ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 204

จวินมู่เหนียนเม้มปาก ในใจเขาไม่มั่นใจ คำถามของจวงเซียนเฟย ถามเพราะเป็นห่วงเขาหรือว่าถามเพราะสาเหตุอื่น

จวินมู่เหนียนเรียบเรียงคำพูดอยู่สักครู่ จากนั้นบอกว่า “หมอเทวดาโม่บอกว่า โรคนี้มาอย่างฉับพลันและหายอย่างเชื่องช้า ไม่ใช่เรื่องที่ทำจะสำเร็จได้ง่ายดาย”

เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ จวงเซียนเฟยถึงได้โล่งอก แอบคิดอยู่ในใจ

“ขอเพียงรักษาหายก็พอ หากรักษาหายจะได้มอบหยกเจี๋ยจื่อให้เขา”

จวงเซียนเฟยเดินไปที่เตียง แล้วหยิบกล่องผ้าแพรออกมาจากใต้หมอน นางเปิดกล่องออกเชื่องช้า แล้วหยิบหยกพระจันทร์เสี้ยวสีขาวออกมาจากด้านใน

จวินมู่เหนียนจำสิ่งนี้ได้ทันที นั่นมันหยกเจี๋ยจื่อไม่ใช่หรือ?

จวงเซียนเฟยยื่นหยกเจี๋ยจื่อมาตรงหน้าจวินมู่เหนียน เอ่ยปากบอกว่า

“เมื่อลูกข้าเลือกพระชายา ถือว่าเจ้าเป็นผู้ใหญ่แล้ว นี่คือของขวัญที่แม่มอบให้เจ้า ตามคำเล่าลือในยุทธภพ ด้วยหยกชิ้นนี้ทำให้สามารถหาขุมสมบัติของราชวงศ์ก่อนเจอ หวังว่าสักวันลูกของแม่ จะสามารถใช้สิ่งนี้ ช่วยตงโจวรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่ง”

จวินมู่เหนียนหลุบตามองหยกเจี๋ยจื่อในมือ คิดในใจว่าคำพูดของจวงเซียนเฟยไม่แตกต่างจากในฝันมากนัก

ในความฝันวันนั้นเขาไม่ได้เลือกพระชายา ดังนั้นจวงเซียนเฟยจึงบอกว่า

“ลูกข้ามั่งมุ่นเรื่องการงาน ไม่สนใจเรื่องชายหญิง นี่คือโชคดีของตงโจว หยกเจี๋ยจื่อชิ้นนี้ แม่ขอมอบให้เจ้าเป็นของขวัญ ตามคำเล่าลือในยุทธภพ ด้วยหยกชิ้นนี้ทำให้สามารถหาขุมสมบัติของราชวงศ์ก่อนเจอ หวังว่าสักวันลูกของแม่ จะสามารถใช้สิ่งนี้ ช่วยตงโจวรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่ง”

จวินมู่เหนียนมองหยกเจี๋ยจื่อที่มีสีขาวดุจไขมันในมือ ในใจเขาสับสนไม่น้อย

ในความฝัน แม้เขาจะหาขุมสมบัติของราชวงศ์ก่อนไม่เจอ แต่เขาก็ต่อสู้ฝ่าฝันมาตลอดทางจนรวมแผ่นดินให้เป็นหนึ่ง แต่สุดท้ายเขากลับต้องตายอยู่ต่างถิ่น ถูกเหยียบย่ำจนตาย

แล้วตอนนี้เขายังจะออกรบหรือไม่?

เมื่อเห็นจวินมู่เหนียนใจลอย จวงเซียนเฟยจึงเรียกเขาด้วยความสงสัย

“หลานซี?”

จวินมู่เหนียนรีบดึงสติกลับมา แล้วเอ่ยขอบคุณ

“ลูกขอบพระทัยที่ท่านแม่ทรงเมตตา ลูกจะทุ่มเทแรงกายแรงใจ ไปสืบหาความลับของหยกเจี๋ยจื่อ”

จนกลางดึกแล้ว เสียงร้องไห้ของซูจื่อเยียนยังไม่หยุด เสียงซูจื่อหยวนขว้างปาสิ่งของยังสะเทือนหูอยู่

เสียงวิงวอนของฮูหยินซู ยิ่งทำให้จวนเสนาบดีเต็มไปด้วยบรรยากาศอกสั่นขวัญแขวน

“นายท่านปล่อยข้าไปเถอะ โอ๊ย! ขอร้องล่ะนายท่าน ปล่อยข้าไปเถอะ!” ฮูหยินซูเอ่ยทั้งน้ำตา

เพี๊ยะ! เพี๊ย! เพี๊ยะ!

ฮูหยินซูถูกบ่าวสองคนจับตัวไว้จนขยับไม่ได้

ส่วนในมือของเสนาบดีซูถือแส้ไว้ กำลังจะลงโทษนางตามกฏประจำตระกูล

“อย่านึกว่าข้าไม่รู้ว่านี่เป็นแผนของเจ้า!” เพี๊ยะ แส้ถูกหวดลงอย่างหนักหนึ่งที!

“อย่านึกว่าข้าไม่รู้ว่าเรื่องชายชู้กับกากยามันเป็นเช่นไร!” เพี๊ยะ! หวดลงไปอีกหนึ่งครั้ง

“ความอำมหิตใจดำของเจ้าสุดท้ายไปตกอยู่ที่ใคร? ไม่ใช่ลูกสาวทั้งสองของเจ้าหรือ? นอกจากเนื้อไม่ได้กินหนังไม่ได้รองแล้ว ยังทรงทำให้ฝ่าบาทเกลียดชัง นังแพศยา นังแพศยา! ทุกอย่างล้วนเป็นฝีมือของคนแพศยาอย่างเจ้า!” เพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะ แส้ถูกหวดลงไปอย่างต่อเนื่อง จนฮูหยินซูเจ็บปวดเกินบรรยาย