของนาง แต่นางก็ไม่คิดว่ามันจะราบรื่นขนาดนี้

แม้ว่านางจะดัดแปลงชุดนั้นให้โปร่งบางเมื่อสัมผัสกับไอน้ำ แต่ตราบใดที่ซื่อจี้ขัดขืนหน่อย ด้วยนิสัยที่ไม่ได้จริงจังนักของเสนาบดีซู ก็น่าจะไม่บังคับนาง

ถ้าเป็นไข่ไก่เน่าก็อย่าโทษแมลงวันที่จ้องมอง

แต่ละครฉากนี้เพิ่งจะเริ่ม คอยดูฉากที่จะตามหลังมาเถอะ

ซูจื่ออวี๋กินข้าวอีกสองสามคำ หลังจากอิ่มแล้วนางก็พูดว่า “ที่ให้เจ้าไปทำน่ะเสร็จหรือยัง?”

ชิวขุยพยักหน้าและรีบหยิบชุดสีดำออกมาจากตู้เสื้อผ้าพลางพูดว่า “คุณหนูต้องการเร่งด่วน บ่าวจึงรีบทำ ไม่รู้ว่าจะพอดีหรือไม่ ท่านลองสวมดู ถ้าไม่พอดีตัว บ่าวสามารถแก้ให้ท่านได้เจ้าค่ะ”

แม้จะบอกว่าเป็นชุดเดินทางกลางคืน แต่จริงๆ แล้วการสวมชุดดำทั้งตัว สวมกางเกง สวมกางเกงขาสั้น ที่สำคัญในการออกไปข้างนอกตอนกลางคืนก็คือเพื่อซ่อนจากสายตาผู้คน