ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 265

สีหน้าของฮวาเฉียนเจียวเต็มไปด้วยความขมขื่นและพูดด้วยเสียงอ้อมแอ้มอยู่ในลำคอ “หญิงสาวที่ไหนจะยอมมาขายตัวกัน”

“นี่เจ้ายังจะเถียงอีกหรือ?!” หันหรูเฟิงทำท่าเหมือนจะตี จวินมู่เหนียนพูดด้วยความไม่พอใจ “อย่ามาแสร้งทำต่อหน้าข้า”

ฮวาเฉียนเจียวผู้นี้เป็นลูกน้องของหันหรูเฟิง มันเป็นเรื่องปกติที่หันหรูเฟิงต้องการที่จะปกป้อง ถึงปากของเขาบอกว่าอยากจะฆ่าเสียให้ตายแต่ก็ต้องการให้จวินมู่เหนียนปล่อยฮวาเฉียนเจียวไปสักครั้ง

จวินมู่เหนียนเอ่ยขึ้นมา “ฝีมือการเปิดจดหมายของเจ้านับว่าไม่เลว ครั้งนี้ให้แล้วกันไป”

ฮวาเฉียนเจียวขอบคุณครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อได้รับการให้อภัย

“ยังไม่รีบไปอีก!” หันหรูเฟิงกล่าวตำหนิ

ฮวาเฉียนเจียวหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาให้หันหรูเฟิงก่อนจะรีบวิ่งออกไป

จวินมู่เหนียนกล่าวออกมาอย่างจนใจ “เจ้ากับลูกน้องมีความสัมพันธ์ที่ดีนั้นมันก็เป็นเรื่องดี แต่เจ้าอย่าตามใจพวกเขามากเกินไป”

หันหรูเฟิงยิ้มแหยออกมา “ขอรับ ศิษย์น้องรู้ความผิดแล้ว”

จวินมู่เหนียนพูดต่อ “ข้าให้เจ้าเปิดเวินเซียงอวี๋หยวนเพื่อที่จะหาข่าวสารก็จริง แต่ข้าไม่ได้ให้เจ้าไปกระทำสิ่งไม่รู้ผิดชอบชั่วดี ทุกคนในเวินเซียงอวี๋หยวนต้องยินยอมเต็มใจที่จะทำ เจ้าลืมไปแล้วหรือ?”

สีหน้าของหันหรูเฟิงเต็มไปด้วยความขมขื่น “เป็นเพราะข้าปล่อยปะละเลยเกินไป ข้าจะกลับไปลงโทษพวกเขาแน่นอนเมื่อกลับไป”

จวินมู่เหนียนนำผ้าเช็ดหน้าที่ซูจื่ออวี๋ปักให้เขาเมื่อตอนกลางวันส่งให้หันหรูเฟิง บนผ้าเช็ดหน้าผืนนี้มีคราบเลือดของเขาอยู่

จวินมู่เหนียนบอกว่า “นำไปให้เจ้าเกาลัดดมกลิ่นและตามหากลิ่นนี้ในเมืองหลวง”

เจ้าเกาลัดเป็นหมาป่าโลกันตร์ที่จวินมู่เหนียนช่วยชีวิตมาจากทุ่งน้ำแข็ง จวินมู่เหนียนได้ผสมเลือดของเขาเข้าไปกับขี้ผึ้งที่ปิดผนึกซองจดหมาย บางทีเจ้าเกาลัดอาจจะสามารถตามหาจดหมายนั้นได้จากการดมกลิ่น

มุมปากกของหันหรูเฟิงกระตุก “ศิษย์พี่รอง ข้าจะดึงมันไหวได้อย่างไร เป็นหมาจูงคนทุกที”