ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 117

ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้นตอบโต้

“ไม่ใช่สิ่งที่ถนัดย่อมไม่ชำนาญ ข้าเป็นหมอ ไม่ใช่สาวใช้ หรือว่าท่านอ๋องทำเป็นเสียทุกอย่าง? ท่านสามารถจับอาวุธสารพัดอย่าง แล้วท่านเย็บปักถักร้อยเป็นด้วยหรือไม่?”

จวินมู่เหนียนไม่สนใจซูจื่ออวี๋ที่กำลังหาเรื่อง แต่กลับนั่งลงไปบนรถเข็น แล้วเอ่ยเสียงเย็น

“ไป”

ซูจื่ออวี๋ “...” เจ้าจวินมู่เหนียนช่างยั่วโมโหเก่งเหลือเกิน

เพราะซูจื่ออวี๋มัวแต่สนใจจวินมู่เหนียน หรืออาจจะพูดได้ว่านางโกรธจนไม่สนใจใครแล้ว จึงได้ทำให้นางพลาดที่จะเห็นสีหน้าตกตะลึงของเซวียนชาง

เซวียนชางตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

เขาติดตามจวินมู่เหนียนมาสิบกว่าปี ไม่เคยเห็นเขาเข้าใกล้หญิงใดเกินระยะสามก้าว

เมื่อวานเขาได้ยินเทียนชิงบอกว่า จวินมู่เหนียนกอดคุณหนูสามตระกูลซู เขานึกว่าเทียนชิงคุยโว แต่สิ่งที่เขาเห็นวันนี้คืออะไร? เขาเห็นอ๋องฉินหวีผมให้คุณหนูสามตระกูลซู? ! หวีผมหรือ? !

เซวียนชางขยี้ตา หลังจากแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป เขารีบเดินตามรถเข็นของจวินมู่เหนียน

……

ซูจื่ออวี๋ออกจากจวนอ๋องตามจวินมู่เหนียน แล้วขึ้นไปบนรถม้าที่หรูหราใหญ่โตมาก รถม้าที่สามารถให้รถเข็นเข้าออกได้อย่างอิสระ จากนั้นนางพบว่าบนรถม้ามีคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว คือโม่ซุน

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าให้โม่ซุน

“คารวะหมอโม่”

โม่ซุนยิ้มพร้อมพยักหน้า

“คารวะคุณหนูสาม”

ทั้งสองทักทายกันสองสามคำ แต่จวินมู่เหนียนกลับรู้สึกถึงความอ่อนโยนในน้ำเสียงของซูจื่ออวี๋ อ่อนโยนหรือ?

ถูกต้อง คำนี้แหละ หญิงสาวผู้นี้ไม่เคยอ่อนโยนกับเขาเลย มีแต่เล่นงานเขาเท่านั้น

จวินมู่เหนียนค่อยๆหลับตาลง เขาไม่อยากเสวนากับผู้ใด การกระทำเช่นนี้ทำให้ภายในรถม้าเงียบสงัด ทำให้ซูจื่ออวี๋กับโม่ซุนก็หมดสนุกที่จะคุยกันต่อ

แม้ทั้งสองจะไม่รู้ว่าตกลงเกิดเรื่องใดขึ้น แต่ทั้งคู่รับรู้ได้ถึงความไม่พอใจของอ๋องฉิน

ทั้งสามคนตกอยู่ในความเงียบตลอดทาง ในขณะที่ซูจื่ออวี๋รู้สึกว่ากำลังอึดอัดจนหายใจไม่ออกนั้น ในที่สุดก็มาถึงประตูวังเสียที

“ไม่ต้องมากพิธี โชคดีที่วิชาแพทย์ท่านหมอโม่ล้ำลึก จึงช่วยให้อาการเสด็จพ่อดีขึ้น ข้าสิต้องขอบคุณท่านถึงจะถูก”

โม่ซุนยิ้มบอกว่า

“ท่านอ๋องชมเกินไปแล้ว”

ทางนี้ยังทักทายกันไม่จบ จวินมู่ฉงกลับขมวดคิ้วบอกว่า

“เจ้าเป็นนางกำนัลของตำหนักใด? เหตุใดจึงไร้ระเบียบเช่นนี้ เห็นพวกข้าแล้วยังไม่ทำความเคารพอีก?”

ซูจื่ออวี๋ตัวสั่น อาจจะเป็นเพราะประหม่า จึงทำให้นางลืมเรื่องนี้ไป

ซูจื่ออวี๋รีบย่อตัวทำความเคารพ

“บ่าวคารวะท่านอ๋องรอง คารวะท่านอ๋องสี่เพคะ”

จวินมู่ฉงหัวราะ จู่ๆเอ่ยปากบอกว่า

“เคยเห็นที่ไหน? ข้าเหมือนเคยเห็นเจ้าที่ไหนสักแห่ง เงยหน้าขึ้นมา ให้ข้าดูหน่อยสิ”