ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 203

อานเป่ยซานพยักหน้ากล่าวว่า “ขอรับ เช่นนั้นลูกขอตัวก่อนนะขอรับ ท่านพ่อก็อย่าได้บังคับน้องเกินไป น้องยังเด็ก จะเว้นไปอีกสองปีก็ไม่เสียหาย”

อานชินอ๋องพยักหน้า ส่งสัญญาณให้อานเป่ยซานออกไป

อานเป่ยซานหมุนตัวแล้วจากไปทันที ขณะที่เดินออกมาจากประตู ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นซีดขาวและน่าเกลียด

ซูจื่ออวี๋คนนั้นอย่างไรก็เป็นคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ ท่านพ่อท่านแม่ของเขาไม่รู้จักตอบแทนบุญคุณก็ช่างเถอะ แต่เหตุใดถึงยังคิดร้ายต่อนางได้?

ไม่ได้การ แม้ว่าซูจื่ออวี๋จะไม่แต่งงานกับเขา แต่ก็ไม่สามารถแต่งงานกับจวินมู่เหนียนได้

ไม่อย่างนั้นไม่เท่ากับรนหาที่ตายหรือ?

อานเป่ยซานมองไปที่ประตูใหญ่ด้วยความกังวล ในใจก็คิดว่าพรุ่งนี้ต้องหาทางออกจากจวน

......

ขณะอานเป่ยซานกำลังกังวลเรื่องของซูจื่ออวี๋อยู่นั้น ซูจื่ออวี๋ก็หลับอยู่ในอ้อมแขนของจวินมู่เหนียนไปแล้ว

หลับไปแล้วหรือ?

จวินมู่เหนียนเห็นสาวน้อยหลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนของเขา ก็รู้สึกจนปัญญาขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

รถม้าวิ่งมาถึงที่หน้าประตูจวนอ๋องฉินนานกว่าครึ่งชั่วยามแล้ว เพราะว่านางหลับตลอด ดังนั้นจึงทำใจปล่อยนางไม่ลง สตรีคนนี้ระมัดระวังตัวที่สุดไม่ใช่หรือ?

แต่นางกลับหลับอยู่ในอ้อมแขนของเขาเช่นนี้ หรือว่านางไม่รู้ว่าเขาก็เป็นบุรุษคนหนึ่ง ไม่กลัวว่าเขาจะทำอะไรไร้มารยาทกับนางหรือ?

จวินมู่เหนียนเม้มปาก กระชับแขนโอบกอดนางโดยไม่รู้ตัว แต่ยังไม่ได้กระทำการใดๆ ต่อ เสียงรายงานก็ดังมาจากนอกรถม้า ทำให้เขาต้องทำลายความสงบสุขที่อยู่ตรงหน้า

“ทูลท่านอ๋อง จวงเสียนเฟยส่งคนมาแจ้ง ให้ท่านอ๋องเข้าวังพ่ะย่ะค่ะ” ผู้พูดก็คือองครักษ์เทียนชิง

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วถามว่า “นี่มันก็เที่ยงคืนแล้ว” เขาไม่อยากไป

จวินมู่เหนียนมีอารมณ์ที่ซับซ้อนมากก่อนจะส่งเสียงเรียกว่า “เสด็จแม่”

เมื่อได้ยินเสียงของจวินมู่เหนียน จวงเสียนเฟยก็วางเสื้อที่ถืออยู่ลงอย่างช้าๆ ก่อนจะเอ่ยว่า “เรียกเจ้ากลับมาดึกดื่นเช่นนี้ ลำบากเจ้าแล้ว”

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วเบาๆ เสด็จแม่ของเขาไม่มีสิ่งใดที่ปฏิบัติต่อเขาไม่ดี แต่ก็...ไม่มีอะไรดีเช่นกัน

คนนอกต่างก็บอกว่าจวงเสียนเฟยสง่างาม อ่อนโยนราวสายน้ำ แต่เขาไม่เคยรู้สึกถึงความอ่อนโยนของนางเลย กลับกันนางดูเกรงใจและทำตัวห่างเหิน

ตอนเขายังเด็ก จวงเสียนเฟยก็เย็นชาต่อเขามาก เพราะตั้งแต่เขาเข้ากองทัพและหลังจากเข้าควบคุมอำนาจทหาร ความเย็นชานั้นก็ค่อยๆ กลายเป็นความเกรงใจ

จวินมู่เหนียนทอดถอนใจแล้วถามว่า “ดึกป่านนี้แล้ว เสด็จแม่เรียกลูกมามีเรื่องอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

จวงเสียนเฟยไม่ตอบแต่กลับถามขึ้นมาแทน “ขาของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? หมอเทวดาโม่ผู้นั้นว่าอย่างไรบ้าง? จะรักษาหายหรือไม่?”