ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 12

อานเป่ยซานไม่รู้สึกว่านี่เป็นเหตุผลที่ดี จึงขมวดคิ้ว “ไม่เหมือนกัน เพื่อช่วยข้าแล้วเจ้า...”

“หยุด!” ซูจื่ออวี๋ขัดจังหวะอานเป่ยซาน “มันเหมือนกันหมด วันนี้แค่บังเอิญเป็นเจ้า ถ้าเป็นคนอื่น ข้าก็ไม่สามารถทำเฉยตอนเห็นคนกำลังจะตายได้ ถ้าอานซื่อจื่อคิดว่าติดบุญคุณของข้า เช่นนั้นท่านก็ให้ค่ารักษาข้าเถอะ ทั้งสองฝ่ายจะได้ไม่คิดค้างกันดีหรือไม่?”

อานเป่ยซานที่มีสีหน้าแดงก่ำเล็กน้อย ตอนนี้ก็กลายเป็นหน้าถมึงทึง เขา...หรือว่าเขาไม่อาจเทียบได้แม้แต่กับพวกสีเหลืองอ่อนเหล่านั้น?

กลับกันฮองเฮาและพระชายาอ๋องอานซินได้ยินซูจื่ออวี๋พูดเช่นนั้น สีหน้าก็ดูดีขึ้นมาไม่น้อย

ถือเป็นสตรีที่ฉลาด รู้จักฐานะของตัวเองดี และมองเห็นสถานการณ์ตรงหน้า

พระชายาอานชินอ๋องยิ้มแล้วกล่าวว่า “ลูกอวี๋ก็ช่างพูดอะไรตลก พระคุณที่ช่วยชีวิต ใช้เงินแล้วก็สามารถปล่อยผ่านไปได้หรือ ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเพิ่งจะเสียแม่ไป ข้าก็มีลูกสาวคนหนึ่งที่อายุเท่ากับเจ้า ถ้าเจ้าไม่รังเกียจ ให้ข้ารับเจ้าเป็นลูกสาวบุญธรรมได้หรือไม่ แต่นี้ไปเรื่องของเจ้าก็คือเรื่องของจวนอานชินอ๋อง”

สวรรค์เอ๋ย!

ทุกคนต่างก็พากันอุทานออกมาอีกครั้ง ในความเห็นของพวกเขา ผู้คนในจวนของอานชินอ๋องนี้ เป็นพวกมีคุณธรรมสูง แม้ว่าจะมีตำแหน่งและอำนาจสูง แต่ก็ให้ความสำคัญกับบุญคุณ เป็นเด็กต้องแต่งงาน เป็นผู้ใหญ่ต้องรับเป็นบุตรบุญธรรม

ในขณะนี้ พวกเขากลับเพิกเฉยต่อบุญคุณที่ซูจื่ออวี๋ช่วยชีวิตโดยไม่ได้นัดหมาย อย่างไรเสียก็รู้สึกว่าสถานะของซูจื่ออวี๋ด้อยกว่า และอาจจะให้กำไรกับนางมากเกินไป

ซูจื่ออวี๋ไม่รู้สึกว่าตนได้เปรียบอะไร แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่หวาดกลัวของเสนาบดีซูแล้ว และสีหน้าที่อิจฉาไม่พอใจของซูจื่อเยียน ซูจื่ออวี๋รู้สึกว่าข้อเสนอของพระชายาอานชินอ๋องก็ไม่เลว