ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 253

องค์ฮองเฮากลอกตาใส่ซูจื่ออวี๋ พร้อมบอกว่า

“คำก็ลูกสะใภ้ สองคำก็ลูกสะใภ้ เจ้าไม่ใช่พระชายาอ๋องฉินนะ จะถือเป็นลูกสะใภ้ได้อย่างไร? ไม่กลัวข้าลงโทษเจ้าข้อหามักใหญ่ใฝ่สูงหรือ!”

ซูจื่ออวี๋ชะงักไป ผ่านไปสักครู่จึงพูดขึ้นอย่างน่าสงสาร

“หม่อมฉันสำนึกผิดแล้วเพคะ...”

องค์ฮองเฮาเบะปาก

“ช่างเถอะ ช่างเถอะ ข้าเองก็เคยเป็นสาวมาก่อน รู้ว่าพวกเจ้าสองคนรักกันดี ข้าจะไม่เอาผิดเรื่องมักใหญ่ใฝ่สูงของเจ้า แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ข้าจำเป็นต้องถามให้รู้เรื่อง ผ้าเช็ดหน้าของเจ้า...”

ซูจื่ออวี๋นำกล่องผ้าแพรออกมาอย่างกระอักกระอ่วน แล้วใช้สองมือยื่นให้จิ่นซิ่ว

จิ่นซิ่วรับกล่องมาแล้วถวายองค์ฮองเฮา พระนางทรงเปิดกล่องดูแวบหนึ่ง แล้วพยักหน้าด้วยความพอใจ

“หลานซีเดินเหินไม่สะดวก ต่อไปคงต้องลำบากเจ้าแล้ว”

มุมปากซูจื่ออวี๋กระตุก พอเจอคำพูดแบบนี้นางไม่รู้จะพูดอะไรต่อจริงๆ

องค์ฮองเฮาเห็นซูจื่ออวี๋ก้มหน้า นึกว่านางเขินอายจึงไม่ถือสา พร้อมกำชับต่อว่า

“เรื่องนี้ ถ้าจะพูดให้ถึงที่สุดก็คือเจ้าไปยุ่งกับฮวายหยวนก่อน แล้วมาชอบหลานซี แม้เจ้าจะลำบากไปบ้าง แต่ใช้คำว่าหาเรื่องใส่ตัวก็ไม่ได้เกินไป ในเมื่อฝ่าบาทบอกว่าให้แล้วไป ก็ปล่อยให้ผ่านไป อย่าได้ก่อเรื่องอีก เข้าใจหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า

“หม่อมฉันเข้าใจเพคะ”

ฮองเฮาขมวดคิ้ว

“ข้าฟังเจ้าเรียกลูกสะใภ้จนชินแล้ว ไม่ต้องแก้หรอก”

ซูจื่ออวี๋ชะงักไปแล้วมองฮองเฮาอย่างประหลาดใจ

นางกำนัลจิ่นซิ่วยิ้มแล้วคืนกล่องผ้าแพรให้ซูจื่ออวี๋ บอกว่า

“ยังไม่รีบขอบพระทัยอีก?”

ซูจื่ออวี๋ทำหน้างุนงง หมายความว่าอย่างไร?

องค์ฮองเฮาเห็นนางทำหน้ามึนงง บอกว่า

“ยัยเด็กคนนี้ ตอนที่ควรฉลาดไม่ฉลาด ตอนไม่ควรฉลาดกลับฉลาดกรด เอาเถอะ กลับไปได้แล้ว อย่าให้หลานซีรอจนร้อนใจ”

แต่หากขาของอ๋องฉินสามารถหายเป็นปกติได้ เช่นนั้นอ๋องฉินจะกลายเป็นองค์รัชทายาท ส่วนซูจื่ออวี๋ไม่คู่ควรจะได้เป็นพระชายาองค์รัชทายาท และไม่คู่ควรเป็นฮองเฮา

ให้ตำแหน่งพระชายารองกับซูจื่ออวี่ก่อน เพื่อติดตามผลในตอนหลัง ดูว่าขาของอ๋องฉินจะรักษาให้หายได้หรือไม่

จิ่นซิ่วถอนหายใจแต่ไม่ได้ถามต่อ แต่ในใจกลับเสียดายแทนจวินมู่เหนียนกับซูจื่ออวี๋ มองดูก็รู้ว่าทั้งสองรักกัน หากภายหน้ามีบุคคลที่สามแทรกเข้าไป จากคู่รักจะได้กลายเป็นคู่แค้น

——

ประตูวัง

ตอนซูจื่ออวี๋เดินออกจากประตูวัง เห็นว่ารถม้าของจวินมู่เหนียนรออยู่ที่นั่นแล้ว

ซูจื่ออวี๋เดินขึ้นรถม้าอย่างเป็นธรรมชาติ กลับไม่คิดว่าจวินมู่เหนียนจะอยู่ด้านในด้วย นางอยู่ที่วังหลังตั้งนาน ทำไมจวินมู่เหนียนยังไม่กลับไปที่จวนอีก? เขารอนางตลอดหรือ?

จวินมู่เหนียนเงยหน้ามองซูจื่ออวี๋ ขมวดคิ้วถามว่า

“จะยืนกลับไปหรือ?”

“อ่อ...” ซูจื่ออวี๋ยิ้มอย่างเขินอาย แล้วหาที่นั่งข้างๆนั่งลง