ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 146

ซูจื่ออวี๋ยิ้มตาหยี ร่างเล็กราวสุนัขจิ้งจอก พูดมีลับลมคมใน “ท่านอ๋องแปดก็อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รอให้ถึงที่คนเยอะๆ แล้วหาโอกาสดึงผ้าห่มหนาๆ บนขาของเขาออกดู ก็จะรู้เพคะ”

จวินมู่เยว่ยิ้มอย่างขมขื่น “ไอ๊โย แม่นางซู แบบนี้ไม่เท่ากับกระตุ้นความอยากรู้ของคนอื่นหรือ?”

ซูจื่ออวี๋กล่าวด้วยรอยยิ้มตาหยี “จะได้อย่างไรกันล่ะเพคะ ข้ากำลังหาความสนุกให้ท่านอ๋องแปดอยู่ ข้ารับรองว่าหลังจากดึงผ้าห่มของเขาออกแล้ว ท่านก็อาจจะมีความสุขไปถึงครึ่งปีเลยก็ได้”

จวินมู่เยว่มองซูจื่ออวี๋ด้วยแววตาเป็นประกาย ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่อยากจะลอง

จวินมู่เหนียนมองท่าทีสบายๆ ระหว่างซูจื่ออวี๋และจวินมู่เยว่ ความอึดอัดที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนก็เกิดขึ้นในใจเขา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ซูจื่ออวี๋ตบหน้าอกรับประกัน เขากลับรู้สึกว่าชุดกระโปรงที่ตนเลือกนั้นมันรัดรูปเกินไป

ระหว่างที่ซูจื่ออวี๋ขยับตัว ทำเอาเขาไม่อยากละสายตา และทำให้เขานึกถึงความใกล้ชิดสั้นๆ ในสระบัววันเทศกาลส้างซื่อโดยไม่รู้ตัว

จวินมู่เหนียนกำมือจนเต็มไปด้วยเหงื่อเหนียวๆ

......

ตำหนักหลงเถิง

เมื่อทุกคนมาถึงตำหนักหลงเถิง นอกจากที่นั่งด้านบนแล้ว คนส่วนใหญ่ต่างก็นั่งตามลำดับแล้ว

ซูจื่ออวี๋ไม่สามารถอยู่ข้างจวินมู่เหนียนได้อีกต่อไป ได้แต่กลับไปนั่งรวมกับพี่น้องตระกูลตัวเอง

ก่อนบอกลาจวินมู่เหนียน ซูจื่ออวี๋ก็อดถามไม่ได้ “วันนี้ท่านอ๋องจะเลือกพระชายาหรือไม่เพคะ?”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มบางที่มุมปาก สีหน้าเหมือนอยากดูละครสนุกๆ

ซูจื่อเยว่เห็นสีหน้าเช่นนั้นของซูจื่ออวี๋ ก็รินชาให้ซูจื่ออวี๋พลางกระซิบว่า “พี่สามช่างเก่งจริงๆ ถึงกับทำลายเรื่องแต่งงานของพี่รองได้ ทั้งยังหลุดพ้นจากงานแต่งจากตระกูลหันได้ น้องนับถือจริงๆ น้องมีชาติกำเนิดไม่ดี ไม่กล้าปีนป่ายขึ้นที่สูง ได้แต่หวังว่าต่อไปจะได้แต่งงานกับตระกูลหัน มีชีวิตที่มั่นคง ถ้าได้รับการดูแลจากพี่สาม แบบนั้นก็ยิ่งดีขึ้นไปอีก พวกเราสองพี่น้องออกจากจวนด้วยกัน ล่มก็ล่มด้วยกัน รุ่งก็รุ่งด้วยกัน พี่สาวคิดเหมือนกันไหมเพคะ?”

ซูจื่ออวี๋เข้าใจความหมายของซูจื่อเยว่ นางหมายความว่า “ข้าแต่งงานแทนเจ้า วันข้างหน้าเจ้าแต่งงานเข้าจวนอ๋องฉินก็อย่าลืมความดีของข้า ถ้าพี่สาวกล้าลืมบุญคุณ หากข้ามีชีวิตไม่ดี เจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้มีชีวิตที่ดี”

ซูจื่ออวี๋ก็รู้สึกขำ อย่างแรกคือนางไม่ใช่คนวางแผนให้ซูจื่อเยว่แต่งงานกับใคร ตนไม่ได้ติดค้างหนี้นาง ถึงอย่างไรซูจื่อเยว่ก็มาพูดกับนางในจวนตระกูลซูก่อนจัดงานเลี้ยง ทำให้นางพลาดงานแต่งดีๆ

และสองซูจื่อเยว่พูดด้วยน้ำเสียงต่ำต้อย แต่ความหมายแฝงในประโยคนั้นกลับเหมือนข่มขู่

ซูจื่ออวี๋ยกถ้วยชาขึ้นมาแล้วครุ่นคิด ก่อนจะบอกว่า “คนครอบครัวเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องหรอก” ตอนนี้นางได้สร้างศัตรูมากมายแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องยั่วโมโหซูจื่อเยว่ ถูไถไปก่อน ไว้ค่อยว่ากันทีหลัง