ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 301

“แม่นางซู บังเอิญเสียจริง”

ไม่ต้องหันหลังซูจื่ออวี๋ก็รู้ว่าคนที่เรียกนางไว้คือใคร ภายในจวนอ๋อง มีเพียงหมอเทวดาโม่ซุนเท่านั้นที่เรียกนางว่า แม่นางซู

ซูจื่ออวี๋หันไปมองโม่ซุน พบว่าเขาสะพายกล่องยา และดูเหมือนจะเดินมาจากฝั่งเรือนหานลู่

ซูจื่ออวี๋เอ่ยถามอย่างสงสัย

“หมอเทวดาโม่ มีธุระใดหรือ?”

โม่ซุนชะงักไปเล็กน้อย ผ่านไปสักครู่เขายิ้มเจื่อน บอกว่า

“มีธุระ”

ซูจื่ออวี๋สงสัยหนักกว่าเดิม

“เรื่องใดหรือ?”

โม่ซุนทำหน้าจนใจบอกว่า

“ท่านอ๋องไม่ให้ข้าน้อยบอกท่าน”

ซูจื่ออวี๋หมดคำพูด แอบค่อนขอดในใจ

“ในเมื่อไม่ยอมให้พูด แล้วเจ้ายังอยากพูดอะไรอีก?”

เทียนชิงกับเซวียนชางที่แอบอยู่ใช้มือกุมหน้าอย่างอดไม่ได้ ในใจทั้งสองคิดว่าต่อให้หมอเทวดาโม่ไม่ใช่คนที่ฉลาดที่สุดในโลก แต่ก็ถือว่าอยู่ในอันดับต้นๆ ไม่อย่างนั้นจะเป็นหมอเทวดาได้อย่างไร?

แต่เหตุใดแค่ฝากคำพูดให้หมอเทวดามาบอกเท่านั้น ถึงได้ยากเย็นเช่นนี้?

ซูจื่ออวี๋เบะปากบอกว่า

“ในเมื่อห้ามไม่ให้พูด เช่นนั้นหมอเทวดาโม่ก็กลับไปพักผ่อนเถอะ ข้าก็จะกลับแล้วเช่นกัน”

ซูจื่ออวี๋หันหลังเตรียมจากไป นางทำเหมือนไม่สนใจสักนิด

โม่ซุนรู้สึกปวดหัวทันที ไม่รู้จะบอกซูจื่ออวี๋อย่างไรว่าจวินมู่เหนียนได้รับบาดเจ็บ

เขาเพิ่งทำแผลให้จวินมู่เหนียนเสร็จ จวินมู่เหนียนทำหน้าตึงอยู่ตลอด ทั้งยังห้ามไม่ให้เขาบอกคนอื่น

แต่เขาเพิ่งเดินออกจากห้องจวินมู่เหนียน เทียนชิงกับเซวียนชางก็รีบวิ่งมาหา พร้อมทั้งขอร้องเขา ว่าต้องหาวิธีบอกซูจื่ออวี๋ให้ได้ หากเขาไม่รับปาก องครักษ์ทั้งสองจะไม่ปล่อยเขาจากไป

โม่ซุนไม่เข้าใจว่าระหว่างพวกเขากำลังเล่นอะไรกันอยู่ เขาเองก็รู้สึกจนปัญญาเหมือนกัน

เมื่อเห็นซูจื่ออวี๋กำลังจะจากไป โม่ซุนรีบเรียกตัวไว้

“แม่นางซู”

ซูจื่ออวี๋อดคิดไม่ได้ ตอนนี้นางจะไปทำไม? โม่ซุนเพิ่งออกมาจากเรือนหานลู่ แสดงว่าบาดแผลของจวินมู่เหนียนจัดการเรียบร้อยแล้ว

นางไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ อีกอย่าง ไม่แน่ว่าจวินมู่เหนียนอาจจะนอนหลับไปแล้ว นางจะไปเพื่ออะไรกัน

ซูจื่ออวี๋กัดริมฝีปาก แล้วหันหลัง ไม่คิดจะไปต่อ

โม่ซุนเห็นดังนั้นจึงรีบเอ่ยปากถาม

“แม่นางซู ท่านไม่ไปดูท่านอ๋องหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ส่ายหน้า

“รอให้ฟ้าสางค่อยว่ากัน ดึกขนาดนี้แล้ว ไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของท่านอ๋อง”

เมื่อซูจื่ออวี๋พูดจบก็เตรียมจากไป ดูท่านางไม่คิดจะพูดกับโม่ซุนต่อ ทว่าเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว จู่ๆเกิดฟ้าร้องเสียงดัง

ครืน ครืน

หลังจากเกิดเสียงดังอึกทึก ซ่า ฝนตกลงมาในทันใด

พร้อมกันนั้น เรือนหานลู่ก็มีเสียงร้องของจวินมู่เหนียนดังขึ้นเหมือนกัน

“อ๊าก...อือ...”