ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 118

ฝ่ามือของซูจื่ออวี๋เริ่มมีเหงื่อซึมออกมา หากนางถูกจวินมู่หลานกับจวินมู่ฉงจับได้ที่นี่ นางไม่รู้จริงๆว่าจะอธิบายอย่างไรดี

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก เอ่ยปากบอกว่า

“บ่าวหน้าตาอัปลักษณ์ กลัวจะเป็นเสนียดแก่ดวงตาท่านอ๋อง”

จวินมู่ฉงเดินเข้าไปหาซูจื่ออวี๋หลายก้าว เอ่ยปากบอกว่า

“อัปลักษณ์หรือไม่ ข้าจะตัดสินเอง” เมื่อพูดจบจวินมู่เหนียนยื่นมือไปที่ซูจื่ออวี๋ทันที

ในขณะที่มือของเขาใกล้จะเอื้อมไปจับคางของซูจื่ออวี๋นั้น กลับถูกจวินมู่เหนียนจับเอาไว้มั่น

จวินมู่ฉงพยายามเข้าใกล้ แต่กลับถูกจวินมู่เหนียนจับไว้จนแน่น ทำให้เขาไม่สามารถขยับได้

เจ้าขาเป๋นี่ พิการขนาดนี้แล้ว วิทยายุทธ์ยังสูงเพียงนี้เชียวหรือ

จวินมู่ฉงกัดฟันบอกว่า

“น้องเจ็ด เจ้าหมายความว่าอย่างไร? จะใช้กำลังกับข้าหรือ?”

จวินมู่เหนียนสีหน้าไร้อารมณ์เอ่ยปากบอกว่า

“เสด็จพ่อยังรอพวกข้าอยู่ ขอตัวก่อน” จวินมู่เหนียนสะบัดมือจวินมู่ฉงออก จวินมู่ฉงเดินเซไปหลายก้าวจึงจะทรงตัวเอาไว้ได้

เมื่อรอให้เขายืนจนมั่นคง เซวียนชางได้เข็นรถเดินไปข้างหน้าแล้ว

โม่ซุนกับซูจื่ออวี๋รีบเดินตามหลับไป ไม่มีใครสนใจจวินมู่หลานกับจวินมู่ฉง

จวินมู่ฉงไม่เคยต้องทนกับเรื่องเช่นนี้ จึงรีบตามไปด้วย เขามาถึงด้านหลังซูจื่ออวี๋ แล้วลงมืออย่างไม่ให้นางตั้งตัว โดยการจับไหล่นางเอาไว้

จวินมู่เหนียนไม่คิดว่าจวินมู่ฉงจะเสียมารยาทขนาดนี้ ถึงขนาดลงมือในเขตพระราชวัง

เพราะฉะนั้นจึงทำให้เขาช้าไปหนึ่งก้าว แต่จังหวะที่ช้าไปนี้ กลับทำให้ซูจื่ออวี๋ปวดจนต้องสูดหายใจเข้าลึกๆ ความเจ็บปวดที่ส่งมาจากหัวไหล่ทำให้ซูจื่ออวี๋รู้ว่า จวินมู่ฉงไม่คิดจะปราณีแม้แต่น้อย เขาใช้แรงบีบนางเต็มแรง ความโหดร้ายนั้นเหมือนอยากหักแขนนางให้หลุดไปข้างหนึ่ง