ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 199

ซูจื่ออวี๋ยังไม่ทันจะปฏิเสธ จวินมู่เยว่ก็พูดเสียงเบาว่า “อย่าทำให้เสด็จพ่อไม่พอพระทัย ประหลาดใจก็ดี แต่ไม้เรียวระหงกลางป่า ย่อมถูกลมโค่น เจ้ากำลังยั่วยุอำนาจของฮ่องเต้อยู่นะ”

ซูจื่ออวี๋เงยหน้าขึ้นมองฮ่องเต้เจาเหวินที่มีสีหน้านิ่งขรึม ที่จวินมู่เยว่พูดมาก็ถูก

ตอนแรกนางทำให้จวินมู่หลานเสียหน้า จากนั้นก็ปฏิเสธงานแต่งงานของจวินมู่ฉง ตอนนี้ถ้าปฏิเสธงานแต่งงานที่ฮ่องเต้ประทานให้ แบบนั้นก็เท่ากับว่านางไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว

แม้ว่านางไม่อยากเป็นอนุ แต่หลังจากคิดอย่างรอบคอบ แม้ว่านางจะได้เป็นพระชายาเอก สุดท้ายก็เพื่อใช้ประโยชน์จากสถานการณ์เท่านั้น นางเองก็ไม่ได้วางแผนจะอยู่กับจวินมู่เหนียนตลอดไป ดังนั้นทำไมต้องคิดมากอะไรขนาดนั้นด้วย

นี่คือยุคที่ฮ่องเต้มีอำนาจสูงสุด และทักษะพิษเท่านั้นของนาง ไม่สามารถสังหารขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ได้ทั้งราชสำนัก

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจ และคุกเข่าลงอย่างเชื่อฟัง ก่อนจะพูดว่า “หม่อมฉันขอบพระทัยในพระมหากรุณาธิคุณฝ่าบาทเพคะ ขอบพระทัยสำหรับความเมตตาของฮองเฮา”

ฮองเฮาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะมองไปที่ซูจื่ออวี๋ยิ้มบางพลางส่ายหัว แม้ว่าสาวน้อยคนนี้จะไม่ได้เป็นพระชายาเอก แต่นางก็มีที่ดีๆ ให้ไป เพราะหลานซีเป็นเด็กใจดี เขาจะปฏิบัติต่อนางอย่างดีแน่นอน

ฮองเฮาพบเรื่องที่ไม่คาดคิด ตั้งแต่เห็นใบหน้าของซูจื่ออวี๋ชัดเจนแล้ว ก็ทำให้มีความรู้สึกที่ดีต่อนาง

ฮองเฮาทรงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “สาวน้อย เจ้ามานี่สิ”

ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้นอย่างสงสัย และเดินไปเบื้องหน้าของฮองเฮา

ฮองเฮาดึงปิ่นทองคำรูปหวงสวมดอกโบตั๋นออกมาจากศีรษะของนาง แล้ววางลงบนมือของซูจื่ออวี๋ ก่อนจะพูดว่า “นี่คือเครื่องประดับยินดีที่ข้าให้เจ้า หวังว่าต่อไปเจ้าจะดูแลหลานซีอย่างดี”

หัวใจของซูจื่ออวี๋เต้นไม่เป็นจังหวะ รู้สึกแสบจมูกขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ นี่ไม่ใช่ของขวัญแสดงความยินดี แต่เป็นพระมหากรุณาธิคุณ

ฮองเฮามอบปิ่นปักผมหงส์ด้ามนี้ให้แก่นาง ตามกฎบรรพบุรุษ นางไม่สามารถนำมาประดับบนหัวของนางได้ ดังนั้นปิ่นนี้จึงไม่ใช่ของที่นางจะสวมใส่ได้ แต่เพื่อเอาไว้ปกป้องตนเอง

เพื่อป้องกันไม่ให้จวินมู่เหนียนข่มเหงนางหลังจากที่เขามีพระชายาเอกแล้ว

ตราบใดที่นางมีปิ่นปักผมของฮองเฮาอยู่ในมือ นางก็จะไม่ด้อยไปกว่าใคร

ซูจื่ออวี๋คุกเข่าลงทำความเคารพด้วยแววตาที่แดงก่ำ “หม่อมฉันขอบพระทัยในความรักของฮองเฮา ขอบพระทัยในความเมตตาของฮองเฮา”