ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 259

เมื่อซูจื่ออวี๋เห็นว่าชายรูปร่างกำยำทั้งสามกำลังจ้องมองที่นางอยู่ นางรู้สึกตกใจและลูบหน้าของตัวเองโดยไม่รู้ตัวก่อนจะเอ่ยว่า “หน้าของข้า...มีอะไรหรือ?”

จวินมู่เหนียนถอนหายใจออกมาอย่างเหลืออดและวางถ้วยน้ำซุปลงตรงหน้าของซูจื่ออวี๋ เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เป็นเด็กดีและเชื่อฟัง ดื่มน้ำซุปก่อน เจ้าไม่ต้องพูด แค่ฟังก็พอแล้ว”

ซูจื่ออวี๋เม้มริมฝีปาก นางก็คิดว่าตนไม่สามารถที่จะต้านทานความอ่อนโยนของจวินมู่เหนียนได้

เมื่อเห็นว่าซูจื่ออวี๋ไม่ขยับเขยื้อน จวินมู่เหนียนก็หยิบถ้วยน้ำซุปขึ้นมาและพูดต่อ “อยากให้ข้าป้อนเจ้างั้นหรือ?”

ซูจื่ออวี๋มองไปที่ยังหันหรูเฟิงและโม่ซุนที่กำลังเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง นางรีบรีบหยิบชามเข้ามาไว้ในมือตน

ป้อนนาง? นางรับไม่ได้!

เมื่อเห็นว่าซูจื่ออวี๋เริ่มดื่มซุปอย่างเชื่อฟัง จวินมู่เหนียนก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย และพูดกับโม่ซุนด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นเช่นเดียวกัน

จวินมู่เหนียนกล่าวว่า “ท่านหมอเทวดาโม่ โปรดอธิบายเกี่ยวกับสิบสองแก่นแท้แห่งโอสถอย่างละเอียด”

มุมปากของโม่ซุนกระตุก พูดไปพูดมามีแค่ซูจื่ออวี๋ที่ต้องได้กินข้าว เขาทำได้แค่อดอยากใช่ไหม?

โม่ซุนลอบถอนหายใจอยู่ภายในใจ แต่ก็ยังคงพูดถึงแก่นแท้ของยาทั้งสิบสองชนิด

“สิบสองแก่นแท้แห่งโอสถนั้นมีอยู่จริง ในยุคราชวงศ์ก่อนมีคนของสำนักหมอหลวงของตระกูลฉินเคยพบเห็นตัวยาทั้งหกจากสิบสองแก่นแท้ของยา จากนั้นตระกูลฉินได้ล้างบางเมือง ทำให้แคว้นทั้งเก้าแยกกระจายกันออกไป ตัวยาทั้งหกของแก่นแท้ยาทั้งสิบสองถูกแยกไปด้วย เท่าที่ข้ารู้ ตอนนี้ที่แน่ใจมีเพียงแก่นสวรรค์ปาจี่ที่อยู่ในพรรคอ๋องยาและแก่นพิภพเสาเย่าในพรรคอ๋องพิษ ส่วนตัวยาอื่นไม่มีใครทราบ”

หลังจากโม่ซุนพูดจบ หันหรูเฟิงก็พูดขึ้นมาว่า “สำนักราชพิษ? สำนักราชพิษถูกทำลายไปแล้วไม่ใช่หรือ? ”