ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 319

ชู่ซีไม่ได้ตอบแต่กลับพูดอย่างอื่นขึ้นมาแทน “หากเจ้ารู้สึกผิดก็ให้พวกเขาออกไปได้หรือไม่?” เขาอยากไปแก้แค้นให้ตัวเอง

ซูจื่ออวี๋ไม่ได้หยุดสิ่งที่กระทำอยู่และพูดต่อไปว่า “หากเจ้าอยากแก้แค้นก็เชื่อใจข้าได้หรือไม่?”

ชู่ซีมองซูจื่ออวี๋ด้วยสายตาที่เต้มไปด้วยความสงสัย

ซูจื่ออวี๋ไม่ได้มีสายตาที่คุ้นเคย นางพูดต่อว่า “พรุ่งนี้เป็นเทศกาลตวนอู่ ข้ามีเดิมพันกับองค์หญิงแห่งหนานเจียง ข้าจะให้นางเอาชีวิตของเยาเตามาเป็นของเดิมพัน ข้าจะบังคับให้หนานหยวนหรัวต้องสละชีวิตของเยาเตา ข้าจะลงมือเอาชีวิตเยาเตาด้วยมือของข้าต่อหน้าทุกคนแก้แค้นให้กับเสี่ยวอวี๋ ดีหรือไม่?” 　　

ชู่ซีเงียบอยู่นานก่อนที่จะพูดมาว่า “มันเป็นเรื่องของข้ากับเยาเตา เจ้าใช้อะไรคิดว่าข้าเป็นคนดี?”

ซูจื่ออวี๋ไม่ได้ใช้ความเชื่อใจ มันทำให้ชู่ซีรู้สึกแปลกใจ

ซูจื่ออวี๋โยนกระดาษเงินกระดาษทองที่เหลือในมือของนางลงในเตาและยืนขึ้นก่อนจะมองไปที่ชู่ซี นางกล่าวว่า “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นคนดีหรือไม่ แต่เยาเตาต้องเป็นคนชั่วร้าย ทั้งแอบลอบโจมตีและทำร้ายเด็ก ข้ามองจากสองจุดนี้เท่านั้น เขาได้กระทำสิ่งน่ารังเกียจในถิ่นของข้า”

ซูจื่ออวี๋ยังไม่ได้พูดถึงอีกหนึ่งอย่าง นั่นก็คือเยาเตาทำร้ายจวินมู่เหนียน

ในตอนที่นางฝังเข็มล้างพิษให้กับจวินมู่เหนียน นางได้เห็นบาดแผลบนร่างกายของจวินมู่เหนียน บางแผลนั้นมีความลึกและแคบ มันทำให้ซูจื่ออวี๋นึกถึงดาบเสี้ยวพระจันทร์ของเยาเตาในทันที

เพื่อช่วยชีวิตนางและชู่ซีในหอแปดสมบัติ มันทำให้บาดแผลที่ถูกพันไว้อย่างดีหลุดลุ่ยอีกครั้ง ซึ่งมันทำให้นางพบกับเงื่อนงำเข้า

นางไม่ได้ซักไซ้ว่าจวินมู่เหนียนได้รับบาดเจ็บจากเยาเตาได้อย่างไร นั่นเป็นเพราะนางไม่อยากเข้าไปวุ่นวายความลับของจวินมู่เหนียน แต่นั่นมันไม่ได้หมายความว่านางจะไม่ใส่ใจ

เยาเตาสำหรับนางแล้วไม่เพียงแค่เป็นบุคคลน่ารังเกียจ เป็นแค่เดนคนเท่านั้น

จวินมู่เยว่กล่าวต่อว่า “พี่เจ็ดรบปกป้องชายแดนมาตลอดจะไปมีเวลามาแข่งเรือมังกรกับคนพวกนี้ได้อย่างไร เมื่อวันก่อนที่เจ้าไปรับการเดิมพันกับหนานหยวนหรัว นี่มันสร้างความลำบากให้พี่น้องของข้า พี่เจ็ดให้ข้านำเอาเรือมังกรของเมื่อสามปีก่อนของตัวเองออกมาซ่อมแซม ช่างฝีมือยี่สิบกว่าคนซ่อมกันอยู่สองวันสองคืน พี่สะใภ้ ข้าไม่ได้กลัวลำบาก ที่ข้าจะพูดคือ…”

ซูจื่ออวี๋พูดด้วยความอึดอัดใจ “ข้าเข้าใจแล้ว ข้าไม่ควรตัดสินใจด้วยตัวเอง ข้าควรหารือกับท่านอ๋องก่อน”

จวินมู่เยว่ตาเป็นประกายและยิ้มออกมา “พี่สะใภ้ช่างฉลาดหลักแหลม”

ซูจื่ออวี๋รู้สึกกังวลเล็กน้อย “ในเมื่อไม่มีเรือ ก็ดูเหมือนจะไม่มีฝีพายร่วมขบวนเรือ? ทั้งหมดนี้ต้องรวมเข้าด้วยกันใช่หรือไม่?”

จวินมู่เยว่พยักหน้า เมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของซูจื่ออวี๋ จวินมู่เย่วจึงพูดต่อว่า “แต่เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลมากเกินไป เจ้ากับหนานหยวนหรัวแข่งขันกันในนามของหนานเจียงและตงโจว ถึงแม้ว่าพี่เจ็ดจะแพ้ แต่พวกเรายังมีเรือลำอื่น พี่รองพี่สี่ พี่ห้าพี่หกต่างเคยเข้าร่วมการแข่งขันเรือเมื่อปีก่อน โดยเฉพาะคนไร้การศึกษาอย่างจวินมู่ฉง ขบวนเรือของเขายอดเยี่ยมนัก เขาเป็นหัวเรือเกือบทุกปี”