ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 345

ยามค่ำคืนในวังหลวง ณ ตำหนักหลงเถิง

ตามประเพณีของตงโจวแล้ว ในงานเลี้ยงเทศกาลตวนหยาง ทั้งฮ่องเต้และเหล่าขุนนางจะมีการเข้าร่วมกินดื่มกัน แต่ปีนี้แตกต่างกับปีก่อนๆ เพราะในปีนี้มีคณะผู้มาเยือนจากหนานเจียงมาเยี่ยมชมตงโจว

เมื่องานเลี้ยงได้เริ่มขึ้น ทุกคนต่างร่วมยกสุราจอกแรกกับฮ่องเต้ จากนั้นทูตจากหนานเจียงก็ได้นำของบรรณาการขึ้นมาถวาย

หนานหยวนชิงมาที่ตรงกลางท้องพระโรงพร้อมกับหนานหยวนหรัวที่อยู่ในชุดที่สวยงาม ก่อนที่จะกล่าวว่า “ข้าหนานหยวนชิง รัชทายาทแห่งหนานเจียงและนี่คือน้องสาวของข้า หนานหยวนหรัว พวกเราขอร่วมแสดงความยินดีกับฝ่าบาทและฮองเฮา ขอให้พระพลานามัยสมบูรณ์แข็งแรง ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน หม่อมฉันได้รับคำสังจากพระบิดาให้นำขอสามสิ่งมาเป็นเครื่องบรรณาการ…ไม่สิ เป็นของกำนัลเล็กๆน้อยๆสองชิ้น หวังว่าฝ่าบาทจะพอพระทัย ”

ทันทีที่พูดออกมานั้น ทุกคนต่างคิดว่าช่างแปลกประหลาด เดี๋ยวก็สามเดี๋ยวบอกสอง จริงๆแล้วมีกี่ชิ้นกันแน่?

มุมปากของซูจื่ออวี๋ที่นั่งอยู่ข้างๆจวินมู่เหนียนกระตุก นางพูดกับเขาเสียงเบา “ท่านอ๋อง ข้าว่ารัชทายาทหนานเจียงกำลังฟ้องเรื่องของข้า”

ซูจื่ออวี๋กล่าวได้ถูกต้อง หนานหยวนชิงต้องการที่จะบอกให้กับทุกคนเกี่ยวกับเรื่องที่จวนฉินอ๋องชิงของกำนัลไป

ประการแรกเพื่อที่จะทำให้ฮ่องเต้ไม่พอใจฉินอ๋อง ประการที่สองเพื่อให้ข้าราชบริพานคิดว่าฉินอ๋องนั้นมีความยโสโอหังเพราะเป็นที่โปรดปราน และประการที่สามคือ ต้องการให้ทุกผู้คนทราบว่าสาเหตุของเรื่องนี้ทั้งหมดมาจากซูจื่ออวี๋ หวังให้ฮ่องเต้เจาเหวินลงโทษนาง

จวินมู่เหนียนจับมือของซูจื่ออวี๋และนวดเบาๆก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ท่านพ่อจะไม่สนใจเขา”

ซูจื่ออวี๋ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่ใช่เพราะเรื่องที่จวินมู่เหนียนเอ่ยมา แต่เป็นเพราะการกระทำของจวินมู่เหนียน เขา…เขาจะพูดก็พูด จะจับมือนางไว้ทำไม?

ซูจื่ออวี๋เม้มปากและพยายามที่จะดึงมือกลับ แต่แทนที่จวินมู่เหนียนจะปล่อย เขากลับฉวยโอกาสสอดนิ้วแทรกเข้ากับนิ้วของซูจื่ออวี๋และสอดประสานนิ้วของนางเอาไว้

การประสานมือสนิทแนบชิดเช่นนี้ ทำให้ฝ่ามือของซูจื่ออวี๋ชื้นเหงื่อขึ้นมาทันที และใบหน้าของนางก็แดงระเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

ฮ่องเต้เจาเหวินถามแค่เพียงว่า “เจ้าบอกว่าสิ่งนี้คือแม่แบบของหยกเจี๋ยจื่อ?”

เมื่อซูจื่ออวี๋ได้ยินคำว่าหยกเจี๋ยจื่อก็รีบมองไปหาในทันที นางเห็นว่าให้มือของฮ่องเต้เจาเหวินมีม้วนภาพจากหนังแกะและพระองค์กำลังทอดพระเนตรมองอยู่พอดี

หนานหยวนชิงกล่าวว่า “กราบทูลฝ่าบาท เป็นที่หยกเจี๋ยจื่อของราชวงศ์ก่อนที่ล่ำลือกัน เป็นเวลาหลายพันปีที่มีเพียงผู้คนเท่านั้นที่ได้ยินเกี่ยวกับหยกเจี๋ยจื่อ แต่ไม่มีใครได้เห็นของจริง ภาพในมือของฝ่าบาทนั้นได้มาจากวีรบุรุษแห่งหนานเจียงเขาได้มาโดยบังเอิญจากที่ตั้งเดิมของแค้วนฉิน ตัวอักษรห้าตัวด้านบนเป็นอักษรโบราณแปลได้ว่า…หยกเจี๋ยจื่อหยินหยาง”

ฮ่องเต้เจาเหวินมองและยิ้มออกมาอย่างไม่ใส่ใจ “ฮ่องเต้แห่งหนานเจียงช่างมีน้ำใจใจจึงได้มอบสมบัติล้ำค่าเช่นนี้ให้กับข้า แสดงถึงมิตรภาพระหว่างหนานเจียงและตงโจว”

หนานหยวนชิงรีบน้อมรับ “หนานเจียงปรารถนาที่จะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับตงโจวยิ่งยืนนาน”

หลังจากที่หนานหยวนชิงได้มอบเครื่องบรรณการทั้งหมดแล้วยังคงรอให้ฮ่องเต้เจาเหวินถามถึงของกำนัลชิ้นที่สาม แต่ฮ่องเต้เจาเหวินไม่ได้คิดที่จะพูดอันใดจึงได้ส่งสายตาให้กับพระนางฮองเฮา