ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 151

“ฮ่าๆๆๆๆ...ฮ่าๆๆๆๆ...” จวินมู่เยว่หัวเราะจนน้ำตาไหล

เสียงหัวเราะที่ไม่ปิดบังเลยสักนิดนี้ทำให้ทุกคนอดปิดปากหัวเราะไม่ได้

ท่านอ๋องรองเป็นอะไร?

ทำไม...ทำไมท่อนล่างถึงโด่ขึ้นมา?

จวินมู่เยว่เอ่ยออกมาว่า “พี่รอง เข้ามาในวังห้าวพกอาวุธมาด้วยนะ เหตุใดท่านถึงซ่อนกระบองเอาไว้ในตัวเล่า? ฮ่าๆๆๆๆๆ เร็วๆ ทหารรีบเอากระบองของพี่ลองออกไปเร็ว”

จวินมู่หลานโกรธจนหน้าแดงก่ำ ไม่รู้ว่าควรนั่งรถเข็นกลับไปก่อน เพื่อไม่ให้ดึงดูดสายตาของผู้คนมากเกินไป หรือควรคว้าผ้าคลุมกลับมาก่อนเพื่อบดบังสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของส่วนล่างนี้

จวินมู่หลานพูดด้วยความโกรธว่า “จวินมู่เยว่ เจ้ามันเด็กสารเลว เจ้าตั้งใจ”

“ฮ่าๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ” จวินมู่เยว่หัวเราะจนตัวโก่ง น้ำตาไหลออกมา เขาเอ่ยว่า "”ไอ๊โย พี่ร้อง น้องเป่ยเยว่ก็มีใบหน้าที่งดงามราวดอกไม้ แต่ปฏิกิริยาของท่านมันไม่รุนแรงเกินไปหรือ เป็นอะไร? กลับจวนไปปลดปล่อยก่อนดีไหม?”

“ฮ่า” จวินมู่เยว่พูดออกมาก็ให้ทุกคนอดไม่ได้แล้ว

นี่ก็น่าแปลกเกินไปแล้ว ดูการแสดงอยู่ดีๆ เหตุใดท่านอ๋องรองถึงได้...ถึงได้เป็นอย่างนั้น?

เดิมทีอานเป่ยเยว่ก็ยังตกตะลึงอยู่ที่ ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไร แต่หลังจากได้ยินสิ่งที่จวินมู่เยว่พูดมาแล้ว นางก็ได้สติมาทันที เมื่อนึกถึงผ้าคลุมที่ปรกหน้าตัวเองเมื่อครู่ คือสิ่งที่คลุมส่วนนั้นของจวินมู่หลาน อานเป่ยเยว่ก็อับอายจนอยากจะเฆี่ยนจวินมู่เยว่ให้ตาย

อานเป่ยเยว่โยนผ้าคลุมลงบนพื้นอย่างแรง แล้ววิ่งกลับไปที่นั่งของตนโดยไม่หันกลับมามอง อายมากจนแทบอยากจะหาที่มุดเข้าไปซ่อน