ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 282

“ไม่อูจิน? ไม้อูจินเป็นไม้อะไร?” ซูจื่ออวี๋พูดพึมพำกับตัวเอง

ชิวขุยส่ายหัวกล่าว “ช่าแองก์ไม่รู้ แต่ถ้ามีคำว่าจินอยู่ด้วย น่าจะเป็นของลำค่ามาก”

ชิวขุยเพิ่งจะพูดจบไป ลั่วไป๋ก็มองเห็นพวกนางสองนายบ่าวแล้ว

ทันทีที่นึกถึงความอัปยศอดสูที่เจ้านายของตนได้รับมาลั่วไป๋ก็พูดอย่างโมโห อดพูดเย้ยไม่ได้ “ไม่เคยเจอใครที่เป็นนายหญิงของบ้านแล้วออกมาโผล่หน้าอยู่ข้างนอกตลอดทั้งวันเช่นนี้ จวนอ๋องฉินนาก็สั่งสอนดีกันจริงๆ น่าขำสิ้นดี”

ซูจื่ออวั๋กลอกตา ไม่อยากสนใจเขา

กลับเป็นชิวขุยที่เอ่ยอย่างไม่พอใจ “ไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนที่มาด่าผู้หญิงกลางถนน พูดอะไรตามใจปากไม่คิดหน้าคิดหลัง ช่างแปลกใหม่จริงๆ”

ซูจื่ออวี๋เลิกคิ้ว อดหัวเราะไม่ได้ คำด่านี้ดี

ลั่วไป๋โกรธจนทนไม่ได้ จึงด่าออกไปทันที “เจ้าบังอาจนัก”

ชิวขุยตัวสั่นเทา ไปหลับอยู่หลังซูจื่ออวี๋โดยไม่รู้ตัว

ถึงอย่างไรนางก็เป็นแค่เด็กหญิง แถมยังเป็นบ่าวรับใช้ชั้นล่าง เมื่อเทียบกับคนรับใช้ที่มีตำแหน่งทางราชการอย่างลั่วไป๋แล้ว อำนาจของนางก็ยังเทียบไม่ติด

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจว่า “จะตะคอกทำไม ทำเอาข้าตกใจหมด เจ้าคิดว่าตัวเองคู่ควรหรือ? ตัวเองเป็นคนด่าคนอื่นก่อน พอด่าไม่ชนะก็มาตะคอกเสียงดัง ให้ทุกข์แก่ท่านทุกนั้นถึงตัว เข้าใจหรือไม่?”

ลั่วไป๋เดือดดาลจนหน้าแดง เมื่ออยู่ต่อหน้าชิวขุย เขายังสามารถระบายอารมณ์ได้ แต่พออยู่ต่อหน้าซูจื่ออวี๋ เขากลับไม่มีความกล้านี้

อย่าว่าแต่ซูจื่ออวี๋ที่เป็นพระชายาฉิน เบื้องหลังนางยังมีพระพุทธรูปอ๋องฉินคนนั้นยืนอยู่ และยังมีวิธีการที่ทำให้เขาไม่ทันได้ตั้งตัวของซูจื่ออวี๋ ก็เพียงพอให้เขาทรมานได้แล้ว

ลั่วไป๋แค่นเสียงเย็นชา ก่อนจะหันหน้าไประบายอารมณ์ใส่เสี่ยวเอ้อร์ของร้านอัญมณีหลิงหลง

ลั่วไป๋พกดาบติดตัวมาด้วย ตบลงบนโต๊ะเสียงปังก่อนจะพูดอย่างเย็นชา “วันนี้ข้าจะซื้อไข่มุกตงจูสีดำคู่นี้ เจ้าจะขายหรือไม่?”