ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 122

จวินมู่หลานเดินมานั่งลงข้างซูจื่ออวี๋ เขาก้มลงมองคนงามตรงหน้า ใบหน้าที่ไม่อาจทับซ้อนกับในอดีตได้

จวินมู่เหนียนยื่นมือช้าๆ เขาอยากจะสัมผัสใบหน้าของซูจื่ออวี๋ แต่นางกลับเบือนหน้าหนีอย่างเกลียดชัง ทำให้มือของเขาสัมผัสโดนผมของนางแทน

จวินมู่เหนียนหัวเราะ พูดเสียงอ่อน

“อย่ากลัว ข้ารับรองว่าจะไม่ให้เจ้าลำบาก”

ซูจื่ออวี๋ทำท่าครุ่นคิด นางสามารถเอายาพิษออกมาจากหยกเจี๋ยจื่อ แต่ตอนนี้มือและขาทั้งสองข้างถูกมัดเอาไว้ ต่อให้เอายาพิษออกมาได้ ก็ทำอะไรจวินมู่หลานไม่ได้

ในตอนนี้ต้องทำให้เขาปล่อยนางก่อน ถึงจะมีโอกาสรอด

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก เอ่ยปากบอกว่า

“ท่านอ๋องบอกว่าไม่ให้ข้าลำบาก หรือจะไปสู่ขออวี๋เอ๋อร์มาเป็นพระชายาเจ้าคะ?”

มือของจวินมู่เหนียนที่กำลังเล่นปอยผมซูจื่ออวี๋ชะงักไป ผ่านไปสักครู่ เขายิ้มอย่างมีเลศนัย

“ท่าทีของเจ้าเปลี่ยนแปลงกะทันหัน หรือว่าเจ้ารู้อะไรมาหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปากเสียงเรียบ

“หากเคยเห็นผี ใครจะไม่กลัวความมืดเจ้าคะ”

จวินมู่เหนียนเข้าใจความหมายของซูจื่ออวี๋ ดูท่านางคงรู้เรื่องเขากับซูจื่อเยียนแล้ว

จวินมู่เหนียนถอนหายใจ เป็นไปตามคาด หญิงผู้นี้ตามตื้อเขามาตลอด ไม่มีทางเปลี่ยนไปได้ ที่แท้นางก็ไม่กล้าแย่งกับซูจื่อเยียนนี่เอง

เมื่อคิดได้แบบนั้น ทำให้จวินมู่เหนียนระวังตัวน้อยลง พูดเสียงอ่อนโยน