ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 306

ซูจื่ออวี๋ค่อยๆตื่นขึ้นมา นางบิดหมุดคอที่เมื่อยขบของตัวเอง แล้วพึมพำว่า

“ทำไมข้าถึงนอนหลับไป?”

ซูจื่ออวี๋ขยี้ดวงตาที่พร่ามัวของตัวเอง จู่ๆเหมือนนางเพิ่งได้สติ นึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังดูแลจวินมู่เหนียนอยู่ จึงได้รีบลืมตาขึ้น

ซูจื่ออวี๋พึมพำคนเดียวว่า

“แย่แล้ว ไม่รู้ว่าเข็มเงินพวกนี้หลุดอยู่บนเตียงหรือไม่” ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้นยืน แล้วรีบค้นหาเข็มเงินบนตัวจวินมู่เหนียนทันที พบว่ามีเข็มสามสี่เล่มหลุดออกมา แล้วตกอยู่บนเตียงจริง

ซูจื่ออวี๋รีบเก็บเข็มเงินพวกนั้น แล้วโยนใส่กะละมังทองแดง จากนั้นถอนหายใจบอกว่า

“ยังดียังดี หากไม่ใช่เพราะเจ้านอนนิ่ง เกรงว่าเข็มเงินพวกนี้คงแทงตัวเจ้าแน่”

หลังจากเก็บเข็มเงินทั้งหมดไปแล้ว นางพบว่าบนตัวจวินมู่เหนียนยังมีรอยเลือดอยู่บางส่วน จึงหันไปหยิบผ้าสะอาด แต่พบว่าน้ำเย็นหมดแล้ว

ซูจื่ออวี๋จึงยกกะละมังออกไปข้างนอก เพื่อให้เทียนชิงไปเอาน้ำร้อนมาให้

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าซูจื่ออวี๋จากไป จวินมู่เหนียนค่อยๆลืมตาขึ้น เขาพอจะเดาได้ว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องใดขึ้น ดูท่าโรคของเขาคงกำเริบ จากนั้นซูจื่ออวี๋คงฝังเข็มให้เขา

คิดไม่ถึงว่า อาการของเขาที่พวกหมอจนปัญญา นางกลับรักษาได้

จวินมู่เหนียนลองเดินพลังลมปราณ เมื่อก่อนวันรุ่งขึ้นหลังจากอาการกำเริบ พลังของเขาจะติดขัด ไร้เรี่ยวแรงไปทั้งตัว แต่วันนี้กลับรู้สึกว่าพลังไหลเวียนดี เต็มไปด้วยพลกำลัง วิชาแพทย์ของซูจื่ออวี๋ช่างล้ำลึกนัก

แต่ว่า...เหตุใดต้องถอดกางเกงเขาด้วย?

จวินมู่เหนียนยกมือปิดหน้าอย่างเก้อเขิน เขากำลังจะหยิบเสื้อมาใส่ ก็ได้ยินเสียงซูจื่ออวี๋เดินกลับมา ทำให้ตกใจจนต้องหลับตาแล้วแกล้งหลับเหมือนเดิม

“อือ!” จวินมู่เหนียนคราง

“ว๊าย!” ซูจื่ออวี๋กรีดร้อง

เทียนชิงกับเซวียนชางที่อยู่ข้างนอกประหม่าขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงทั้งสอง

เทียนชิงเตรียมจะเปิดประตู รีบร้อนถามว่า

“พระชายา ท่านอ๋อง เป็นอะไรไป?”

เมื่อเห็นว่าประตูจะถูกเปิด จวินมู่เหนียนรีบบอกว่า

“อย่าเข้ามา ข้าไม่เป็นไร!”