ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 133

ซูจื่ออวี๋ไม่ได้ตอบคำถาม “แล้วท่านมีหรือ?”

จวินมู่เหนียนมองไปยังซูจื่ออวี๋และสบตาเข้ากับดวงตากลมโตแจ่มแจ้ง จวินมู่เหนียนพบว่ามันเป็นเรื่องยากที่ตนจะพูดโกหกออกไป

ท่ามกลางสายตาคาดหวังของนางเหมือนมีการถามออกมาอย่างระมัดระวัง สายตาเช่นนี้ทำให้จวินมู่เหนียนรู้สึกราวกับว่าหากพูดโกหกออกไปมันคงจะเป็นการดูหมิ่นนาง

จวินมู่เหนียนค่อยๆขมวดคิ้วเข้าหากัน เป็นครั้งแรกที่เขาพบว่า ที่แท้รูปโฉมของสตรีสามารถใช้เป็นอาวุธและเกราะป้องกัน

เมื่อเห็นว่าจวินมู่เหนียนเงียบไป ซูจื่ออวี๋ก็ยกยิ้มขึ้นมาอย่างช้าๆ “ข้ารู้แล้วว่าท่านอ๋องบริสุทธิ์อยู่!”

“แค่กๆ” จวินมู่เหนียนสำลักไอออกมาเพราะถูกซูจื่ออวี๋พูดออกมาเช่นนี้

บริสุทธิ์? มีใครที่ไหนใช้คำว่าบริสุทธิ์กับบุรุษกัน!

จวินมู่เหนียนไม่อยากยุ่งกับซูจื่ออวี๋ในหัวข้อนี้อีก แต่ไหนแต่ไรเรื่องที่นางพูดออกมาก็เป็นเรื่องที่ไม่ควรจะพูด

จวินมู่เหนียนพูดเบี่ยงประเด็นออกไป “เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าจะพาเจ้าไปทำอะไร?”

ซูจื่ออวี๋เอียงหัวและยิ้มออกมาให้จวินมู่เหนียน “มันไม่สำคัญ แค่ไปกับท่านอ๋อง ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น!” แค่ไปกับจวินมู่เหนียนก็ทำให้ฮูหยินซูรู้สึกแน่นอกด้วยความโมโหแล้ว ไหนจะทำให้เสนาบดีซูปกป้องนางได้อีก ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นไม่ใช่หรือ?

ความคิดภายในใจของซูจื่ออวี๋ไม่ใช่ว่าจวินมู่เหนียนจะไม่รู้

แต่ถึงแม้ว่าจะร็ เขาก็คิดว่าถ้อยคำหยอกล้อของซูจื่ออวี๋นั้นมันน่าฟังเกินไปราวกับมันสามารถทำให้คนสับสนได้

จวินมู่เหนียนหลับตาลงและเม้มปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง ทำท่าทางว่าไม่อยากจะเสวนากับนางอีกต่อไป

ซูจื่ออวี๋ยักไหล่อย่างไม่แยแสและเปิดม่านเพื่อมองไปยังทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่างราวกับว่าไม่ได้สนใจท่าทีของจวินมู่เหนียน

รถม้าเคลื่อนตัวจนมาถึงหอแปดสมบัติ

ซูจื่ออวี๋เลิกคิ้วขึ้น เธอรู้ว่าหอแปดสมบัตินี้เป็นของอ๋องแปดจวินมู่เยว่ หรือว่าจวินมู่เหนียนจะพานางมารับประทานอาหารกลางวัน?