ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 147

ซูจื่อเยว่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก รอยยิ้มชื่นชมบนหน้าของนางก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น นางกระซิบต่อว่า “พี่สาม เมื่อครู่นี้ข้าเห็นท่านแม่แอบพูดอะไรบางอย่างกับพระชายาอ๋องอานชิน พี่...ระวังตัวเองหน่อยนะ” นางไม่ได้ยินรายละเอียดเนื้อหาในนั้น แต่นางก็แสดงเจตนาดี ซูจื่ออวี๋จึงคิดว่าไม่เลว

ซูจื่ออวี๋หันไปมองซูจื่อเยว่ ก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ ถ้าซูจื่อเยว่ไร้เดียงสาจริงๆ ชาตินี้นางก็คงไม่มีวันมีความสุข

แต่นางแกล้งไร้เดียงสา วางแผนการทุกที่ ตราบใดที่ยังเป็นแบบนี้ต่อไป ก็คงจะมีความทุกข์

ไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่ได้มา แบบนั้นมันคือความทุกข์ที่สุดไม่ใช่หรือ

......

“ฮ่องเต้เสด็จ ฮองเฮาเสด็จ ลั่วกุ้ยเฟย จวงเสียนเฟย...” ทันใดนั้นเสียงประกาศของขันทีก็ดังตามขึ้นต่อเนื่อง คนตำแหน่งสูงก็ค่อยๆ เดินเข้ามาในตำหนักหลงเถิง

ทุกคนพากันลุกขึ้นยืนแล้วคุกเข่าถวายบังคม แม้ว่าทุกคนจะสงสัยว่าพระวรกายของฮ่องเต้เป็นอย่างไรบ้าง แต่ในขณะนี้พวกเขาก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นเพราะกลัวจะเสียมารยาท

ซูจื่ออวี๋ก็คุกเข่าลงอย่างเชื่อฟัง แต่ตอนที่ฮ่องเต้เดินผ่านที่นั่งของพวกเขา ซูจื่ออวี๋กลับอดขมวดคิ้วไม่ได้ เพราะนางได้กลิ่นที่คุ้นเคย

ซูจื่ออวี๋แอบเงยหน้าขึ้นมองฮ่องเต้เจาเหวิน นี่คือชายชราที่มีอำนาจมากที่สุดในใต้หล้านี้ แม้ว่าจอนจะเป็นผมขาว แต่ก็ดูกระชุ่มกระชวย ดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายสดใส ใบหน้าก็แดงชุ่มชื่น ไม่ได้ดูเหมือนป่วยจนเกินเยียวยาเลย

เพียงแต่รูปร่างของเขาผอมไปหน่อย แก้มก็ตอบ ดูเหมือนขาดสารอาหาร

แต่สิ่งที่ทำให้ซูจื่ออวี๋ประหลาดที่สุด ไม่ใช่ความผอมของฮ่องเต้เจ้าเหวิน แต่เป็นกลิ่นพิษในตัวของฮ่องเต้เจ้าเหวิน

ใช่ ฮ่องเต้เจ้าเหวินไม่ได้ประชวร แต่ถูกพิษต่างหาก