ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 308

ทั้งสองนั่งอยู่ด้วยความอึดอัด จวินมู่เหนียนพยายามอดกลั้น ซูจื่ออวี๋กระอักกระอ่วนอยากลุกขึ้น

แต่หากลุกขึ้นตอนนี้ เกรงว่าจะทำให้บรรยากาศยิ่งอึดอัดกว่าเดิม เพราะของแข็งที่อยู่ใต้ขาซูจื่ออวี๋แข็งขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าจะอ่อนลงแม้แต่น้อย

ทว่าหากจะนั่งอยู่อย่างนี้ตลอดไปก็ไม่ได้ ลมหายใจของจวินมู่เหนียนหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ หากยังนั่งต่อไปต้องเกิดเรื่องแน่!

ซูจื่ออวี๋สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามเก็บความอายไว้ในใจ บอกว่า

“ท่านอ๋อง ทุกครั้งที่ฝนตกฟ้าร้อง ท่านเป็นเช่นนี้เสมอหรือ?”

จวินมู่เหนียนชะงักไปเล็กน้อย ต่อมาเขาปล่อยมือจากเอวของซูจื่ออวี๋ แล้วยกแขนโอบกอดนางไว้ ให้นางตกอยู่ในอ้อมกอดเขา แล้วเกยคางเอาไว้ตรงซอกคอนาง พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“ต่อไปมีเจ้าอยู่ ข้าก็ไม่ต้องทรมานแล้ว”

ซูจื่ออวี๋ตัวแข็งทื่อ นางอดประหลาดใจไม่ได้ คำพูดของจวินมู่เหนียน...ฟังดูเหมือนกำลังสารภาพรัก?

ไม่ ไม่ใช่ ไม่ใช่สารภาพรัก นางเป็นหมอคนหนึ่ง หากมีหมออยู่ข้างกาย เวลาป่วยก็ไม่ต้องกลัวว่าจะทรมาน

ซูจื่ออวี๋สลัดความหวั่นไหวในหัวออกไป แล้วทำใจเย็นพูดต่อว่า

“พิษของท่านอ๋องร้ายแรงมาก เป็นพิษที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน ข้าใช้วิธีฝังเข็มหลิงซู คงทำได้เพียงไม่ให้มันแพร่กระจายเท่านั้น แต่ไม่ได้ขจัดพิษให้หายไป พิษที่ถูกขับออกมามีเพียงหนึ่งหรือสองส่วนเท่านั้น ข้าคิดว่าต้องการเวลาศึกษาพิษและคอยสังเกตอาการ แล้ว...”

“ได้!” จวินมู่เหนียนเอ่ยปากขัดซูจื่ออวี๋ พร้อมพูดเสียงอ่อนโยน “ต่อไปหาพิษกำเริบก็มีเจ้าอยู่ ข้าไม่กังวล”

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก พยักหน้าเบาๆ บอกว่า

“ได้ ข้าจะช่วยท่านเอง”

จวินมู่เหนียนก้มหน้าลง เขาสูดดมซอกคอซูจื่ออวี๋ จากนั้นพ่นลมหายใจอุ่นร้อนออกมา