ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 207

“เรียนท่านอ๋อง พระชายามาถึงแล้ว” เทียนชิงเอ่ยปากขัดจวินมู่เหนียนที่กำลังเขียนหนังสืออยู่

เมื่อได้ยินคำว่าพระชายา ทั้งจวินมู่เหนียนและซูจื่ออวี๋ต่างชะงักไปพร้อมกัน

ซูจื่ออวี๋พบว่า เมื่อสักครู่ตอนที่อยู่ในเรือนของตัวเอง แล้วถูกเรียกว่าพระชายานั้น นางเพียงแค่แปลกใจเท่านั้น แต่ตอนนี้เมื่อถูกเรียกว่าพระชายาต่อหน้าจวินมู่เหนียน กลับทำให้นางรู้สึกอึดอัดไม่น้อย จึงทำให้นางไม่ได้เอ่ยปากทักทายผู้ใด ทั้งที่เข้ามาในห้องสักพักแล้ว

ส่วนจวินมู่เหนียนที่ชะงักไป พบว่าเสื้อผ้าของซูจื่ออวี๋ในวันนี้ ยังคงเลือกได้งดงาม นางสวมชุดสีเหลืองอ่อน ผมสวยดกดำ มีเพียงเชือกมัดผมสีเดียวกับชุดถูกผูกไว้ บนตัวไม่มีเครื่องประดับใด บนมวยผมมีเพียงปิ่นปักผมสีขาวมุกอันเดียวเท่านั้น

งดงามเหลือเกิน ยิ่งเรียบง่าย ยิ่งทำให้นางดูโดดเด่น

จวินมู่เหนียนเก็บสายตาตกตะลึงของตัวเอง จากนั้นก้มหน้าเขียนหนังสือต่อ พลางเขียนพลางบอกว่า

“สามวันจากนี้คือฤกษ์งามยามดี เจ้ากลับไปเตรียมตัวให้ดี อีกสามวันจะไปสู่ขอเจ้า”

“อ่อ...ห๊า? !” ซูจื่ออวี๋นึกว่าตัวเองฟังผิดไป สามวันหรือ? สามวันจากนี้หรือ?

“เร็วขนาดนี้เลยหรือ?” ซูจื่ออวี๋สีหน้าตกใจ

จวินมู่เหนียนหยุดเขียน เงยหน้ามองซูจื่ออวี๋ พร้อมขมวดคิ้ว

“คนที่มุดจากทางลอดหมาทุกวันแล้วมาเร่งรัดข้าไม่ใช่เจ้าหรือ?”

มุมปากซูจื่ออวี๋กระตุก คำพูดนี้ฟังดูเหมือนนางเป็นคนรีบร้อนอย่างนั้นแหละ

ซูจื่ออวี๋เม้มปากบอกว่า

“ท่านอ๋องฉิน ท่านน่าจะรู้ถึงข้อตกลงระหว่างเรานะ”

จวินมู่เหนียนเงยหน้ามองซูจื่ออวี๋ เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“แล้วอย่างไร?”

เมื่อคิดได้แบบนั้น จวินมู่เหนียนไม่เพียงไม่ถอย แต่กลับก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ทำให้ซูจื่ออวี๋ต้องถอยจนหลังชิดบานประตู

ซูจื่ออวี๋อ้าปากตาค้าง รีบบอกว่า

“คุยธุระก็คุยธุระสิ ท่านจะเข้ามาใกล้ขนาดน้ำทไม? !” ซูจื่ออวี๋ย่อตัว จากนั้นลอดออกมาใต้แขนของเขา แล้วไปยืนอยู่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ

เมื่อเห็นนางหลบหนี จวินมู่เหนียนเอ่ยเสียงเรียบ “

ซูจื่ออวี๋ ต่อไปเจ้าต้องเคยชินกับการใกล้ชิดข้า ไม่เช่นนั้นจะปกปิดผู้คนข้างนอกได้อย่างไร?”

ซูจื่ออวี๋กัดฟันแล้วบอกว่า

“นั่นก็เฉพาะเวลาที่อยู่ข้างนอก หากอยู่ข้างนอกข้าย่อมให้ความร่วมมือในการแสดงละครกับท่านอยู่แล้ว แต่เมื่อปิดประตูแล้ว ท่านต้องรักษากฏระเบียบ”

“กฏระเบียบหรือ? ข้าก็คือกฏระเบียบของจวนอ๋องฉิน!” จวินมู่เหนียนเดินไปนั่งลง แล้วรินน้ำชาให้ตัวเอง เขาไม่สนใจท่าทางโกรธเคืองของซูจื่ออวี๋แม้แต่น้อย