ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 121

ภายในอุทยานหลวง มีทั้งทหารองครักษ์และทหารลับที่ซ่อนตัวอยู่ ดังนั้นแม้แต่องครักษ์ข้างกายอ๋องฉินอย่างเซวียนชาง ก็ใช้วิชาตัวเบาบินไปทั่วไม่ได้ หากไม่ระวัง จะถูกตั้งข้อหาเป็นนักฆ่าได้

เซวียนชางจึงได้พาซูจื่ออวี๋ เลือกเดินในเส้นทางที่ไม่ค่อยมีคนใช้ในยามปกติ แล้วรีบไปให้ถึงประตูชิงหลง

เมื่อเดินลอดทางเชื่อม เดินผ่านสวนดอกไม้ แล้วหักเลี้ยวอีกเจ็ดแปดครั้ง ทั้งสองได้มาถึงสระบัวแห่งหนึ่ง

ขณะนี้เป็นเวลาในเดือนสี่ ภายในสระบัวไม่มีดอกบัวแม้แต่ดอกเดียว มีแต่ใบบัวเท่านั้น

ซูจื่ออวี๋เห็นว่าเมื่อเดินมาถึงสระบัวแห่งนี้ เซวียนชางดูผ่อนคลายขึ้นมาก ดูท่าคงใกล้จะถึงทางออกแล้ว

เป็นไปตามคาด ทันทีที่ซูจื่ออวี๋คิดแบบนี้ เซวียนชางเอ่ยปากบอกว่า

“เมื่อออกจากสวนเฟิงเหอ สุดทางเดินยาวตรงนั้นก็คือประตูชิงหลง”

เซวียนชางยังพูดไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงต๋อมดังขึ้น น้ำสาดกระจาย เหมือนมีบางอย่างตกลงไปในสระบัว

“ว๊าย! เร็วเข้า ช่วยด้วย ซุนเหม่ยเหรินตกน้ำ! รีบมาช่วยกันเร็ว!”

เซวียนชางกับซูจื่ออวี๋รีบหันไปทางสระบัวตามสัญชาตญาณ ที่นั่นมีสะพานแบบโค้งอยู่แห่งหนึ่ง ขณะนี้นางกำนัลทั้งสองกำลังร้อนใจจนเกือบจะร้องไห้

ส่วนนายของพวกนาง กำลังดิ้นรนอยู่ในสระบัว

“ช่วย...อึกอึก...อึกอึก...” ซุนเหม่ยเหรินสำลักน้ำ แม้แต่จะเรียกร้องให้คนช่วยยังทำไม่ได้

นางกำนัลทั้งสองคน คนหนึ่งวิ่งไปตามคนให้มาช่วย ส่วนอีกคนลนลานจนทำอะไรไม่ถูก ดูเหมือนทั้งสองจะว่ายน้ำไม่เป็น

เซวียนชางเห็นจึงรีบบอกว่า

“คุณหนูรอข้าน้อยสักเดี๋ยว!”

ช่วยคนสำคัญที่สุด ซูจื่ออวี๋จึงไม่ได้ห้ามเขาไว้

เซวียนชางกระโดดตัวขึ้นบิน แล้วใช้ปลายเท้าเหยียบบนใบบัวจนไปถึงจุดที่ซุนเหม่ยเหรินตกน้ำ เขาจับแขนที่โบกเป็นพัลวันของซุนเหม่ยเหรินเอาไว้ ดึงอย่างเบามือ แล้วลากนางขึ้นมาจากน้ำ

เซวียนชางพาซุนเหม่ยเหรินขึ้นไปบนสะพาน นางไออย่างต่อเนื่อง แต่ดูแล้วไม่น่าจะมีอันตรายใด