ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 307

เมื่อได้ยินเสียงท่านอ๋องที่ทรงพลัง เทียนชิงกับเซวียนชางถึงได้โล่งอก

แต่ว่าเมื่อสักครู่พระชายากรีดร้องทำไม?

องครักษ์ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความสงสัย

ส่วนโม่ซุนที่เฝ้าอยู่นอกประตูทั้งคืน เดิมทียังอยากเข้าไปถาม แต่เมื่อได้ยินเสียงร้องประหลาดดังขึ้น โม่ซุนยิ้มเจื่อน แล้วหันหลังเตรียมจากไป ก่อนจากไป เขาหันไปบอกเทียนชิงกับเซวียนชาง

“ไปเถอะ อย่าทำให้ท่านอ๋องของพวกเจ้าเสียเรื่อง”

เทียนชิงกับเซวียนชางเกาหัว เสียเรื่อง? เสียเรื่องอะไร?

จู่ๆเทียนชิงนึกขึ้นได้ จึงร้องด้วยความตกใจ

“ใช่สิ ท่านอ๋องไม่ได้ใส่กางเกง!” เทียนชิงรู้ว่าพูดผิดไป จึงได้รีบปิดปากตัวเอง แล้วดึงตัวเซวียนชางให้รีบเดินออกจากเรือนของจวินมู่เหนียน

ทว่าคำพูดเมื่อสักครู่ของเขา กลับไปเข้าหูของจวินมู่เหนียนกับซูจื่ออวี๋ ทำให้บรรยากาศในห้องอึดอัดเป็นพิเศษ

ซูจื่ออวี๋นั่งอยู่บนตักจวินมู่เหนียนด้วยใบหน้าแดงเถือก นางนั่งทับจนจวินมู่เหนียนทั้งอายทั้งทรมาน แต่ในความทรมานนั้นยังมีความสุขเล็กๆเจืออยู่

จวินมู่เหนียนกินยาผิดขนานหรือไม่ เหตุใดจึงไม่ยอมปล่อยนาง

ซูจื่ออวี๋ลองดิ้นเป็นการหยั่งเชิง นางอยากจะลุกขึ้น แต่ข้างหูกลับมีเสียงข่มขู่ของจวินมู่เหนียนดังขึ้น

“อย่าดิ้น! ถ้าดิ้นอีก ข้าจะกินเจ้าซะ”

ซูจื่ออวี๋กลั้นหายใจ หัวใจนางเต้นเร็วขึ้น แล้วใช้สองมือดันตัวจวินมู่เหนียน เพื่อให้ทั้งสองมีระยะห่าง

ซูจื่ออวี๋ไม่กล้าเงยหน้าสบตาจวินมู่เหนียน ได้แต่ก้มหน้า แล้วทำใจเย็นบอกว่า

“ท่าน...ท่าน...ท่านอ๋อง ท่าน...ท่านอย่า...อย่าเข้าใจผิด...ข้า...ข้าเพียงแต่...”

จวินมู่เหนียนเห็นซูจื่ออวี๋อายจนหูแดง ไม่รู้ว่าทำไมถึงทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมา ความโกรธที่ถูกถอดกางเกงค่อยๆสลายไป

เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบต่ำ

“เข้าใจผิดหรือ? หรือที่เจ้าถอดกางเกงข้า เป็นเรื่องที่ทำโดยไม่ตั้งใจหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ขมวดคิ้ว