ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 284

ชายคนนั้นจ้องซูจื่ออวี๋เขม็ง แล้วถามอย่างเฉยชา “ฆ่าข้าหรือ?”

หืม? ใบหน้าของซูจื่ออวี๋ดูสงสัย คำพูดนี้ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี มันหมายความว่าอย่างไร?

เมื่อเห็นว่าซูจื่ออวี๋ไม่ตอบ อยู่ๆ ชายคนนั้นก็ยื่นมือมาจับข้อมือของซูจื่ออวี๋ หัวใจของซูจื่ออวี๋เริ่มเต้นรัว ขณะที่นางกำลังจะหยิบยาพิษมาป้องกันตัวในหยกเจี๋ยจื่อ

ยังไม่ทันที่นางจะได้ขยับ ชายคนนั้นก็ปล่อยนาง แล้วพูดอย่างเฉยชา “เจ้าฆ่าข้าไม่ได้หรอก!”

มุมปากของซูจื่ออวี๋กระตุก นางพูดเมื่อไหร่ว่าจะฆ่าเขา?

ซูจื่ออวี๋กล่าวว่า “คุณชาย เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้จะฆ่าเจ้า ข้าแค่มีเรื่องสองสามอย่างอยากจะถามเท่านั้น”

ชายคนนั้นไม่สนใจซูจื่ออวี๋ หันหลังจากไปอย่างเย็นชา ราวกับว่าไม่สนใจสิ่งที่ซูจื่ออวี๋พูดเลยแม้แต่น้อย

หลังจากเห็นเช่นนั้น ซูจื่ออวี๋ก็รีบตามไป “คุณชาย ข้าชื่อซูจื่ออวี๋ ไม่ทราบว่าคุณชายชื่ออะไร?”

ชายคนนั้นเงียบไม่ตอบ

ซูจื่ออวี๋เม้มปากแล้วพูดต่อ “ว่ากันว่าไม้อูจินมีราคาแพงมาก หาซื้อในตลาดไม่ได้ คุณชายกลับเอาไปแลกไข่มุกตงจูง่ายๆ เช่นนี้ เจ้าไม่รู้สึกว่ามันขาดทุนหรือ?”

ชายคนนั้นก็ยังเงียบเช่นเดิม

ซูจื่ออวี๋สูดหายใจเข้าลึกๆ อดพูดต่อไม่ได้ “ไม่รู้ว่าคุณชายต้องการไข่มุกตงจูไปทำอะไร? คุณชายอยากจะเข้าร่วมงานแข่งขันเรือมังกรหรือ? เจ้ามีเรือหรือ? มีมือกลองหรือไม่? หรือว่ามีมือพายเรือหรือไม่?”

ชายคนนั้นยังคงมองซูจื่ออวี๋อย่างเงียบๆ ราวกับว่าไม่มีใครอยู่รอบตัวเขา

ซูจื่ออวี๋รู้สึกจนใจ คนคนนี้เย็นชาเกินไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะได้ยินสิ่งที่เขาพูด นางก็อาจจะคิดว่าเขาเป็นใบ้

น่าจะเดินไปได้ประมาณครึ่งชั่วยาม ผู้ชายคนนั้นก็เดินมาถึงวัดร้างริมน้ำ

เดิมทีวัดร้างริมน้ำใช้เพื่อบูชายัญ พวกชาวบ้านจะมาอ้อนวอนไม่ให้เกิดน้ำท่วม

ต่อมาเป็นเพราะราชโองการของฮ่องเต้เจาเหวินจึงมีการสร้างวัดเหอเสินที่งดงามมากขึ้น ดังนั้นวัดแห่งนี้จึงถูกทิ้งร้าง