ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 267

จวินมู่เหนียนนั่งบนรถเข็นและมีซูจื่ออวี๋อยู่บนตัก ก่อนที่ซูจื่ออวี๋จะทันได้ตั้งข้อสงสัย เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “เหตุใดเจ้าจึงไม่ใส่รองเท้า?”

“เออ…” ซูจื่ออวี๋ก้มลงไปมองเท้าของตน ไม่ใช่ว่านางไม่อยากใส่ นางแค่กลัวว่าหากใส่แล้ววิ่งหนีมันจะเสียงดัง ดังนั้นนางจึงไม่ใส่ ตอนนี้จวินมู่เหนียนถามออกมา นางไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรจึงจะสมเหตุสมผล

จวินมู่เหนียนมองซูจื่ออวี๋ที่มือไม้อ่อนก่อนที่จะมองจวินมู่เยว่ที่เงยหน้ามองฟ้าอยู่ เขาหัวเราะออกมาเบาๆ “เมื่อคืนทำเจ้าเหนื่อยแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะข้าไม่ได้เรื่อง ทำให้เจ้าต้องอยู่จนดึกดื่น เจ้ากลับไปพักต่ออีกนิดเถิด”

หือ? เหนื่อย? จวินมู่เยว่มองจวินมู่เหนียนและซูจื่ออวี๋ด้วยความตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าเขาคิดผิดไป

ซูจื่ออวี๋ที่ไม่ได้คิดอะไรมาก นางคิดว่าจวินมู่เหนียนหมายความว่าสมุนไพรสำหรับแช่เท้าใช้ไม่ได้ผล

ซูจื่ออวี๋พูดขึ้นมาว่า “ไม่เหนื่อยสักเท่าไหร่ แต่มันค่อนข้างสิ้นเปลือง เย็นนี้ท่านอ๋องกลับมาเร็วหน่อยได้หรือไม่?” น้ำสมุนไพรแช่เท้าไม่ควรนำมาใช้ซ้ำ

จวินมู่เยว่รู้สึกประหลาดใจ สิ้นเปลือง? สิ้นเปลืองอะไร?

จวินมู่เหนียนพยักหน้า “ได้ เย็นนี้พวกเราเริ่มกันเร็วหน่อย!”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้ว นางรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ แต่ก็ยังคงพยักหน้าตอบรับไป

วังหลวง

เนื่องด้วยฮ่องเต้เจาเหวินมีเรื่องสำคัญเรียกให้เข้าเฝ้า ดังนั้นจวินมู่เหนียนจึงไม่ได้ก่อกวนซูจื่ออวี๋ต่อ หลังจากที่จัดการคนเรียบร้อยแล้วเขาก็ตามจวินมู่เยว่เข้าไปในวัง

จวินมู่เยว่เข็นรถเข็นของจวินมู่เหนียนผ่านอุทยานหลวงไปยังห้องทรงงาน