ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 134

อ๋องแปดจวินมู่เยว่สั่งให้นำอาหารขึ้นโต๊ะพร้อมกับพูดว่า “พี่เจ็ด วันนี้แปลกไปเล็กน้อย ปกติแล้วพี่รองและพี่สี่มักจะมาด้วยกัน แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด วันนี้จึงมีเพียงพี่สี่มาผู้เดียว คงไม่ใช่ว่ากลัวจนไม่กล้าออกมาเพราะเมื่อวานข้านำทหารไปล้อมจวนเขาไว้ใช่หรือไม่?”

จวินมู่เยว่บุ้ยปากไปทางห้องหรูหราโอ่อ่าที่อยู่ติดกันเพื่อเป็นการบอกกับจวินมู่เหนียนว่าอ๋องสี่จวินมู่ฉงกำลังนั่งอยู่ในนั้น

เมื่อได้ยินว่าจวินมู่หลานไม่ได้มา ซูจื่ออวี๋ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

จวินมู่เหนียนและจวินมู่ฉงมองยังซูจื่ออวี๋ด้วยความสงสัย ซูจื่ออวี๋จึงรีบหุบยิ้มลงไป

จวินมู่เหนียนจ้องมองซูจื่ออวีและเอ่ยถามออกมา “เจ้าทำอะไรกับเขา?”

ซูจื่ออวี๋ยักไหล่ตอบ “ไม่ได้ทำอะไรนี่ มันเป็นเพียงการแลกเปลี่ยน”

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นและถามต่อ “เขาทำอะไรเจ้า?”

ซูจื่ออวี๋ยู่ปากของนางและพูดด้วยน้ำเสียงติดไม่พอใจ “ฝ่าบาทรองให้ข้ากินยาเม็ดเล็กๆสีแดง ข้าใครครวญดูแล้วว่าไม่สามารถที่จะเอาเปรียบได้ ข้าจึงเอาคืนโดยการให้ยาเม็ดเล็กๆสีฟ้า อย่าว่าแต่วันนี้ไม่มา ภายในเจ็ดวันนี้ เกรงว่าพวกท่านจะไม่ได้เจอเขา หากฝ่าบาทฉินอ๋องมีวิธีล่อเขาออกมาได้ นั่นคงเป็นเรื่องที่น่าสนุก”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มออกมาจนตาหยี แววตาของนางเจ้าเล่ห์ราวงกับสุนัขจิ้งจอกตัวน้อย

สีหน้าของอ๋องแปดจวินมู่เยว่เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและพูดออกมาด้วยความขี้เล่น “แม่นางซู เจ้าให้พี่รองกินของดีหรือ? ไม่ได้การ ข้าต้องไปดูเสียหน่อย โอ้ พี่เจ็ด พวกเราเรียกคนไปดูเรื่องน่าตื่นเต้นด้วยกันเถอะ!”

จวินมู่เหนียนไม่ได้สนใจจวินมู่หลานแม้แต่น้อย เขากลับกังวลเกี่ยวกับซูจื่ออวี๋

จวินมู่เหนียนเอ่ยถาม “เจ้าถูกพิษ?”

ซูจื่ออวี๋ชะงักไปครู่และมองจวินมู่เหนียนโดยไม่รู้ตัว นางเห็นว่าสีหน้ของเขาเต็มไปด้วยความกังวลไม่มีเสแสร้ง