ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 206

รุ่งขึ้น จวนอ๋องฉิน

ตอนที่ซูจื่ออวี๋ตื่นเป็นเวลาสายมากแล้ว นางสะลึมสะลือตื่นมา จู่ๆพบว่าสิ่งแวดล้อมรอบด้านช่างแปลกตานัก

ไม่ใช่ห้องที่มีสีสันดาษดื่นของนาง แต่กลับเป็นห้องสีท้องฟ้าสลับกับสีขาวเทาที่งามสง่า

ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้นพรวด นางรีบจับไปที่หน้าอก หยกเจี๋ยจื่อของนางยังแขวนอยู่ที่เดิม

เมื่อสัมผัสโดนของแข็ง ซูจื่ออวี๋ถึงได้โล่งอก ดูท่ายังไม่มีใครขโมยเครื่องลางของนางไป

หลังจากแน่ใจว่าหยกเจี๋ยจื่อยังไม่หายไป ซูจื่ออวี๋ก้มหน้ามองเสื้อผ้าของตัวเอง พบว่าเสื้อผ้าของตัวเองเรียบร้อยดี ยังเป็นชุดเดิมที่ใส่ไปร่วมงานเลี้ยงเมื่อคืน สิ่งเดียวที่ต่างออกไปคือบนตัวนางมีเสื้อของจวินมู่เหนียนคลุมอยู่

ซูจื่ออวี๋นึกย้อนกลับไป ตอนอยู่ที่ตำหนักหลงเถิงจวินมู่เหนียนใช้เสื้อผ้าห่อตัวนางไว้ จากนั้นพานางออกมา เรื่องราวต่อจากนั้น นางเหมือนจำไม่ได้แล้ว เพราะนอนหลับไป...ในขณะอยู่ในอ้อมอกของจวินมู่เหนียน

ซูจื่ออวี๋อดไม่ได้ที่จะลูบหน้าผาก ทำไมนางถึงได้นอนหลับไปในอ้อมอกของจวินมู่เหนียนล่ะ? ทั้งยังหลับไปโดยไม่รู้เรื่อง นี่เพราะเหนื่อยล้าจากการแก่งแย่งชิงดีหรือ?

ก๊อก ก๊อก ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น

“พระชายา ตื่นหรือยังขอรับ?” หน้าประตูมีเสียงสดใสของเทียนชิงดังขึ้น

ซูจื่ออวี๋ไม่ได้ตกใจเสียงของเทียนชิง แต่กลับตกใจกับสรรพนามที่เขาเรียกนาง

เขาเรียกนางว่าอะไรนะ?

ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้น แล้วเดินไปเปิดประตูห้อง เดิมทีคิดว่ามีเพียงเทียนชิงคนเดียว แต่ดูจากสิ่งที่เห็นตรงหน้าแล้ว ทำให้นางตกใจจนสติแทบหลุด

สาวใช้ยี่สิบกว่าคนยืนเรียงเป็นสองแถว ในมือของทุกคนถือถาดอยู่หนึ่งใบ มีทั้งเสื้อผ้าอาภรณ์ เครื่องประดับ เครื่องสำอางที่ต่างกันหลากหลายรูปแบบ มีแต่สิ่งของที่คิดไม่ถึงทั้งนั้น

เทียนชิงเห็นซูจื่ออวี๋ชะงักไป จึงหัวเราะบอกว่า

“ข้าน้อยคารวะพระชายา ข้าพาพวกนางมารับใช้แต่งตัวให้พระชายา”