ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 119

จวินมู่เหนียนเอ่ยปาก

“เป็นพี่น้องกันทังนั้น ทำไมต้องทะเลาะกันให้เสียอารมณ์ด้วย น้องเจ็ด ยามปกติพี่สี่ของเจ้าก็ชอบมองสตรีอยู่แล้ว เขาไม่ได้คิดร้ายอะไร น้องสี่เองก็พอแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”

เมื่อจวินมู่เหนียนแน่ใจว่าจวินมู่ฉงจะไม่ลงมืออีก จึงได้พาทุกคนจากไป แต่จวินมู่ฉงกลับไม่ฟังคำของจวินมู่หลาน เขายืนอยู่ที่เดิมไม่ยอมขยับสักที

จวินมู่หลายสงสัย

“น้องสี่ นางกำนัลคนนั้นมีปัญหาใดหรือ?” ไม่อย่างนั้นทำไมจวินมู่ฉงถึงได้ดื้อดึงไม่ยอมไปสักที?

จวินมู่ฉงยกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างชั่วร้าย

“พี่รอง นางไม่ใช่นางกำนัลหรอก แต่เป็นคุณหนูสามตระกูลซูที่ท่านคิดถึงอยู่ทุกวันอย่างไรเล่า”

“อะไรนะ? !” จวินมู่หลานประหลาดใจ รีบหันหลังมองทางที่จวินมู่เหนียนจากไป ทว่าคนพวกนั้นได้หักเลี้ยวจากไปเสียแล้ว

จวินมู่หลานเอ่ยปากถาม

เจ้าแน่ใจหรือ? พวกเราไม่เห็นหน้านางด้วยซ้ำไป”

จวินมู่ฉงยกมือขวาที่ได้รับบาดเจ็บของตัวเองขึ้น เขาใช้จมูกดมตั้งแต่ข้อมือไปจนถึงปลายนิ้วกลาง ท่าทางเคลิบเคลิ้มและเหมือนพวกวิปริตเอ่ยปากบอกว่า

“กลิ่นนาง ข้าจวินมู่ฉงที่เคยผ่านสตรีมามากมาย สามารถจดจำกลิ่นเฉพาะตัวของหญิงสาวได้ทุกคน อ่อ เหมือนกับอันนี้ ความหอมที่มีความดื้อดึงเจือปน ทำให้คนทีได้กลิ่นอยากจะทำลายความผยองของนางลงทีละนิด!”

เมื่อเห็นท่าทางวิปริตของจวินมู่ฉง จวินมู่เหนียนรีบเอ่ยปาก

“เจ้าจะเชยชมหญิงใดข้าไม่สน แต่เจ้าห้ามแตะต้องซูจื่ออวี๋”

จวินมู่ฉงหัวเราะบอกว่า

“พี่รองวางใจได้ น้องพี่คนนี้รู้ดี ข้าไม่ข้องเกี่ยวกับหญิงที่พี่รองหมายปอง แต่ข้ารู้ ไม่ได้แสดงว่าคนอื่นจะรู้ด้วยหรอกนะ”

จวินมู่หลานชะงัก เขาเข้าใจความหมายของจวินมู่ฉงทันที จวินมู่เหนียนช่วยซูจื่ออวี๋ไว้หลายครั้ง ตอนนี้ยังพานางเข้าวัง เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้มีพิรุธ

เมื่อจวินมู่หลานนึกถึงท่าทีหมางเหมินของเสนาบดีซู ทำให้เขาโกรธขึ้นมาทันที

ดูท่าการเตือนทางอ้อมของเขา เสนาบดีซูคงลืมหมดแล้ว เขายังคิดจะเหยียบเรือสองแคมอยู่ใช่หรือไม่?

จวินมู่หลานกัดฟันกรอด เขาเงยหน้ามองทางที่ซูจื่ออวี๋จากไป เดิมทีเขาไม่คิดจะใช้กำลัง เพราะถึงอย่างไรซูจื่ออวี๋เคยตามราวีเขามานาน เขามั่นใจว่ามีวิธีทำให้นางยอมมอบกายให้

แต่ตอนนี้เขากลับรอไม่ไหวแล้ว

เหยื่อที่เขาหมายตาเอาไว้ จะปล่อยให้คนอื่นมาฉกไปได้อย่างไร!